III KK 275/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:03-01-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:II KK 321/06
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III KK 275/12
POSTANOWIENIE
Dnia 18 grudnia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Piotr Hofmański
na posiedzeniu w trybie art. 535§ 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 18 grudnia 2012 r.,
sprawy J. K. ,
o odszkodowanie i zadośćuczynienie za internowanie
z powodu kasacji wniesionej przez pełnomocnika wnioskodawcy
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 14 marca 2012 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Okręgowego w G.
z dnia 8 grudnia 2011 r.
postanowił:
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. obciążyć kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego
wnioskodawcę.
UZASADNIENIE
Kasacja jest oczywiście bezzasadna.
Zacząć należy od stwierdzenia, że zarzut i argumentacja kasacji pokrywają
się z zarzutami podniesionymi w apelacji, zmierzają zatem do dublowania kontroli
instancyjnej, należycie przeprowadzonej przez Sąd odwoławczy.
Co jednak najistotniejsze, stosownie do utrwalonej linii orzecznictwa SN,
wysokość zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wynikłą z internowania,
przyznawanego na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o
uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za
działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, należy do sfery
swobodnego uznania sędziowskiego, co implikuje stwierdzenie, że zarzut
wadliwego określenia wysokości zadośćuczynienia może być uwzględniony jedynie
2
w sytuacjach, w których przyznane zadośćuczynienie w sposób oczywisty i rażący
nie odpowiada relewantnym okolicznościom, występującym w danej sprawie, tj. jest
niewspółmierne do stopnia i długotrwałości cierpień, jakich doznał wnioskodawca
(zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 lipca 2007 r., II KK 321/06). Niewątpliwe
zatem przy wykładni pojęcia „odpowiedniego” zadośćuczynienia, zawęża się
możliwość skutecznego kwestionowania jego wysokości. Dodatkowo podkreślić
trzeba, że podstawą kasacji może być jedynie rażące naruszenie prawa, a zatem w
przypadku zarzutu obrazy art. 8 ust. 1 ustawy lutowej o uchybieniu tej rangi i tak
będzie można mówić tylko, gdyby przyznane zadośćuczynienia było rażąco
niewspółmierne.
W powyższych względów orzeczono jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
Dnia 18 grudnia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Piotr Hofmański
na posiedzeniu w trybie art. 535§ 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 18 grudnia 2012 r.,
sprawy J. K. ,
o odszkodowanie i zadośćuczynienie za internowanie
z powodu kasacji wniesionej przez pełnomocnika wnioskodawcy
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 14 marca 2012 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Okręgowego w G.
z dnia 8 grudnia 2011 r.
postanowił:
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. obciążyć kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego
wnioskodawcę.
UZASADNIENIE
Kasacja jest oczywiście bezzasadna.
Zacząć należy od stwierdzenia, że zarzut i argumentacja kasacji pokrywają
się z zarzutami podniesionymi w apelacji, zmierzają zatem do dublowania kontroli
instancyjnej, należycie przeprowadzonej przez Sąd odwoławczy.
Co jednak najistotniejsze, stosownie do utrwalonej linii orzecznictwa SN,
wysokość zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wynikłą z internowania,
przyznawanego na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o
uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za
działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, należy do sfery
swobodnego uznania sędziowskiego, co implikuje stwierdzenie, że zarzut
wadliwego określenia wysokości zadośćuczynienia może być uwzględniony jedynie
2
w sytuacjach, w których przyznane zadośćuczynienie w sposób oczywisty i rażący
nie odpowiada relewantnym okolicznościom, występującym w danej sprawie, tj. jest
niewspółmierne do stopnia i długotrwałości cierpień, jakich doznał wnioskodawca
(zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 lipca 2007 r., II KK 321/06). Niewątpliwe
zatem przy wykładni pojęcia „odpowiedniego” zadośćuczynienia, zawęża się
możliwość skutecznego kwestionowania jego wysokości. Dodatkowo podkreślić
trzeba, że podstawą kasacji może być jedynie rażące naruszenie prawa, a zatem w
przypadku zarzutu obrazy art. 8 ust. 1 ustawy lutowej o uchybieniu tej rangi i tak
będzie można mówić tylko, gdyby przyznane zadośćuczynienia było rażąco
niewspółmierne.
W powyższych względów orzeczono jak w sentencji.