V KK 294/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:22-02-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:II AKa 33/12 II AKa 416/09
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V KK 294/12
POSTANOWIENIE
Dnia 6 lutego 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jerzy Grubba
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 6 lutego 2013r.,
sprawy R. S.
skazanego z art. 159 k.k.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego
z dnia 13 stycznia 2012 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w B.
z dnia 3 listopada 2010 r.
p o s t a n o w i ł:
1. oddalić kasację uznając ją za oczywiście bezzasadną,
2. obciążyć skazanego kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Kasacja wniesiona w imieniu skazanego jest bezzasadna i to w stopniu
oczywistym.
Skarżący tylko pozornie podnosi w niej zarzuty związane z naruszeniem
prawa procesowego i materialnego, których miałby dopuścić się Sąd Odwoławczy,
gdy w istocie skierowana jest ona przeciwko ustaleniom faktycznym i ocenom
dokonanym przez Sąd I instancji. Kasacja została zatem wywiedziona wbrew treści
art. 519 k.p.k., który zezwala na wnoszenie tego nadzwyczajnego środka
odwoławczego jedynie od wyroków sądów odwoławczych oraz art. 523§1 k.p.k.,
który nie dopuszcza skarżenia w tym postępowaniu ustaleń faktycznych.
Obrona w swej skardze stawia zarzuty naruszenia art. 433§2 k.p.k. i art.
457§3 k.p.k. Trzeba jednak zwrócić uwagę, że na etapie apelacji, zarzut odwołujący
2
się do tych samych kwestii, miał postać „obrazy prawa materialnego” (jak również
rażąco surowej kary). Już sama taka konstrukcja zarzutu zwalniała zatem Sąd
Odwoławczy od przedstawiania rozważań w zakresie prawidłowości dokonania
przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych (art. 433§1 k.p.k.). Błąd w zakresie
zastosowania prawa materialnego to bowiem błąd w zakresie wykładni lub
subsumpcji. Zarzut naruszenia prawa materialnego zawsze bowiem odwołuje się
do prawidłowo dokonanych ustaleń faktycznych. Nie było zatem, między innymi,
potrzeby przedstawiać w uzasadnieniu wyroku Sądu Okręgowego rozważań co do
odrzucenia wiarygodności koncepcji, że trzonek siekiery nie służył do gry w palanta,
gdyż Sąd Rejonowy nie dokonał takiego ustalenia faktycznego.
Nie sposób również podzielić zasadności drugiego z zarzutów kasacyjnych –
dotyczącego braku rozważenia wyczerpania znamienia posłużenia się „innym
podobnie niebezpiecznym narzędziem”. Zarzut ten w istocie jest tożsamy z
zarzutem błędnej wykładni przepisu art. 159 k.k. Również w tym zakresie kasacja
jest oczywiście bezzasadna, gdyż Sąd Odwoławczy na k.11 uzasadnienia swego
wyroku przedstawił rozważania dotyczące tej właśnie kwestii. Rozważania te w
sposób jasny i logiczny przedstawiają stanowisko Sądu Okręgowego i nie odbiega
ono od dominującej w tym przedmiocie linii orzecznictwa (vide: wyrok Sądu
Apelacyjnego z dnia 10 lutego 2010r., sygn. akt II AKa 416/09, OSAW 2010, Nr 2,
poz. 171, tegoż samego Sądu wyrok z dnia 21 marca 2012r., sygn.. akt II AKa
33/12, Lex 1162854) czy poglądów doktryny (vide: komentarze do art. 159 k.k. A.
Marek lub M. Budyn – Kulik).
Brak zatem jakichkolwiek podstaw do uwzględnienia zarzutów podniesionych
w kasacji.
Powyższe skutkowało uznaniem skargi kasacyjnej za bezzasadną w stopniu
oczywistym.
Skazanego obciążono kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego nie
znajdując podstaw do zwolnienia od ich ponoszenia.
POSTANOWIENIE
Dnia 6 lutego 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jerzy Grubba
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 6 lutego 2013r.,
sprawy R. S.
skazanego z art. 159 k.k.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego
z dnia 13 stycznia 2012 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w B.
z dnia 3 listopada 2010 r.
p o s t a n o w i ł:
1. oddalić kasację uznając ją za oczywiście bezzasadną,
2. obciążyć skazanego kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Kasacja wniesiona w imieniu skazanego jest bezzasadna i to w stopniu
oczywistym.
Skarżący tylko pozornie podnosi w niej zarzuty związane z naruszeniem
prawa procesowego i materialnego, których miałby dopuścić się Sąd Odwoławczy,
gdy w istocie skierowana jest ona przeciwko ustaleniom faktycznym i ocenom
dokonanym przez Sąd I instancji. Kasacja została zatem wywiedziona wbrew treści
art. 519 k.p.k., który zezwala na wnoszenie tego nadzwyczajnego środka
odwoławczego jedynie od wyroków sądów odwoławczych oraz art. 523§1 k.p.k.,
który nie dopuszcza skarżenia w tym postępowaniu ustaleń faktycznych.
Obrona w swej skardze stawia zarzuty naruszenia art. 433§2 k.p.k. i art.
457§3 k.p.k. Trzeba jednak zwrócić uwagę, że na etapie apelacji, zarzut odwołujący
2
się do tych samych kwestii, miał postać „obrazy prawa materialnego” (jak również
rażąco surowej kary). Już sama taka konstrukcja zarzutu zwalniała zatem Sąd
Odwoławczy od przedstawiania rozważań w zakresie prawidłowości dokonania
przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych (art. 433§1 k.p.k.). Błąd w zakresie
zastosowania prawa materialnego to bowiem błąd w zakresie wykładni lub
subsumpcji. Zarzut naruszenia prawa materialnego zawsze bowiem odwołuje się
do prawidłowo dokonanych ustaleń faktycznych. Nie było zatem, między innymi,
potrzeby przedstawiać w uzasadnieniu wyroku Sądu Okręgowego rozważań co do
odrzucenia wiarygodności koncepcji, że trzonek siekiery nie służył do gry w palanta,
gdyż Sąd Rejonowy nie dokonał takiego ustalenia faktycznego.
Nie sposób również podzielić zasadności drugiego z zarzutów kasacyjnych –
dotyczącego braku rozważenia wyczerpania znamienia posłużenia się „innym
podobnie niebezpiecznym narzędziem”. Zarzut ten w istocie jest tożsamy z
zarzutem błędnej wykładni przepisu art. 159 k.k. Również w tym zakresie kasacja
jest oczywiście bezzasadna, gdyż Sąd Odwoławczy na k.11 uzasadnienia swego
wyroku przedstawił rozważania dotyczące tej właśnie kwestii. Rozważania te w
sposób jasny i logiczny przedstawiają stanowisko Sądu Okręgowego i nie odbiega
ono od dominującej w tym przedmiocie linii orzecznictwa (vide: wyrok Sądu
Apelacyjnego z dnia 10 lutego 2010r., sygn. akt II AKa 416/09, OSAW 2010, Nr 2,
poz. 171, tegoż samego Sądu wyrok z dnia 21 marca 2012r., sygn.. akt II AKa
33/12, Lex 1162854) czy poglądów doktryny (vide: komentarze do art. 159 k.k. A.
Marek lub M. Budyn – Kulik).
Brak zatem jakichkolwiek podstaw do uwzględnienia zarzutów podniesionych
w kasacji.
Powyższe skutkowało uznaniem skargi kasacyjnej za bezzasadną w stopniu
oczywistym.
Skazanego obciążono kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego nie
znajdując podstaw do zwolnienia od ich ponoszenia.