IV KO 101/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:31-01-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:IX K 1056/12
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV KO 101/12
POSTANOWIENIE
Dnia 30 stycznia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jarosław Matras (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Tomasz Grzegorczyk
SSN Eugeniusz Wildowicz
w sprawie M. B.
oskarżonego z art. 190a § 1 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 30 stycznia 2013 r.,
wniosku Sądu Rejonowego w K.
o przekazanie sprawy IX K 1056/12 innemu sądowi równorzędnemu w trybie art. 37
§ 1 k.p.k.
postanowił :
wniosku nie uwzględnić.
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 19 grudnia 2012 r. Sąd Rejonowy w K. wystąpił do
Sądu Najwyższego o przekazanie w trybie określonym w art. 37 § 1 k.p.k. sprawy
IX K … innemu sądowi równorzędnemu, wskazując jedocześnie, iż takim sądem
winien być Sąd Rejonowy w W. W uzasadnieniu wskazano, że za takim
wystąpieniem przemawia stan zdrowia oskarżonego, u którego stwierdzono
przewlekłą obturacyjną chorobę płuc, a także rozedmę płuc, które to schorzenia
uniemożliwiają mu obecnie, jak i na przyszłość stawiennictwo w Sądzie Rejonowym
w K., zaś obecnie oskarżony przebywa w Domu Pomocy Społecznej w K., miejscu
oddalonym o 226 km od sądu. Ponadto ujęto, że oskarżony chce uczestniczyć w
procesie. Te okoliczności, w ocenie sądu, uzasadniają przekazanie sprawy do sądu
najbliżej miejsca jego pobytu, tj. do Sądu Rejonowego w W.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
2
Wniosek nie może zostać obecnie uwzględniony. Zupełnie dowolne są
obecne twierdzenia występującego sądu, co do tego, że stan zdrowia oskarżonego
uniemożliwia mu obecnie oraz na przyszłość stawiennictwo w Sądzie Rejonowym
w K. Jedynym dokumentem dotyczącym stanu zdrowia oskarżonego jest
zaświadczenie lekarskie wystawione przez lekarza internistę w dniu 18 grudnia
2012 r. (k. 347). Zaświadczenie to zostało wystawione przez lekarza, który nie jest
biegłym lekarzem sądowym, zaś w treści wskazuje na określone schorzenia
oskarżonego, przy czym ujęto w nim, że pacjent okresowo porusza się na wózku, a
z uwagi na znaczny stopień niepełnosprawności wymaga opieki osób trzecich. W
tym dokumencie podano także, że „pacjent podaje złe samopoczucie nie jest w
stanie podróżować na tak znaczną odległość - 226 km do K”. Nie wiadomo, czy to
ostatnie stwierdzenie, to uwaga lekarza, czy też oskarżonego, który deklaruje
jednak chęć dojazdu do K., przy zapewnieniu mu środka transportu (k. 345). Nawet
z tego zaświadczenie nie wynika jednak, aby stan zdrowia oskarżonego nie mógł
ulec poprawie, na co wskazuje w swoim postanowieniu sąd. Z treści dwóch
orzeczeń o stopniu niepełnosprawności, wydanych w dniach: 21 maja 2012 r. (k.
321) i 29 czerwca 2012 r. (k.322) wynika, że na przestrzeni jednego miesiąca stan
zdrowia oskarżonego uległ jednak poprawie, także w aspekcie konieczności stałej
lub długotrwałej opieki albo pomocy innej osoby przy samodzielnej egzystencji.
Formułując wniosek sąd winien zatem w sposób jednoznaczny ustalić, jaki jest stan
zdrowia oskarżonego i czy może on, i ewentualnie, przy spełnieniu jakich
warunków, uczestniczyć w procesie w Sądzie Rejonowym w K. Odpowiedzi na
takie pytanie powinien udzielić biegły sądowy po zbadaniu oskarżonego.
Niezależnie od tej kwestii sąd winien ustalić, czy istnieje możliwość przeniesienia, w
trybie właściwych przepisów, chociażby na czas określony oskarżonego do
stosownego ośrodka położonego najbliżej właściwego sądu. Dopiero dokonanie
powyższych czynności pozwoli sądowi na właściwą ocenę istnienia podstaw do
wystąpienie z kolejnym wnioskiem.
Mając na uwadze powyższe, należało orzec jak w postanowieniu.
POSTANOWIENIE
Dnia 30 stycznia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jarosław Matras (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Tomasz Grzegorczyk
SSN Eugeniusz Wildowicz
w sprawie M. B.
oskarżonego z art. 190a § 1 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 30 stycznia 2013 r.,
wniosku Sądu Rejonowego w K.
o przekazanie sprawy IX K 1056/12 innemu sądowi równorzędnemu w trybie art. 37
§ 1 k.p.k.
postanowił :
wniosku nie uwzględnić.
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 19 grudnia 2012 r. Sąd Rejonowy w K. wystąpił do
Sądu Najwyższego o przekazanie w trybie określonym w art. 37 § 1 k.p.k. sprawy
IX K … innemu sądowi równorzędnemu, wskazując jedocześnie, iż takim sądem
winien być Sąd Rejonowy w W. W uzasadnieniu wskazano, że za takim
wystąpieniem przemawia stan zdrowia oskarżonego, u którego stwierdzono
przewlekłą obturacyjną chorobę płuc, a także rozedmę płuc, które to schorzenia
uniemożliwiają mu obecnie, jak i na przyszłość stawiennictwo w Sądzie Rejonowym
w K., zaś obecnie oskarżony przebywa w Domu Pomocy Społecznej w K., miejscu
oddalonym o 226 km od sądu. Ponadto ujęto, że oskarżony chce uczestniczyć w
procesie. Te okoliczności, w ocenie sądu, uzasadniają przekazanie sprawy do sądu
najbliżej miejsca jego pobytu, tj. do Sądu Rejonowego w W.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
2
Wniosek nie może zostać obecnie uwzględniony. Zupełnie dowolne są
obecne twierdzenia występującego sądu, co do tego, że stan zdrowia oskarżonego
uniemożliwia mu obecnie oraz na przyszłość stawiennictwo w Sądzie Rejonowym
w K. Jedynym dokumentem dotyczącym stanu zdrowia oskarżonego jest
zaświadczenie lekarskie wystawione przez lekarza internistę w dniu 18 grudnia
2012 r. (k. 347). Zaświadczenie to zostało wystawione przez lekarza, który nie jest
biegłym lekarzem sądowym, zaś w treści wskazuje na określone schorzenia
oskarżonego, przy czym ujęto w nim, że pacjent okresowo porusza się na wózku, a
z uwagi na znaczny stopień niepełnosprawności wymaga opieki osób trzecich. W
tym dokumencie podano także, że „pacjent podaje złe samopoczucie nie jest w
stanie podróżować na tak znaczną odległość - 226 km do K”. Nie wiadomo, czy to
ostatnie stwierdzenie, to uwaga lekarza, czy też oskarżonego, który deklaruje
jednak chęć dojazdu do K., przy zapewnieniu mu środka transportu (k. 345). Nawet
z tego zaświadczenie nie wynika jednak, aby stan zdrowia oskarżonego nie mógł
ulec poprawie, na co wskazuje w swoim postanowieniu sąd. Z treści dwóch
orzeczeń o stopniu niepełnosprawności, wydanych w dniach: 21 maja 2012 r. (k.
321) i 29 czerwca 2012 r. (k.322) wynika, że na przestrzeni jednego miesiąca stan
zdrowia oskarżonego uległ jednak poprawie, także w aspekcie konieczności stałej
lub długotrwałej opieki albo pomocy innej osoby przy samodzielnej egzystencji.
Formułując wniosek sąd winien zatem w sposób jednoznaczny ustalić, jaki jest stan
zdrowia oskarżonego i czy może on, i ewentualnie, przy spełnieniu jakich
warunków, uczestniczyć w procesie w Sądzie Rejonowym w K. Odpowiedzi na
takie pytanie powinien udzielić biegły sądowy po zbadaniu oskarżonego.
Niezależnie od tej kwestii sąd winien ustalić, czy istnieje możliwość przeniesienia, w
trybie właściwych przepisów, chociażby na czas określony oskarżonego do
stosownego ośrodka położonego najbliżej właściwego sądu. Dopiero dokonanie
powyższych czynności pozwoli sądowi na właściwą ocenę istnienia podstaw do
wystąpienie z kolejnym wnioskiem.
Mając na uwadze powyższe, należało orzec jak w postanowieniu.