II KO 64/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:18-12-2012
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:IV KO 24/99
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II KO 64/12
POSTANOWIENIE
Dnia 12 grudnia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Waldemar Płóciennik (przewodniczący)
SSN Eugeniusz Wildowicz
SSN Włodzimierz Wróbel (sprawozdawca)
w sprawie zażalenia S. W.
na postanowienie Prokuratury Rejonowej z dnia 11 czerwca 2012r. o odmowie
wszczęcia śledztwa
po rozpoznaniu wniosku Sądu Rejonowego w P. z dnia 30 października 2012r.,
o przekazanie sprawy do rozpoznania innemu sądowi równorzędnemu
na podstawie art. 37 k.p.k
p o s t a n o w i ł:
nie uwzględnić wniosku.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w P. zwrócił się do Sądu Najwyższego o rozważenie
możliwości przekazania sprawy zażalenia S. W., na postanowienie Prokuratury
Rejonowej dnia 11 czerwca 2012 r. o odmowie wszczęcia śledztwa do rozpoznania
innemu sądowi równorzędnemu, z uwagi na to, że postanowienie prokuratorskie
odnosi się między innymi do czynności służbowych podejmowanych przez
sędziego Sądu Rejonowego w P. I Wydział Cywilny, mających polegać na
nierzetelnym prowadzeniu sprawy.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.
2
Przepis art. 37 k.p.k. jako wyjątkowy nie podlega interpretacji rozszerzającej.
Przekazanie sprawy powinno nastąpić jedynie w sytuacji, gdy występują realne
okoliczności, które mogą zasadnie stwarzać przekonanie o braku warunków do
obiektywnego rozpoznania sprawy w danym sądzie oraz o tym, że tylko
przekazanie sprawy stworzy lepsze możliwości do trafnego rozstrzygnięcia w
przedmiocie tego procesu (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 kwietnia
1999 r., IV KO 24/99, nie publ.). Okoliczność, że zaskarżone postanowienie
prokuratorskie odnosi się do czynności podejmowanych przez jednego z sędziów
Sądu Rejonowego w P. Wydziału I Cywilnego, w sytuacji gdy w sądzie tym orzeka
wielu innych sędziów, nie stwarza przekonania o braku warunków dla obiektywnego
rozpoznania sprawy przez Sąd składający wniosek.
W tych okolicznościach przekazywanie sprawy z uwagi na dobro wymiaru
sprawiedliwości innemu sądowi równorzędnemu jest niecelowe. Wcale bowiem nie
służy wytwarzaniu w społeczeństwie przekonania o bezstronności sędziów, lecz
przeciwnie, może budować przekonanie o łatwości manipulowania ustawową
właściwością sądów lub niemożności wywiązywania się sądów ze swoich
powinności i uleganiu przez sędziów pozaprocesowym wpływom, co w
konsekwencji może podważać w istotnym stopniu autorytet wymiaru
sprawiedliwości.
Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji
postanowienia.
POSTANOWIENIE
Dnia 12 grudnia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Waldemar Płóciennik (przewodniczący)
SSN Eugeniusz Wildowicz
SSN Włodzimierz Wróbel (sprawozdawca)
w sprawie zażalenia S. W.
na postanowienie Prokuratury Rejonowej z dnia 11 czerwca 2012r. o odmowie
wszczęcia śledztwa
po rozpoznaniu wniosku Sądu Rejonowego w P. z dnia 30 października 2012r.,
o przekazanie sprawy do rozpoznania innemu sądowi równorzędnemu
na podstawie art. 37 k.p.k
p o s t a n o w i ł:
nie uwzględnić wniosku.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w P. zwrócił się do Sądu Najwyższego o rozważenie
możliwości przekazania sprawy zażalenia S. W., na postanowienie Prokuratury
Rejonowej dnia 11 czerwca 2012 r. o odmowie wszczęcia śledztwa do rozpoznania
innemu sądowi równorzędnemu, z uwagi na to, że postanowienie prokuratorskie
odnosi się między innymi do czynności służbowych podejmowanych przez
sędziego Sądu Rejonowego w P. I Wydział Cywilny, mających polegać na
nierzetelnym prowadzeniu sprawy.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.
2
Przepis art. 37 k.p.k. jako wyjątkowy nie podlega interpretacji rozszerzającej.
Przekazanie sprawy powinno nastąpić jedynie w sytuacji, gdy występują realne
okoliczności, które mogą zasadnie stwarzać przekonanie o braku warunków do
obiektywnego rozpoznania sprawy w danym sądzie oraz o tym, że tylko
przekazanie sprawy stworzy lepsze możliwości do trafnego rozstrzygnięcia w
przedmiocie tego procesu (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 kwietnia
1999 r., IV KO 24/99, nie publ.). Okoliczność, że zaskarżone postanowienie
prokuratorskie odnosi się do czynności podejmowanych przez jednego z sędziów
Sądu Rejonowego w P. Wydziału I Cywilnego, w sytuacji gdy w sądzie tym orzeka
wielu innych sędziów, nie stwarza przekonania o braku warunków dla obiektywnego
rozpoznania sprawy przez Sąd składający wniosek.
W tych okolicznościach przekazywanie sprawy z uwagi na dobro wymiaru
sprawiedliwości innemu sądowi równorzędnemu jest niecelowe. Wcale bowiem nie
służy wytwarzaniu w społeczeństwie przekonania o bezstronności sędziów, lecz
przeciwnie, może budować przekonanie o łatwości manipulowania ustawową
właściwością sądów lub niemożności wywiązywania się sądów ze swoich
powinności i uleganiu przez sędziów pozaprocesowym wpływom, co w
konsekwencji może podważać w istotnym stopniu autorytet wymiaru
sprawiedliwości.
Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji
postanowienia.