II KK 26/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:25-02-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:V KK 252/08
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II KK 26/13
POSTANOWIENIE
Dnia 21 lutego 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Tomasz Grzegorczyk
w sprawie J. K.
skazanego z art. 246 k.k. z 1932 r. w zw. z art. 2 ust. 1 i art. 3 ustawy o Instytucie
Pamięci Narodowej (...) z 1998 r.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 21 lutego 2013 r.,
wniosku obrońcy skazanego o wstrzymanie wykonania orzeczenia
od wyroku Sądu Okręgowego w W.
z dnia 27 czerwca 2012 r., zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego z dnia 16
stycznia 2012 r.,
na podstawie art. 532 § 1 k.p.k. wstrzymuje wykonanie
zaskarżonego orzeczenia.
UZASADNIENIE
W kasacji, w której zarzucono obrazę różnych przepisów postępowania, w
tym jednak także art. 17 § 1 pkt 6, 7 i 11 k.p.k., a więc uchybienie z art. 439 § 1 pkt
8 i 9 k.p.k., podniesiono w jego ramach m.in. brak uprzedniego wznowienia
postępowania, wcześniej umorzonego wobec tej samej osoby, tj. oskarżonego, a
więc przeszkodę w postaci wygaśnięcia prawa oskarżyciela publicznego do
oskarżania, zawarto też wniosek o wstrzymanie wykonania orzeczenia, podnosząc
wagę zarzutów tej skargi i nieodwracalność jej skutków, wskazując też na wiek
oskarżonego (ponad 87 lat). W odpowiedzi na tę kasację, prokurator Głównej
Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, wniósł o jej oddalenie
jako niezasadnej, w tym w odniesieniu do zarzutów obrazy postępowania
związanych z oceną dowodów, a więc faktami, jako oczywiście bezzasadnej.
2
Nie rozstrzygając odnośnie trafności zarzutu dotyczącego tzw. konsumpcji
skargi publicznej, gdyż wymaga to jednak szczegółowej merytorycznej analizy,
uwzględniającej całokształt materiałów tej obszernej sprawy, co nie jest możliwe w
tej fazie postępowania kasacyjnego, zwrócić jednak należy uwagę na wywody Sądu
odwoławczego zawarte na str. 15-20 uzasadnienia jego wyroku. Sąd ten przyjął
bowiem, odmiennie niż Sąd meriti, istnienie tożsamości czynów zarzucanych
obecnie oskarżonemu i czynu, o który toczyło się postępowanie przeciwko niemu w
1955 r., zakończone wówczas umorzeniem i rozważał kwestię konieczności jego
wznowienia lub podjęcia na nowo przyznając, że do wydania takich decyzji nie
doszło, choć były one niezbędne, wyraźnie wskazując przy tym, że nie podziela
stanowiska wyrażonego w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 9 października
2008 r., V KK 252/08, (LEX nr 531352 – SN), o istnieniu w takiej sytuacji
przeszkody procesowej z art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k., ze stosowną argumentacją.
Kwestia ta zatem bez wątpienia wymaga pogłębionej analizy, a to nie wyklucza tym
samym możliwości częściowego choćby uwzględnienia kasacji.
Nie przesądzając, czy rzeczywiście do takiej sytuacji dojdzie, trzeba mieć w
związku z tym na uwadze także wiek skazanego i związane z tym niewątpliwie
nieodwracalne dla niego skutki, gdyby skarga ta została w tej materii uwzględniona.
Niezbędne zatem wydaje się możliwie szybkie skierowanie jej do rozpoznania, a
jednocześnie zasadnym jest wstrzymanie obecnie wykonania prawomocnego
orzeczenia. Dlatego postanowiono jak na wstępie.
POSTANOWIENIE
Dnia 21 lutego 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Tomasz Grzegorczyk
w sprawie J. K.
skazanego z art. 246 k.k. z 1932 r. w zw. z art. 2 ust. 1 i art. 3 ustawy o Instytucie
Pamięci Narodowej (...) z 1998 r.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 21 lutego 2013 r.,
wniosku obrońcy skazanego o wstrzymanie wykonania orzeczenia
od wyroku Sądu Okręgowego w W.
z dnia 27 czerwca 2012 r., zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego z dnia 16
stycznia 2012 r.,
na podstawie art. 532 § 1 k.p.k. wstrzymuje wykonanie
zaskarżonego orzeczenia.
UZASADNIENIE
W kasacji, w której zarzucono obrazę różnych przepisów postępowania, w
tym jednak także art. 17 § 1 pkt 6, 7 i 11 k.p.k., a więc uchybienie z art. 439 § 1 pkt
8 i 9 k.p.k., podniesiono w jego ramach m.in. brak uprzedniego wznowienia
postępowania, wcześniej umorzonego wobec tej samej osoby, tj. oskarżonego, a
więc przeszkodę w postaci wygaśnięcia prawa oskarżyciela publicznego do
oskarżania, zawarto też wniosek o wstrzymanie wykonania orzeczenia, podnosząc
wagę zarzutów tej skargi i nieodwracalność jej skutków, wskazując też na wiek
oskarżonego (ponad 87 lat). W odpowiedzi na tę kasację, prokurator Głównej
Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, wniósł o jej oddalenie
jako niezasadnej, w tym w odniesieniu do zarzutów obrazy postępowania
związanych z oceną dowodów, a więc faktami, jako oczywiście bezzasadnej.
2
Nie rozstrzygając odnośnie trafności zarzutu dotyczącego tzw. konsumpcji
skargi publicznej, gdyż wymaga to jednak szczegółowej merytorycznej analizy,
uwzględniającej całokształt materiałów tej obszernej sprawy, co nie jest możliwe w
tej fazie postępowania kasacyjnego, zwrócić jednak należy uwagę na wywody Sądu
odwoławczego zawarte na str. 15-20 uzasadnienia jego wyroku. Sąd ten przyjął
bowiem, odmiennie niż Sąd meriti, istnienie tożsamości czynów zarzucanych
obecnie oskarżonemu i czynu, o który toczyło się postępowanie przeciwko niemu w
1955 r., zakończone wówczas umorzeniem i rozważał kwestię konieczności jego
wznowienia lub podjęcia na nowo przyznając, że do wydania takich decyzji nie
doszło, choć były one niezbędne, wyraźnie wskazując przy tym, że nie podziela
stanowiska wyrażonego w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 9 października
2008 r., V KK 252/08, (LEX nr 531352 – SN), o istnieniu w takiej sytuacji
przeszkody procesowej z art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k., ze stosowną argumentacją.
Kwestia ta zatem bez wątpienia wymaga pogłębionej analizy, a to nie wyklucza tym
samym możliwości częściowego choćby uwzględnienia kasacji.
Nie przesądzając, czy rzeczywiście do takiej sytuacji dojdzie, trzeba mieć w
związku z tym na uwadze także wiek skazanego i związane z tym niewątpliwie
nieodwracalne dla niego skutki, gdyby skarga ta została w tej materii uwzględniona.
Niezbędne zatem wydaje się możliwie szybkie skierowanie jej do rozpoznania, a
jednocześnie zasadnym jest wstrzymanie obecnie wykonania prawomocnego
orzeczenia. Dlatego postanowiono jak na wstępie.