Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II UK 192/12
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 12 lutego 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jerzy Kwaśniewski (przewodniczący)
SSN Roman Kuczyński (sprawozdawca)
SSN Krzysztof Staryk
w sprawie z wniosku A. O.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
o objęcie ubezpieczeniem społecznym,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 12 lutego 2013 r.,
skargi kasacyjnej wnioskodawcy od wyroku Sądu Apelacyjnego […]
z dnia 31 stycznia 2012 r.,
oddala skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 20 września 2011 r. Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w O. oddalił odwołanie wnioskodawcy A. O. od decyzji
Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 30 grudnia 2010 r., obejmującej
2
wnioskodawcę ubezpieczeniem opisanym w tej decyzji i za okres tam wskazany.
Powyższe rozstrzygnięcie Sąd pierwszej instancji wydał w oparciu o następująco
ustalony stan faktyczny:
Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą nieprzerwanie od 10 kwietnia
1995 r. do nadal i z tego tytułu wykazuje przychody i koszty. Od 1 stycznia 1996 r.
wnioskodawca miał ustalone prawo do renty inwalidzkiej II grupy inwalidów, a od 1
września 1997 r. nabył prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy,
świadczenie było zawieszone. Od 1 kwietnia 1999 r. wnioskodawca nie miał
ustalonego prawa do renty i podlegał obowiązkowemu ubezpieczeniu
społecznemu. Od dnia 1 stycznia 2008 r. wnioskodawca dokonał zgłoszenia do
obowiązkowych ubezpieczeń społecznych. Decyzją z dnia 30 grudnia 2010 r. organ
rentowy z urzędu objął wnioskodawcę obowiązkowymi ubezpieczeniami
społecznymi, za okres od 1 kwietnia 1999 r. do 31 grudnia 2007 r. z tego okresu
został wyłączony okres, kiedy ubezpieczenie społeczne wnioskodawcy z tego tytułu
było dobrowolne (od 1 stycznia 1999 r. do 31 marca 1999 r.) oraz za okres, od
którego wnioskodawca dokonał zgłoszenia do obowiązkowych ubezpieczeń
społecznych (1 stycznia 2008 r.).
W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd pierwszej instancji, wskazując na
podstawę prawną rozstrzygnięcia - art. 6 ust. 1 pkt 5, art. 13 pkt 4, art. 46, art. 83
ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych
(Dz.U. Nr 205, poz. 1585 ze zm.) - przyjął, że skoro wnioskodawca w okresie od
dnia 31 grudnia 1998 r. miał przyznane prawo do renty, która była zawieszona i
prowadził jednocześnie działalność gospodarczą, a w okresie od 1 stycznia 1999 r.
do 31 marca 1999 r. ubezpieczenie społeczne z tego tytułu było dobrowolne, a
dokonał zgłoszenia do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych z dniem 1
stycznia 2008 r., to za okres objęty zaskarżoną decyzją podlegał ubezpieczeniom
społecznym w niej wymienionym na podstawie już wymienionych wyżej przepisów
ustawy systemowej.
Na skutek apelacji wnioskodawcy Sąd Apelacyjny – Sąd Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 31 stycznia 2012 r. oddalił apelację.
Sąd stwierdził, że apelacja w istocie rzeczy opiera się na zarzutach, co do skutków
wniosków i ustaleń protokołu kontroli przeprowadzonej przez ZUS w okresie od 16
3
maja 2005 r. do 10 czerwca 2005 r. Kontrolą wówczas objęto okres od 1 stycznia
1999 r. do 30 kwietnia 2005 r. Pobrane próby do kontroli odbyły się z okresu od 1
styczeń 2002 r. do 31 grudzień 2004 r. Przeprowadzone wówczas za okres
wybiórczy próby kontrolowanego materiału nie wykazały uchybień. Mając
powyższe ustalenia na uwadze Sąd uznał, że podstawą wydania zaskarżonej
decyzji nie był protokół kontroli, na który powołuje się skarżący, lecz akta i
dokumenty znajdujące się w Kompleksowym Systemie Informatycznym ZUS. Sąd
wskazał także, że decyzja wykracza poza okres objęty kontrolą w 2005 r. Stąd też
chybiony, w ocenie Sądu drugiej instancji chybiony był zarzut naruszenia art. 95
ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych.
Nie zachodziło również wskazane przez skarżącego naruszenie przepisu art. 68
ust. 1 pkt 1a i d ustawy systemowej. W tej kwestii Sąd wskazał, że w myśl art. 46
ustawy systemowej „płatnik składek jest obowiązany według zasad wynikających z
przepisów ustawy obliczać, potrącać z dochodów ubezpieczonych, rozliczać oraz
opłacać należne składki za każdy miesiąc kalendarzowy”. Płatnikiem składek był
wnioskodawca, a zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 5 ustawy, o której mowa, obowiązkowo
ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlegają z zastrzeżeniem art. 8 i art. 9
osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej są osobami
prowadzącymi pozarolniczą działalność. W ocenie Sądu wnioskodawca prowadząc
pozarolniczą działalność gospodarczą był z mocy ustawy objęty ubezpieczeniem
wskazanym w art. 6 ustawy, co dalej oznaczało, jak już wyżej wskazano, że jako
płatnik składek nałożone były na niego obowiązki wynikające ze wskazanego art.
46 ustawy systemowej. Sąd stwierdził, że nie doszło do naruszenia przepisu art. 86
i 87 ustawy systemowej w takim ujęciu, jak to artykułował skarżący w apelacji,
skoro podstawą wydania zaskarżonej decyzji za okres w niej wskazany nie był
jedynie protokół kontroli ZUS, na który powołuje się wnioskodawca, lecz
zaskarżona decyzja znalazła oparcie w dokumentach znajdujących się w
Kompleksowym Systemie Informatycznym ZUS. Również nie zachodziło
naruszenie przepisów prawa procesowego, zgodnie z art. 227 k.p.c. „przedmiotem
dowodu są fakty mające dla sprawy istotne znaczenie”. Istotnym dla sprawy jest to,
że wnioskodawca prowadząc pozarolniczą działalność gospodarczą był objęty
obowiązkowo ubezpieczeniem społecznym i z tego tytułu ciążyły na nim obowiązki
4
nałożone przepisami ustawy systemowej, o których już wcześniej była mowa. Sąd
mając na uwadze, że zaskarżona decyzja była decyzją ustalająca okres podlegania
ubezpieczeniom społecznym, wynikającym z ustawy, ubezpieczeniom, którym
wnioskodawca podlegał obowiązkowo – uznał, że podnoszona przez
wnioskodawcę kwestia dobrej, czy złej, wiary w stosunku do takiej decyzji nie może
odnieść skutku.
Od wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 31 stycznia 2012 r wnioskodawca
wniósł skargę kasacyjną. Powyższy wyrok został zaskarżony w całości na
podstawie naruszenia przepisów postępowania, mogącego mieć istotny wpływ na
wynik sprawy (art. 3983
§ 1 pkt 2 k.p.c.), a mianowicie:
- art. 382 k.p.c. w związku z art. 233 § 1 k.p.c. w związku z art. 391 § 1 k.p.c.,
poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, bez rozważenia
wszechstronnie wszystkich okoliczności faktycznych sprawy oraz zebranego
materiału pomimo niewyczerpania wszystkich dostępnych dowodów, co
uniemożliwiło poczynienie dokładniejszych ustaleń, a tym samym doprowadziło do
przyjęcia, że wnioskodawca jest objęty ubezpieczeniem emerytalnym i rentowymi
w okresach wskazanych w zaskarżonej decyzji;
- art. 328 § 2 k.p.c. w związku z art. 391 § 1 k.p.c., poprzez
nieustosunkowanie się do wszystkich kwestii podniesionych w apelacji, a tym
samym pominięcie wyjaśnień, dlaczego nie uwzględniono okoliczności
wskazywanej przez wnioskodawcę dotyczącej błędów zaistniałych po stronie
organu rentowego.
W skardze wskazano także naruszenia prawa materialnego - art. 9 ust. 5 (w
brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2008 r.) ustawy z dnia 13 października
1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych przez jego błędną wykładnię oraz -
przy błędzie organu rentowego - niesłuszne zastosowanie i uznanie, że
wnioskodawca podlega z mocy tej ustawy obowiązkowym ubezpieczeniom
emerytalnemu i rentowym. Mając powyższe na uwadze skarżący wniósł o
uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego
rozpoznania Sądowi Apelacyjnemu, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku w
całości i zmianę wyroku sądu pierwszej instancji poprzez uznanie, że
wnioskodawca nie podlega ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowemu i
5
wypadkowemu z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej w okresach
wskazanych w zaskarżonej decyzji.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 476 § 2 k.p.c., sprawą z zakresu ubezpieczeń społecznych
jest sprawa, w której wniesiono odwołanie od decyzji organu rentowego. Zakres i
przedmiot rozpoznania sądowego wyznacza zatem treść decyzji organu
rentowego. Decyzja zapada po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego,
a w późniejszym postępowaniu, wywołanym odwołaniem do sądu pracy i
ubezpieczeń społecznych, zgodnie z systemem orzekania w sprawach z tego
zakresu, sąd rozstrzyga o prawidłowości zaskarżonej decyzji. W sprawie, w której
wniesiono odwołanie od decyzji organu rentowego, przedmiot sporu nie może więc
wykraczać poza treść tej decyzji. W niniejszej sprawie skarżący odwołał się od
decyzji obejmującej go, jako osobę prowadzącą działalność gospodarczą,
obowiązkowymi ubezpieczeniami społecznymi, za okres od 1 kwietnia 1999 r. do
31 grudnia 2007 r. Taki przedmiot decyzji wyznaczał też granice sporu w sprawie
sądowej. Chodziło zatem o rozstrzygnięcie, czy spełnione zostały przesłanki do
objęcia wnioskodawcy obowiązkowym ubezpieczeniem społecznym, w myśl art. 6
ust. 1 pkt 5, art. 13 pkt 4, art. 46, art. 83 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998
r. o systemie ubezpieczeń społecznych, z tytułu prowadzenia pozarolniczej
działalności gospodarczej, w sytuacji, gdy w spornym okresie ubezpieczony utracił
prawo do renty i od tego momentu ubezpieczenie społeczne z tego tytułu nie było
dobrowolne, zgodnie z dyrektywą zawartą w art. 9 ust. 5 (w brzmieniu
obowiązującym przed 1 stycznia 2008 r.) ustawy o systemie ubezpieczeń
społecznych. Zatem podnoszone przez skarżącego argumenty - że organ rentowy,
w żaden sposób nie poinformował wnioskodawcy o tym, iż jego świadczenie (renta)
jest przyznane na określony czas, a także nie zawiadomił - wbrew ciążącemu na
nim zobowiązaniu - o warunkach przywrócenia prawa do świadczenia oraz fakt, że
Sądy obu instancji nie wzięły powyższej okoliczności w ogóle pod uwagę, co
zdaniem wnioskodawcy doprowadziło do przyjęcia, że postępowanie organu
rentowego zostało uznane za prawidłowe, a wnioskodawca został objęty
6
ubezpieczeniem emerytalnym i rentowymi w okresach wskazanych w zaskarżonej
decyzji – w niniejszej sprawie nie mają znaczenia, skoro nie stanowią elementu
stosunku prawnego będącego przedmiotem decyzji ustalającej podleganie
ubezpieczeniom społecznym. Kwestia ta aktualizuje się bowiem dopiero na
późniejszym etapie, czyli w sytuacji, gdy chodzi o wykonanie praw i obowiązków
względem organu rentowego wynikających z prawomocnej decyzji ustalającej
podleganie ubezpieczeniom społecznym, a zatem dopiero, gdy organ rentowy
wyda decyzję wymiarową w przedmiocie nieuiszczonych, za wskazany w niniejszej
decyzji okres, składek z tytułu obowiązkowego podlegania ubezpieczeniom
społecznym. Sąd rozpoznający odwołanie od takiej decyzji wymierzającej
określone należności składkowe będzie miał obowiązek i uprawnienia do badania
kwestii podnoszonych przez skarżącego, które będą rzutować na ewentualną
odpowiedzialność skarżącego za zaległe składki w okresie od dnia 1 kwietnia
1999 r. do 31 grudnia 2007 r., gdy prowadził pozarolniczą działalność gospodarczą
i dysponował w tym czasie prawomocną decyzją organu rentowego, ustalającą
jego prawo do renty, a tym samym wywodził z tej okoliczności określone skutki
prawne.
Zgodzić się należy ze skarżącym, że okoliczność niepoinformowania
wnioskodawcy przez organ rentowy o utracie prawa do renty, nie może
powodować dla niego negatywnych skutków, gdyż uchybienia organów
administracji publicznej, nie mogą powodować ujemnych następstw dla obywatela
działającego w dobrej wierze (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 października
1994 r. sygn. akt III ARN 46/94, OSNP 1995/5/58). Kwestie wyżej przytoczone
wykraczają jednak poza ramy przedmiotu sporu podanego pod osąd. Wynika z
tego, iż do rozpoznania niniejszej sprawy przy ustaleniu (element
niekwestionowanego stanu faktycznego), że w spornym okresie wnioskodawca nie
legitymował się prawem do renty, nie doszło do naruszenia prawa materialnego -
art. 9 ust. 5 (w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2008 r.) o systemie
ubezpieczeń społecznych, oraz powołanych w skardze przepisów procedury
cywilnej.
Mając to na uwadze, Sąd Najwyższy na podstawie art. 39814
k.p.c. orzekł jak
w sentencji.