Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KK 298/12
POSTANOWIENIE
Dnia 18 grudnia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Piotr Hofmański
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 18 grudnia 2012 r.
sprawy G. M.,
uniewinnionego od zarzutu z art. 207 § 1 k.k.
z powodu kasacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego
od wyroku Sądu Okręgowego w B. z dnia 18 kwietnia 2012 r.
zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego z dnia 28 października 2011 r.,
p o s t a n o w i ł :
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. obciążyć kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego
oskarżyciela posiłkowego J. P.
UZASADNIENIE
Kasacja pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej J. P. okazała się być
bezzasadna w stopniu oczywistym.
Kasacja zawiera dwa zarzuty:
1. rażące naruszenie prawa procesowego w postaci norm z art. 7 i 410
k.p.k., poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów, co doprowadziło
Sąd drugiej instancji do błędnego przyjęcia o braku wypełnienia swym
zachowaniem przez G. M. znamion z art. 207 § 1 k.k.
2. naruszenie prawa procesowego w postaci normy z art. 170 § 1 i § 2 k.p.k.,
poprzez bezzasadne oddalenie wniosku dowodowego oskarżycielki posiłkowej o
dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka M. H.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Żaden z tych zarzutów nie może być podstawą uwzględnienia kasacji.
2
Jeśli chodzi o pierwszy z zarzutów, zauważyć trzeba, że w niniejszej sprawie
sąd odwoławczy poczynił samodzielne ustalenia faktyczne, co otwiera drogę do
kasacyjnej kontroli tych ustaleń pod kątem ich zgodności z prawem procesowym, w
tym art. 7 i art. 410 k.p.k. Niestety zarzut ten jest w kasacji sformułowany zbyt
ogólnikowo, by spełniać wymogi określone w art. 523 § 1 k.p.k., w szczególności
skarżący nie podał na czym konkretnie polegać miało rażące naruszenie zasady
swobodnej oceny dowodów, tj. jakie elementy rozumowania Sądu II instancji są
niespójne, wewnętrznie sprzeczne lub niezgodne z doświadczeniem życiowym.
Sąd Najwyższy uznał, że zarzut ten w jawny sposób zmierza do dokonania w
ramach postępowania kasacyjnego ponownego rozpatrzenia zasadności ustaleń
faktycznych. Taki zabieg na etapie postępowania kasacyjnego, jako kontroli
nadzwyczajnej, nie może być skuteczny i stanowi naruszenie ograniczeń
określonych regułą z art. 523 k.p.k.
Zauważyć należy, że uzasadnienie wyroku zawiera bardzo obszerne
wywody, niezwykle skrupulatnie przedstawiające dlaczego zebrany w sprawie i
uzupełniony na etapie postępowania dowodowego materiał (przede wszystkim
odnośnie spotkania oskarżycielki posiłkowej i uniewinnionego w dniu 5 grudnia
2008 r.), okazał się wystarczający do przyjęcia braku zrealizowania przez G. M.
znamion czynu z art. 207§1 k.k.
Analiza rozumowania Sądu odwoławczego wskazuje, że uzupełnione na
etapie postępowania odwoławczego ustalenia faktyczne są spójne, logiczne i we
właściwy sposób argumentowane. Sąd ten przytacza cały szereg okoliczności ze
wskazaniem, że to nieporozumienia finansowe stały się przyczyną złożenia przez
oskarżycielkę posiłkową zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa. Okoliczności
rozmowy między uniewinnionym a oskarżycielką na spotkaniu w dniu 5 grudnia
2008 r. dały sądowi odwoławczemu podstawę do poczynienia odmiennych niż w
pierwszej instancji wniosków co do karno-prawnej oceny zachowania G. M. W toku
przewodu apelacyjnego ustalono treści wiadomości SMS oraz w znacznym stopniu
uprawdopodobniono treść rozmowy między w/w osobami, a która dotyczyła
stworzenia na uniewinnionym presji dalszego przekazywania przez niego sum
pieniędzy dla J. P. Ustalenia te, mające charakter wniosków z przebiegu całej
sprawy, Sąd odwoławczy przedstawił na s. 24-26 uzasadnienia. Sąd wskazał też na
fakt, że subiektywna ocena oskarżycielki posiłkowej o popełnieniu na niej
przestępstwa z art. 207 § 1 k.k., uzewnętrzniona po upływie ok. pół roku po
3
wskazywanym przez nią czasie tych zachowań, nie może rozstrzygać o przyjęciu
sprawstwa tego przestępstwa.
Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego, przekonanie sądu
o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod
ochroną reguły z art. 7 k.p.k., jeżeli jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy
głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi wyraz rozważenia wszystkich
okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść
oskarżonego oraz, że jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia
życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w
uzasadnieniu wyroku (por. postanowienie SN z dnia 5 sierpnia 2009 r., II KK 36/09).
Analiza uzasadnienia Sądu Okręgowego wskazuje, że decyzja stosowania prawa
podjęta w niniejszej sprawie wolna jest od obrazy zasady swobodnej oceny
dowodów, z czego więc zarzut dotyczący uchybienia o randze kasacyjnej norm z
przepisów z art. 7 i art. 410 k.p.k. nie może zostać w żadnym razie uwzględniony.
Niezasadny jest również drugi z zarzutów kasacyjnych, dotyczący jakoby
bezzasadnego oddalenia wniosku dowodowego o dopuszczenie i przeprowadzenie
dowodu z zeznań świadka M. H. Sąd odwoławczy pierwotnie dopuścił
przeprowadzenie tego dowodu, jednak w skutek ujawnienia okoliczności i świadków
spotkania z dnia 5 grudnia 2008 r. stwierdził, że świadek ten nie był obecny na
miejscu tegoż spotkania, a zatem nie może posiadać przydatnej wiedzy w tym
zakresie. W konsekwencji, podjęto więc trafną decyzję o oddaleniu tego dowodu
(art. 170 § 1 pkt 3 k.p.k.), czemu nie sprzeciwiły się strony (por. k. 569 verte i k.
570, T. III).
W powyższych względów orzeczono jak w sentencji.