III KO 111/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:15-01-2013
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III KO 111/12
POSTANOWIENIE
Dnia 9 stycznia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dorota Rysińska (przewodniczący)
SSN Michał Laskowski (sprawozdawca)
SSN Zbigniew Puszkarski
w sprawie D. K.
oskarżonego z art. 286 § 1 k.k. i in.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 9 stycznia 2013 r.,
wniosku Sądu Rejonowego w R. z dnia 25 października 2012 r., o przekazanie
sprawy do rozpoznania innemu sądowi równorzędnemu
na podstawie art. 37 k.p.k.
p o s t a n o w i ł :
przekazać sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w L.
UZASADNIENIE
D. K. oskarżony został o czyn z art. 286 § 1 k.k. polegający na tym, że w
dniu 10 września 2010 r. miał on doprowadzić A. S. do niekorzystnego
rozporządzenia mieniem w kwocie 3000 złotych. Akt oskarżenia w tej sprawie
wpłynął do Sądu Rejonowego w R. jako sądu miejscowo właściwego.
W toku postępowania Sąd Rejonowy w R. ustalił, że przed Sądem
Rejonowym w L. toczy się postępowanie przeciwko D. K., sygn. … . D. K.
oskarżony został o szereg przestępstw, między innymi o czyn ciągły, w skład
którego wchodzi czyn polegający na tym, że w dniu 10 września 2010 r. miał on
doprowadzić A. S. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 3000
złotych, a więc ten sam czyn, który opisany został w akcie oskarżenia skierowanym
do Sądu Rejonowego w R.
2
Sąd ten, zwracając się do Sądu Najwyższego podkreślił, że celowym byłoby
łączne rozpoznanie spraw D. K. w jednym sądzie.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Przepis art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. stanowi, że umarza się postępowanie co do
tego samego czynu tej samej osoby jeżeli zostało ono prawomocnie zakończone
lub wcześniej wszczęte toczy się. W przedmiotowej sprawie zachodzi zatem
negatywna przesłanka procesowa, na podstawie której można by umorzyć
postępowanie o wyłudzenie kwoty 3000 złotych od A. S., tyle tylko, że wcześniej
wszczęto postępowanie w tej sprawie w R., a więc uprawnionym do takiego
rozstrzygnięcia byłby Sąd Rejonowy w L. W Sądzie tym jednak przedmiotowe
zachowanie jest częścią czynu ciągłego opisanego w akcie oskarżenia, w skład
którego wchodzi szereg innych jednostkowych działań zarzucanych D. K. Zgodnie
zaś z brzmieniem art. 12 k.k. wiele zachowań podjętych w krótkich odstępach
czasu w wykonaniu z góry w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, uważa się za
jeden czyn zabroniony. Akt oskarżenia obejmuje ponadto także inne osoby, których
działania są, zdaniem oskarżyciela publicznego, związane z działaniami D. K. W
tym stanie rzeczy procesowe rozwiązanie zaistniałej sytuacji będzie raczej możliwe
dopiero po prawomocnym zakończeniu postępowania.
Przekazanie sprawy na podstawie art. 37 k.p.k. jest uzasadnione wówczas,
gdy wymaga tego dobro wymiaru sprawiedliwości. Można uznać, że w pojęciu tym
mieści się wyjątkowo także potrzeba wyeliminowania sytuacji, w której toczą się w
dwóch sądach równolegle dwa postępowania o ten sam czyn, zaś rutynowe
procesowe rozwiązanie w postaci umorzenia jednego z postępowań jest na
obecnym etapie postępowania niemożliwe.
Z powyższych względów orzeczono o przekazaniu sprawy D. K. z Sądu
Rejonowego w R. do Sądu Rejonowego w L., w którym to Sądzie możliwa będzie
kompleksowa ocena zarzucanych oskarżonemu działań.
POSTANOWIENIE
Dnia 9 stycznia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dorota Rysińska (przewodniczący)
SSN Michał Laskowski (sprawozdawca)
SSN Zbigniew Puszkarski
w sprawie D. K.
oskarżonego z art. 286 § 1 k.k. i in.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 9 stycznia 2013 r.,
wniosku Sądu Rejonowego w R. z dnia 25 października 2012 r., o przekazanie
sprawy do rozpoznania innemu sądowi równorzędnemu
na podstawie art. 37 k.p.k.
p o s t a n o w i ł :
przekazać sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w L.
UZASADNIENIE
D. K. oskarżony został o czyn z art. 286 § 1 k.k. polegający na tym, że w
dniu 10 września 2010 r. miał on doprowadzić A. S. do niekorzystnego
rozporządzenia mieniem w kwocie 3000 złotych. Akt oskarżenia w tej sprawie
wpłynął do Sądu Rejonowego w R. jako sądu miejscowo właściwego.
W toku postępowania Sąd Rejonowy w R. ustalił, że przed Sądem
Rejonowym w L. toczy się postępowanie przeciwko D. K., sygn. … . D. K.
oskarżony został o szereg przestępstw, między innymi o czyn ciągły, w skład
którego wchodzi czyn polegający na tym, że w dniu 10 września 2010 r. miał on
doprowadzić A. S. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 3000
złotych, a więc ten sam czyn, który opisany został w akcie oskarżenia skierowanym
do Sądu Rejonowego w R.
2
Sąd ten, zwracając się do Sądu Najwyższego podkreślił, że celowym byłoby
łączne rozpoznanie spraw D. K. w jednym sądzie.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Przepis art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. stanowi, że umarza się postępowanie co do
tego samego czynu tej samej osoby jeżeli zostało ono prawomocnie zakończone
lub wcześniej wszczęte toczy się. W przedmiotowej sprawie zachodzi zatem
negatywna przesłanka procesowa, na podstawie której można by umorzyć
postępowanie o wyłudzenie kwoty 3000 złotych od A. S., tyle tylko, że wcześniej
wszczęto postępowanie w tej sprawie w R., a więc uprawnionym do takiego
rozstrzygnięcia byłby Sąd Rejonowy w L. W Sądzie tym jednak przedmiotowe
zachowanie jest częścią czynu ciągłego opisanego w akcie oskarżenia, w skład
którego wchodzi szereg innych jednostkowych działań zarzucanych D. K. Zgodnie
zaś z brzmieniem art. 12 k.k. wiele zachowań podjętych w krótkich odstępach
czasu w wykonaniu z góry w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, uważa się za
jeden czyn zabroniony. Akt oskarżenia obejmuje ponadto także inne osoby, których
działania są, zdaniem oskarżyciela publicznego, związane z działaniami D. K. W
tym stanie rzeczy procesowe rozwiązanie zaistniałej sytuacji będzie raczej możliwe
dopiero po prawomocnym zakończeniu postępowania.
Przekazanie sprawy na podstawie art. 37 k.p.k. jest uzasadnione wówczas,
gdy wymaga tego dobro wymiaru sprawiedliwości. Można uznać, że w pojęciu tym
mieści się wyjątkowo także potrzeba wyeliminowania sytuacji, w której toczą się w
dwóch sądach równolegle dwa postępowania o ten sam czyn, zaś rutynowe
procesowe rozwiązanie w postaci umorzenia jednego z postępowań jest na
obecnym etapie postępowania niemożliwe.
Z powyższych względów orzeczono o przekazaniu sprawy D. K. z Sądu
Rejonowego w R. do Sądu Rejonowego w L., w którym to Sądzie możliwa będzie
kompleksowa ocena zarzucanych oskarżonemu działań.