V KK 295/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:14-02-2013
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V KK 295/12
POSTANOWIENIE
Dnia 6 lutego 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jerzy Grubba
na posiedzeniu w trybie art. 535§3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 6 lutego 2013r.,
sprawy P. M.
skazanego z art. 207§1 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w P.
z dnia 16 marca 2012 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego
z dnia 22 grudnia 2011 r.
p o s t a n o w i ł:
1. oddalić kasację uznając ją za oczywiście bezzasadną,
2. zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. O. Kancelaria
Adwokacka w P. – kwotę 442,80 (czterysta czterdzieści dwa złote
i osiemdziesiąt groszy) w tym 23% VAT tytułem wynagrodzenia
za sporządzenie i wniesienie kasacji,
3. zwolnić skazanego od ponoszenia kosztów sądowych
postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Kasacja wniesiona w imieniu skazanego jest bezzasadna i to w stopniu
oczywistym.
Skarżący tylko pozornie podnosi w niej zarzuty związane z naruszeniem
prawa procesowego, których miałby dopuścić się Sąd Odwoławczy, gdy w istocie
skierowana jest ona przeciwko ustaleniom faktycznym dokonanym przez Sąd I –
instancji. Kasacja została zatem wywiedziona wbrew treści art. 519 k.p.k., który
2
zezwala na wnoszenie tego nadzwyczajnego środka odwoławczego jedynie od
wyroków sądów odwoławczych oraz art. 523§1 k.p.k., który nie dopuszcza
skarżenia w tym postępowaniu ustaleń faktycznych.
Zauważyć należy, że już w apelacji obrona podnosiła zarzuty o
analogicznym charakterze, a zatem ponowne ich przedstawienie jest na etapie
postępowania kasacyjnego niedopuszczalne, gdyż postępowanie to nie ma
charakteru instancyjnego. Obrona nie podjęła nawet próby powiązania stawianych
w kasacji zarzutów z przebiegiem postępowania odwoławczego, nie stawia bowiem
zarzutów naruszenia art. 433§1 k.p.k., czy art. 457§3 k.p.k.
Mając zatem na uwadze wskazane powyżej okoliczności i zestawiając je z
zarzutami podniesionymi w kasacji, stwierdzić należy jedynie, że:
- naruszenie art. 4 k.p.k. nie może stanowić samodzielnej podstawy
kasacyjnej, gdyż w tym przepisie sformułowano jedną z zasad generalnych
rządzących procesem karnym, która to zasada znajduje następnie konkretyzację w
części szczegółowej kodeksu. Zatem treścią zarzutu może stać się jedynie
naruszenie tych konkretnych, szczegółowo wskazanych przepisów, nie zaś zasady
generalnej,
- zarzut naruszenia art. 7 k.p.k. podnoszony może być w postępowaniu
kasacyjnym tylko wówczas, gdy sąd odwoławczy czynił samodzielne ustalenia
faktyczne, co w niniejszej sprawie nie miało miejsca.
Brak zatem jakichkolwiek podstaw do uwzględnienia zarzutów podniesionych
w kasacji.
O kosztach obrony z urzędu świadczonej w postępowaniu kasacyjnym przed
Sądem Najwyższym orzeczono na podstawie §14 ust. 3 pkt 1 oraz §2 ust. 3
rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie
opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów
nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2002, Nr 163, poz.1348
ze zm.).
Powyższe skutkowało uznaniem skargi kasacyjnej za bezzasadną w stopniu
oczywistym.
Skazanego, uwzględniając jego sytuacje materialną, zwolniono od
ponoszenia kosztów sądowych postępowania kasacyjnego.
3
POSTANOWIENIE
Dnia 6 lutego 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jerzy Grubba
na posiedzeniu w trybie art. 535§3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 6 lutego 2013r.,
sprawy P. M.
skazanego z art. 207§1 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w P.
z dnia 16 marca 2012 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego
z dnia 22 grudnia 2011 r.
p o s t a n o w i ł:
1. oddalić kasację uznając ją za oczywiście bezzasadną,
2. zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. O. Kancelaria
Adwokacka w P. – kwotę 442,80 (czterysta czterdzieści dwa złote
i osiemdziesiąt groszy) w tym 23% VAT tytułem wynagrodzenia
za sporządzenie i wniesienie kasacji,
3. zwolnić skazanego od ponoszenia kosztów sądowych
postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Kasacja wniesiona w imieniu skazanego jest bezzasadna i to w stopniu
oczywistym.
Skarżący tylko pozornie podnosi w niej zarzuty związane z naruszeniem
prawa procesowego, których miałby dopuścić się Sąd Odwoławczy, gdy w istocie
skierowana jest ona przeciwko ustaleniom faktycznym dokonanym przez Sąd I –
instancji. Kasacja została zatem wywiedziona wbrew treści art. 519 k.p.k., który
2
zezwala na wnoszenie tego nadzwyczajnego środka odwoławczego jedynie od
wyroków sądów odwoławczych oraz art. 523§1 k.p.k., który nie dopuszcza
skarżenia w tym postępowaniu ustaleń faktycznych.
Zauważyć należy, że już w apelacji obrona podnosiła zarzuty o
analogicznym charakterze, a zatem ponowne ich przedstawienie jest na etapie
postępowania kasacyjnego niedopuszczalne, gdyż postępowanie to nie ma
charakteru instancyjnego. Obrona nie podjęła nawet próby powiązania stawianych
w kasacji zarzutów z przebiegiem postępowania odwoławczego, nie stawia bowiem
zarzutów naruszenia art. 433§1 k.p.k., czy art. 457§3 k.p.k.
Mając zatem na uwadze wskazane powyżej okoliczności i zestawiając je z
zarzutami podniesionymi w kasacji, stwierdzić należy jedynie, że:
- naruszenie art. 4 k.p.k. nie może stanowić samodzielnej podstawy
kasacyjnej, gdyż w tym przepisie sformułowano jedną z zasad generalnych
rządzących procesem karnym, która to zasada znajduje następnie konkretyzację w
części szczegółowej kodeksu. Zatem treścią zarzutu może stać się jedynie
naruszenie tych konkretnych, szczegółowo wskazanych przepisów, nie zaś zasady
generalnej,
- zarzut naruszenia art. 7 k.p.k. podnoszony może być w postępowaniu
kasacyjnym tylko wówczas, gdy sąd odwoławczy czynił samodzielne ustalenia
faktyczne, co w niniejszej sprawie nie miało miejsca.
Brak zatem jakichkolwiek podstaw do uwzględnienia zarzutów podniesionych
w kasacji.
O kosztach obrony z urzędu świadczonej w postępowaniu kasacyjnym przed
Sądem Najwyższym orzeczono na podstawie §14 ust. 3 pkt 1 oraz §2 ust. 3
rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie
opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów
nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2002, Nr 163, poz.1348
ze zm.).
Powyższe skutkowało uznaniem skargi kasacyjnej za bezzasadną w stopniu
oczywistym.
Skazanego, uwzględniając jego sytuacje materialną, zwolniono od
ponoszenia kosztów sądowych postępowania kasacyjnego.
3