Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V KK 52/12
POSTANOWIENIE
Dnia 4 grudnia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Józef Dołhy
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w dniu 4 grudnia 2012r.
sprawy : 1. P. S. S.; 2. R. I. W.; 3. A. F.
skazanych z art. 158 § 3 kk i in. kk
z powodu kasacji, wniesionych przez obrońców skazanych,
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 22 marca 2011 r., utrzymującego w mocy wyrok Sądu Okręgowego w L.
z dnia 5 października 2010 r.,
p o s t a n o w i ł :
1. oddala wszystkie kasacje jako oczywiście bezzasadne;
2. zwalnia skazanych od ponoszenia kosztów sądowych
postępowania kasacyjnego :
3. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz obrońców z urzędu: a)
adw. M. S. - Kancelaria Adwokacka w L.; b) adw. J. B. -
Kancelaria Adwokacka w G., po 738,oo zł.(słownie: siedemset
trzydzieści osiem złotych) w tym 23 % podatku VAT, tytułem
wynagrodzenia za sporządzenie i wniesienie kasacji.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy w L., wyrokiem z dnia 5 października 2010 r., skazał:
1. P. S. S. za przestępstwo z art. 158 § 1 i 3 kk. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art.
11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. – na karę 6 lat pozbawienia wolności;
2
2. R. I. W. za przestępstwo z art. 158 § 1 i 3 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art.
11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. – na karę 6 lat pozbawienia wolności;
3. A. F. za przestępstwo z art. 158 § 1 i 3 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 §
2 k.k. – na karę 6 lat pozbawienia wolności.
W apelacjach od tego wyroku obrońcy oskarżonych podnieśli zarzuty błędu
w ustaleniach faktycznych, obrazy przepisów postępowania – art. 7, art. 5 § 2 k.p.k.
Sąd Apelacyjny, wyrokiem z dnia 22 marca 2011 r., zaskarżony wyrok w
stosunku do oskarżonych A. F., R. I. W. i P. S. S. utrzymał w mocy.
Od powyższego wyroku kasacje wnieśli obrońcy skazanych.
Obrońca skazanego P. S. S. zarzucił rażące naruszenie prawa, mające
istotny wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie:
1. obrazę przepisów prawa procesowego:
- art. 7 i 410 k.p.k. przez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów,
wyrażających się w stwierdzeniu, iż „Jest przecież powszechnie wiadomym,
że osoby takie jak oskarżeni z reguły funkcjonują w środowisku osób o
podobnych cechach charakteru. W wypadku aresztowania presję na
świadków wywołują koledzy oskarżonych” czy „Przecież był on tzw.
„chłopakiem” M. O. ps. K.”, a pominięcie przy ustaleniu podstawy faktycznej
wyroku zeznań świadków /…/ zeznających na istotne okoliczności,
2. naruszenie prawa materialnego, przez błędną kwalifikację czynu P.S. przez
przyjęcie, że dopuścił się popełnienia czynu z art. 158 § 3 k.k. na szkodę G.
R. chociaż jego zachowanie i udział w zdarzeniu z dnia 26.10.2008 r. nie
pozwalają na taką kwalifikację bowiem działał on jedynie na szkodę A. G. i
R. M., który odnieśli obrażenia nie skutkujące ich śmiercią.
W konkluzji skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i
utrzymanego nim w mocy wyroku Sądu Okręgowego i przekazanie sprawy do
ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.
Obrońca skazanego R. I. W. zarzucił rażące naruszenie prawa procesowego
mającego istotny wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie
1. art. 7 i 410 k.p.k. przez:
- zaakceptowanie dowolnej, mało wnikliwej i uproszczonej oraz
jednostronnej analizy materiału dowodowego dokonanej przez Sąd
Okręgowy, wynikającej w szczególności z niedostatecznie wnikliwego i
wszechstronnego rozważenia niekonsekwentnych, sprzecznych,
3
niewiarygodnych i nie podtrzymanych na etapie postępowania sądowego
zeznań świadków R. W. i M. G., z pominięciem znacznych fragmentów
wyjaśnień skazanego R. W. w szczególności wyjaśnień uzupełniających
złożonych przez skazanego R. W. na rozprawie przed Sądem Okręgowym w
L. w dniu 23.02.2010 r., bez których ocena zgromadzonego w sprawie
materiału dowodowego nie jest oceną kompletną, co ostatecznie
doprowadziło Sąd Okręgowy, a następnie Sąd Apelacyjny do wysnucia
błędnego przekonania odnośnie popełnienia przez skazanego R. W.
zarzucanego skazanemu czyn, oraz
2. art. 433 § 2 i 457 § 3 k.p.k. przez brak rzeczowego odniesienia się do
zarzutów i argumentów podniesionych w apelacji.
W konkluzji skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie
sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu.
Obrońca skazanego A. F. zarzucił rażące naruszenie prawa mające istotny
wpływ na treść, a mianowicie naruszenie:
- zasady in dubio pro reo tj. art. 5 § 2 k.p.k. i przyjęcie, że A. F. brał udział w pobiciu
następstwem którego była śmierć pokrzywdzonego podczas gdy materiał
dowodowy zgromadzony w sprawie zwłaszcza zeznania świadków, wyjaśnienia
współoskarżonych, jak również opinia z zakresu badań profilu DNA bezspornie nie
uzasadniają takiego stwierdzenia,
- art. 457 § 3 k.p.k. i art. 433 § 2 k.p.k. poprzez częściowe jedynie rozpoznanie
zarzutów odwoławczych tj. pominięcie zarzutu naruszenia art. 5 § 2 k.p.k. i art. 4
k.p.k., a w konsekwencji rozpoznanie nie dających się usunąć w sprawie
wątpliwości na niekorzyść oskarżonego.
W konkluzji skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku oraz
utrzymanego nim w mocy wyroku Sądu Okręgowego i przekazanie sprawy do
ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.
W pisemnej odpowiedzi na kasacje prokurator Prokuratury Apelacyjnej
wniósł o ich oddalenie jako oczywiście bezzasadnych.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacje obrońców są bezzasadne w stopniu oczywistym.
Treść uzasadnienia wyroku Sądu Apelacyjnego jednoznacznie przekazuje,
że podniesione w apelacjach obrońców zarzuty zostały przez ten Sąd należycie
rozpoznanie, a następnie wszechstronnie rozważone, do wszystkich istotnych
4
okoliczności i twierdzeń Sąd odwoławczy ustosunkował się. Sąd Apelacyjny
dokładnie i rzetelnie omówił i ocenił całokształt materiału dowodowego ujawnionego
przed sądem pierwszej informacji, aprobując oceny zawarte w pisemnych
motywach wyroku tego sądu.
W żadnej z kasacji nie wykazano, by w wyroku Sądu odwoławczego doszło
do rażącego naruszenia prawa procesowego, które wywarło istotny wpływ na
rezultat instancyjnej kontroli ustaleń faktycznych.
Poza formalnym powołaniem się na rażące naruszenie prawa skargi
kasacyjnej bądź powtarzają argumenty, które uprzednio skarżący przytoczyli w
zwykłych środkach odwoławczych, bądź pod pozorem obrazy prawa materialnego
kwestionują wprost ustalenia faktyczne przyjęte przez sądy orzekające w sprawie.
Za całkowicie chybione uznać należy zarzuty naruszenia normy art. 5 § 2
k.p.k. Wątpliwości, o jakich mowa w tym przepisie, odnoszą się do zagadnień
związanych z ustaleniami faktycznymi, a więc do sytuacji, gdy z zebranego
materiału dowodowego wynikają różne wersje, a żadnej z nich nie można
wyeliminować drogą dostępnej weryfikacji. Nie należą natomiast do nich
wątpliwości strony, związane z problemami oceny dowodów. Skoro sądy w
niniejszej sprawie dokonały ustaleń na podstawie swobodnej oceny dowodów i
ustalenia te są stanowcze, to nie może zachodzić obraza art. 5 § 2 k.p.k.
Z powyższych względów Sąd Najwyższy oddalił wszystkie kasacje jako
oczywiście bezzasadne.