II KK 323/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:14-12-2012
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:II KK 332/11
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II KK 323/12
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 12 grudnia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Waldemar Płóciennik (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Eugeniusz Wildowicz
SSN Włodzimierz Wróbel
Protokolant Anna Janczak
w sprawie K. K.
skazanego z art. 292 § 1 kk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w trybie art. 535 § 5 kpk
w dniu 12 grudnia 2012 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść skazanego
(od wyroku nakazowego Sądu Rejonowego
z dnia 21 września 2012 r.,
uchyla wyrok w części dotyczącej rozstrzygnięcia o karze
łącznej grzywny (pkt III) i sprawę w tym zakresie przekazuje
do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w
P.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy wyrokiem nakazowym z dnia 21 września 2012 r., uznał K.
K. za winnego, tego że:
I. nieustalonego dnia w okresie pomiędzy 17 września 2011 r. a 6 lipca
2012 r. w miejscowości J. nabył laptop o wartości około 2500 zł, pochodzący z
przestępstwa na szkodę M. N., co do którego na podstawie okoliczności nabycia
2
powinien i mógł przypuszczać, iż pochodzi on z czynu zabronionego, tj. czynu z
art. 292 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 292 § 1 k.k. wymierzył mu karę 100 (stu)
stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 zł;
II. nieustalonego dnia w okresie pomiędzy 2 października 2011 r., a 6 lipca
2012 r. w miejscowości J. nabył telefon marki HTC Desire o wartości około 2000 zł,
pochodzący z przestępstwa na szkodę Polskiej Agencji Ochrony S.A., co do
którego na podstawie okoliczności nabycia powinien i mógł przypuszczać, iż
pochodzi on z czynu zabronionego, tj. czynu z art. 292 § 1 k.k. i za to na podstawie
art. 292 § 1 k.k. wymierzył mu karę 100 (stu) stawek dziennych grzywny, ustalając
wysokość jednej stawki na 10 zł;
III. na podstawie art. 85 k.k., art. 86 § 1 k.k. wymierzone w pkt I i II kary
połączył i wymierzył oskarżonemu karę łączną 150 (sto pięćdziesiąt) stawek
dziennych ustalając wysokość jednej stawki na 10 (dziesięć) złotych (pkt III);
IV. na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej zaliczył
oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniu 6 lipca
2012 r., określając, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się
dwóm stawkom dziennym grzywny;
V. zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 240 (dwieście
czterdzieści) złotych kosztów sądowych.
Wyrok ten, wobec niezłożenia sprzeciwu, uprawomocnił się w dniu 13
października 2012 r. (k. 51).
Opisane orzeczenie zaskarżone zostało na korzyść skazanego, w części
dotyczącej rozstrzygnięcia o karze, kasacją Prokuratora Generalnego, który
zarzucił rażące i mające istotny wpływ na treść wyroku naruszenie prawa
procesowego, a mianowicie art. 502 § 1 k.p.k., polegające na orzeczeniu wobec
skazanego w postępowaniu nakazowym kary łącznej grzywny w wysokości 150
stawek dziennych, w sytuacji, gdy przepis ten przewiduje możliwość wymierzenia
kary grzywny w wysokości do 100 stawek dziennych. W konkluzji skarżący wniósł o
uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy w tym zakresie
Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja Prokuratora Generalnego jest zasadna, bowiem wyrok nakazowy
Sądu Rejonowego zapadł z rażącym naruszeniem prawa procesowego. Zgodnie z
treścią art. 502 § 1 k.p.k. w postępowaniu nakazowym można orzec m.in. karę
3
grzywny w wysokości do 100 stawek dziennych. Niezastosowanie się do
ograniczenia wskazanego w tym przepisie co do wysokości grzywny w
postępowaniu nakazowym i skazanie oskarżonego na tę karę w liczbie stawek
wyższej niż wskazana w art. 502 § 1 k.p.k., stanowi rażące naruszenie powołanego
przepisu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 stycznia 2012 r., sygn. II KK
332/11, Prok. i Pr – wkł. 2012, nr 6, poz. 10). Tymczasem Sąd Rejonowy
wymierzył skazanemu K.K. wyrokiem nakazowym karę łączną grzywny w
wysokości 150 stawek dziennych, a więc w wysokości przekraczającej maksymalną
dopuszczalną granicę określoną w art. 502 § 1 k.p.k.
Stąd też Sąd Najwyższy uznał kasację Prokuratora Generalnego za oczywiście
zasadną, uchylił wyrok Sądu Rejonowego w części dotyczącej orzeczenia o karze
łącznej grzywny z pkt III i przekazał sprawę temu Sądowi do ponownego
rozpoznania, w trakcie którego Sąd ten będzie zobowiązany do respektowania
wskazanego wyżej przepisu prawa procesowego.
Na marginesie należy zauważyć, że bezpośrednie odczytanie określonego w
kasacji zakresu zaskarżenia zdaje się wskazywać, iż skarżący kwestionuje całe
rozstrzygnięcie o karze, z czym koresponduje wniosek kasacyjny. Jednakże lektura
treści podniesionego zarzutu oraz uzasadnienia kasacji jednoznacznie dowodzi, że
istota kasacji sprowadza się do kwestionowania prawidłowości rozstrzygnięcia
wyłącznie w zakresie kary łącznej – wszak tylko przy wymiarze kary łącznej
przekroczona została granica wyznaczona treścią art. 502 § 1 k.p.k. Właściwe
odczytanie zakresu zaskarżenia umożliwiło uwzględnienie kasacji w całości w trybie
art. 535 § 5 k.p.k. Oczywistą konsekwencją orzeczenia kasatoryjnego jest utrata
mocy rozstrzygnięcia zawartego w pkt IV wyroku, wobec braku kary łącznej, na
poczet której należało zaliczyć okres rzeczywistego pozbawienia skazanego
wolności.
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 12 grudnia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Waldemar Płóciennik (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Eugeniusz Wildowicz
SSN Włodzimierz Wróbel
Protokolant Anna Janczak
w sprawie K. K.
skazanego z art. 292 § 1 kk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w trybie art. 535 § 5 kpk
w dniu 12 grudnia 2012 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść skazanego
(od wyroku nakazowego Sądu Rejonowego
z dnia 21 września 2012 r.,
uchyla wyrok w części dotyczącej rozstrzygnięcia o karze
łącznej grzywny (pkt III) i sprawę w tym zakresie przekazuje
do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w
P.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy wyrokiem nakazowym z dnia 21 września 2012 r., uznał K.
K. za winnego, tego że:
I. nieustalonego dnia w okresie pomiędzy 17 września 2011 r. a 6 lipca
2012 r. w miejscowości J. nabył laptop o wartości około 2500 zł, pochodzący z
przestępstwa na szkodę M. N., co do którego na podstawie okoliczności nabycia
2
powinien i mógł przypuszczać, iż pochodzi on z czynu zabronionego, tj. czynu z
art. 292 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 292 § 1 k.k. wymierzył mu karę 100 (stu)
stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 zł;
II. nieustalonego dnia w okresie pomiędzy 2 października 2011 r., a 6 lipca
2012 r. w miejscowości J. nabył telefon marki HTC Desire o wartości około 2000 zł,
pochodzący z przestępstwa na szkodę Polskiej Agencji Ochrony S.A., co do
którego na podstawie okoliczności nabycia powinien i mógł przypuszczać, iż
pochodzi on z czynu zabronionego, tj. czynu z art. 292 § 1 k.k. i za to na podstawie
art. 292 § 1 k.k. wymierzył mu karę 100 (stu) stawek dziennych grzywny, ustalając
wysokość jednej stawki na 10 zł;
III. na podstawie art. 85 k.k., art. 86 § 1 k.k. wymierzone w pkt I i II kary
połączył i wymierzył oskarżonemu karę łączną 150 (sto pięćdziesiąt) stawek
dziennych ustalając wysokość jednej stawki na 10 (dziesięć) złotych (pkt III);
IV. na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej zaliczył
oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniu 6 lipca
2012 r., określając, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się
dwóm stawkom dziennym grzywny;
V. zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 240 (dwieście
czterdzieści) złotych kosztów sądowych.
Wyrok ten, wobec niezłożenia sprzeciwu, uprawomocnił się w dniu 13
października 2012 r. (k. 51).
Opisane orzeczenie zaskarżone zostało na korzyść skazanego, w części
dotyczącej rozstrzygnięcia o karze, kasacją Prokuratora Generalnego, który
zarzucił rażące i mające istotny wpływ na treść wyroku naruszenie prawa
procesowego, a mianowicie art. 502 § 1 k.p.k., polegające na orzeczeniu wobec
skazanego w postępowaniu nakazowym kary łącznej grzywny w wysokości 150
stawek dziennych, w sytuacji, gdy przepis ten przewiduje możliwość wymierzenia
kary grzywny w wysokości do 100 stawek dziennych. W konkluzji skarżący wniósł o
uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy w tym zakresie
Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja Prokuratora Generalnego jest zasadna, bowiem wyrok nakazowy
Sądu Rejonowego zapadł z rażącym naruszeniem prawa procesowego. Zgodnie z
treścią art. 502 § 1 k.p.k. w postępowaniu nakazowym można orzec m.in. karę
3
grzywny w wysokości do 100 stawek dziennych. Niezastosowanie się do
ograniczenia wskazanego w tym przepisie co do wysokości grzywny w
postępowaniu nakazowym i skazanie oskarżonego na tę karę w liczbie stawek
wyższej niż wskazana w art. 502 § 1 k.p.k., stanowi rażące naruszenie powołanego
przepisu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 stycznia 2012 r., sygn. II KK
332/11, Prok. i Pr – wkł. 2012, nr 6, poz. 10). Tymczasem Sąd Rejonowy
wymierzył skazanemu K.K. wyrokiem nakazowym karę łączną grzywny w
wysokości 150 stawek dziennych, a więc w wysokości przekraczającej maksymalną
dopuszczalną granicę określoną w art. 502 § 1 k.p.k.
Stąd też Sąd Najwyższy uznał kasację Prokuratora Generalnego za oczywiście
zasadną, uchylił wyrok Sądu Rejonowego w części dotyczącej orzeczenia o karze
łącznej grzywny z pkt III i przekazał sprawę temu Sądowi do ponownego
rozpoznania, w trakcie którego Sąd ten będzie zobowiązany do respektowania
wskazanego wyżej przepisu prawa procesowego.
Na marginesie należy zauważyć, że bezpośrednie odczytanie określonego w
kasacji zakresu zaskarżenia zdaje się wskazywać, iż skarżący kwestionuje całe
rozstrzygnięcie o karze, z czym koresponduje wniosek kasacyjny. Jednakże lektura
treści podniesionego zarzutu oraz uzasadnienia kasacji jednoznacznie dowodzi, że
istota kasacji sprowadza się do kwestionowania prawidłowości rozstrzygnięcia
wyłącznie w zakresie kary łącznej – wszak tylko przy wymiarze kary łącznej
przekroczona została granica wyznaczona treścią art. 502 § 1 k.p.k. Właściwe
odczytanie zakresu zaskarżenia umożliwiło uwzględnienie kasacji w całości w trybie
art. 535 § 5 k.p.k. Oczywistą konsekwencją orzeczenia kasatoryjnego jest utrata
mocy rozstrzygnięcia zawartego w pkt IV wyroku, wobec braku kary łącznej, na
poczet której należało zaliczyć okres rzeczywistego pozbawienia skazanego
wolności.