III CNP 33/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:03-04-2013
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III CNP 33/12
POSTANOWIENIE
Dnia 31 stycznia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Józef Frąckowiak
w sprawie z powództwa M. K.
przeciwko B. B.-K., M. B. i K. T.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 31 stycznia 2013 r.,
na skutek skargi powoda
o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego
z dnia 4 kwietnia 2012 r.,
odrzuca skargę.
2
Uzasadnienie
Powód M. K., zastępowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł
skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Sądu
Okręgowego z dnia 4 kwietnia 2012 r.
Skarga podlega odrzuceniu z następujących powodów.
Stosownie do art. 4245
§ 1 pkt 3 k.p.c. jednym z wymagań prawidłowego
sporządzenia skargi o stwierdzenie niezgodności prawomocnego orzeczenia
z prawem jest wskazanie przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest
niezgodne (powinno to nastąpić w wydzielonej części redakcyjnej skargi).
W niniejszej skardze powołano jej podstawy, nie wskazano natomiast przepisu
prawa, z którym kwestionowane orzeczenie ma być sprzeczne. Tymczasem nie
ulega wątpliwości, że mimo popełnionych uchybień prawnych ostateczna treść
wyroku sądu może odpowiadać prawu. Dlatego też ustawodawca uznał,
że wskazanie przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest, zdaniem
autora skargi, niezgodne należeć powinno do tzw. konstrukcyjnych wymagań
skargi.
Skarga o stwierdzenie niezgodności prawomocnego orzeczenia z prawem
w części określającej jej istotę (jej treść), w której należy wykazać, że spełnia
warunki przewidziane w art. 4245
§ 1 k.p.c., powinna zawierać między innymi
„wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków
prawnych nie było i nie jest możliwe” (art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c.).
Takie ujęcie tego warunku skargi oznacza, że skarżącego obciąża
obowiązek przedstawienia analizy prawnej przepisów dotyczących środków
zaskarżenia, których zastosowanie – w odniesieniu do zaskarżonego orzeczenia
– jest niedopuszczalne lub z innych przyczyn na pewno nie mogłoby odnieść
skutku. Skarżąca powinien zatem wykazać, powołując odpowiednie przepisy,
że od zaskarżonego orzeczenia nie przysługuje środek prawny, przy pomocy
którego mogłoby nastąpić wzruszenie zaskarżonego orzeczenia.
3
Zaznaczenia wymaga również, że zgodnie z 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c. skarżący
musi „wykazać" (nie tylko „wskazać"), iż wzruszenie zaskarżonego orzeczenia
w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe. Musi więc ujawnić
i przedstawić w skardze tę okoliczność w sposób wyczerpujący i niebudzący
wątpliwości oraz w drodze stosownego wywodu dowieść jej istnienia i przekonująco
uzasadnić.
Zawarta w niniejszej skardze argumentacja nie może być uznane
za prawidłowe (wystarczające) wypełnienie obowiązku nałożonego w art. 4245
§ 1
pkt 5 k.p.c.
Skarga dotknięta wskazanymi brakami podlegała odrzuceniu (art. 4248
§ 1
k.p.c.).
POSTANOWIENIE
Dnia 31 stycznia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Józef Frąckowiak
w sprawie z powództwa M. K.
przeciwko B. B.-K., M. B. i K. T.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 31 stycznia 2013 r.,
na skutek skargi powoda
o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego
z dnia 4 kwietnia 2012 r.,
odrzuca skargę.
2
Uzasadnienie
Powód M. K., zastępowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł
skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Sądu
Okręgowego z dnia 4 kwietnia 2012 r.
Skarga podlega odrzuceniu z następujących powodów.
Stosownie do art. 4245
§ 1 pkt 3 k.p.c. jednym z wymagań prawidłowego
sporządzenia skargi o stwierdzenie niezgodności prawomocnego orzeczenia
z prawem jest wskazanie przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest
niezgodne (powinno to nastąpić w wydzielonej części redakcyjnej skargi).
W niniejszej skardze powołano jej podstawy, nie wskazano natomiast przepisu
prawa, z którym kwestionowane orzeczenie ma być sprzeczne. Tymczasem nie
ulega wątpliwości, że mimo popełnionych uchybień prawnych ostateczna treść
wyroku sądu może odpowiadać prawu. Dlatego też ustawodawca uznał,
że wskazanie przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest, zdaniem
autora skargi, niezgodne należeć powinno do tzw. konstrukcyjnych wymagań
skargi.
Skarga o stwierdzenie niezgodności prawomocnego orzeczenia z prawem
w części określającej jej istotę (jej treść), w której należy wykazać, że spełnia
warunki przewidziane w art. 4245
§ 1 k.p.c., powinna zawierać między innymi
„wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków
prawnych nie było i nie jest możliwe” (art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c.).
Takie ujęcie tego warunku skargi oznacza, że skarżącego obciąża
obowiązek przedstawienia analizy prawnej przepisów dotyczących środków
zaskarżenia, których zastosowanie – w odniesieniu do zaskarżonego orzeczenia
– jest niedopuszczalne lub z innych przyczyn na pewno nie mogłoby odnieść
skutku. Skarżąca powinien zatem wykazać, powołując odpowiednie przepisy,
że od zaskarżonego orzeczenia nie przysługuje środek prawny, przy pomocy
którego mogłoby nastąpić wzruszenie zaskarżonego orzeczenia.
3
Zaznaczenia wymaga również, że zgodnie z 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c. skarżący
musi „wykazać" (nie tylko „wskazać"), iż wzruszenie zaskarżonego orzeczenia
w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe. Musi więc ujawnić
i przedstawić w skardze tę okoliczność w sposób wyczerpujący i niebudzący
wątpliwości oraz w drodze stosownego wywodu dowieść jej istnienia i przekonująco
uzasadnić.
Zawarta w niniejszej skardze argumentacja nie może być uznane
za prawidłowe (wystarczające) wypełnienie obowiązku nałożonego w art. 4245
§ 1
pkt 5 k.p.c.
Skarga dotknięta wskazanymi brakami podlegała odrzuceniu (art. 4248
§ 1
k.p.c.).