II KO 7/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:21-02-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:II KO 48/04 II KO 9/99
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II KO 7/13
POSTANOWIENIE
Dnia 19 lutego 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Cesarz (przewodniczący)
SSN Małgorzata Gierszon (sprawozdawca)
SSN Roman Sądej
w sprawie A. K.
oskarżonego z art. 270 § 1 k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 19 lutego 2013 r.,
wniosku Sądu Rejonowego w W. o przekazanie sprawy do rozpoznania innemu
równorzędnemu sądowi na podstawie art. 37 k.p.k.
p o s t a n o w i ł
przekazać sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w
Z.
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 22 stycznia 2013 r. Sąd Rejonowy w W. zwrócił się
do Sądu Najwyższego o przekazanie niniejszej sprawy, w trybie art. 37 k.p.k., do
rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Z. Jako powód swojej inicjatywy Sąd wskazał
stan zdrowia oskarżonego, który „nie pozwala mu na podróżowanie do W., lecz
umożliwia stawiennictwo przed sądem w miejscu zamieszkania”, to jest w Sądzie
Rejonowym w Z.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Wniosek jest zasadny.
Przez „dobro wymiaru sprawiedliwości”, stanowiące jedyną przesłankę
odstąpienia od reguł właściwości miejscowej, stosownie do treści art. 37 k.p.k.,
należy również rozumieć potrzebę doprowadzenia do przeprowadzenia procesu,
który bez podjęcia takiej inicjatywy, wydaje się być – w stwierdzonych
2
okolicznościach – mało realny. Tak będzie w szczególności wówczas, gdy ustalony,
stosowną opinią biegłego, stan zdrowia oskarżonego wprawdzie nie wyklucza
stawienia się przez niego w sądzie miejscowo właściwym, odległym od jego
miejsca zamieszkania, ale w sposób istotny to utrudnia, a równocześnie jednak
pozwala na jego uczestnictwo w procesie przed sądem miejsca jego zamieszkania
(por. postanowienie Sądu Najwyższego z: 4 lutego 1999 r., II KO 9/99, OSP Prok. i
Pr. 1999, nr 9, poz. 7 i 26 stycznia 2005 r., II KO 48/04, OSNKW 2005, z. 2, poz.
23).
Tego rodzaju uwarunkowania zaistniały w niniejszej sprawie.
Z opinii biegłej A. R. jednoznacznie wynika, że „stan zdrowia oskarżonego, z
uwagi na rodzaj stwierdzonych u niego schorzeń, nie pozwala mu aktualnie na
odbywanie (…) podróży do W. celem stawienia się przed sądem”, jednakże
„pozwala mu na udział w postępowaniu (…) przed sądem w miejscu zamieszkania”
(k. 184).
W tej sytuacji, bacząc też przy tym na znaczną odległość dzielącą sąd
miejscowo właściwy od miejsca zamieszkania oskarżonego, uznać należało, iż nie
jest praktycznie możliwe sprawne rozpoznanie niniejszej sprawy przez sąd
ustawowo właściwy, a jedynie przez sąd miejsca zamieszkania oskarżonego. Tym
samym zaistniała w sprawie przesłanka do odstąpienia od reguł właściwości
miejscowej poprzez skorzystanie z instytucji przewidzianej w art. 37 k.p.k. W
interesie wymiaru sprawiedliwości leży bowiem przede wszystkim możliwie szybkie
rozpoznanie sprawy, a to - in concreto – warunkuje w istocie tylko taka decyzja.
Z tych też względów postanowiono jak wyżej.
POSTANOWIENIE
Dnia 19 lutego 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Cesarz (przewodniczący)
SSN Małgorzata Gierszon (sprawozdawca)
SSN Roman Sądej
w sprawie A. K.
oskarżonego z art. 270 § 1 k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 19 lutego 2013 r.,
wniosku Sądu Rejonowego w W. o przekazanie sprawy do rozpoznania innemu
równorzędnemu sądowi na podstawie art. 37 k.p.k.
p o s t a n o w i ł
przekazać sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w
Z.
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 22 stycznia 2013 r. Sąd Rejonowy w W. zwrócił się
do Sądu Najwyższego o przekazanie niniejszej sprawy, w trybie art. 37 k.p.k., do
rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Z. Jako powód swojej inicjatywy Sąd wskazał
stan zdrowia oskarżonego, który „nie pozwala mu na podróżowanie do W., lecz
umożliwia stawiennictwo przed sądem w miejscu zamieszkania”, to jest w Sądzie
Rejonowym w Z.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Wniosek jest zasadny.
Przez „dobro wymiaru sprawiedliwości”, stanowiące jedyną przesłankę
odstąpienia od reguł właściwości miejscowej, stosownie do treści art. 37 k.p.k.,
należy również rozumieć potrzebę doprowadzenia do przeprowadzenia procesu,
który bez podjęcia takiej inicjatywy, wydaje się być – w stwierdzonych
2
okolicznościach – mało realny. Tak będzie w szczególności wówczas, gdy ustalony,
stosowną opinią biegłego, stan zdrowia oskarżonego wprawdzie nie wyklucza
stawienia się przez niego w sądzie miejscowo właściwym, odległym od jego
miejsca zamieszkania, ale w sposób istotny to utrudnia, a równocześnie jednak
pozwala na jego uczestnictwo w procesie przed sądem miejsca jego zamieszkania
(por. postanowienie Sądu Najwyższego z: 4 lutego 1999 r., II KO 9/99, OSP Prok. i
Pr. 1999, nr 9, poz. 7 i 26 stycznia 2005 r., II KO 48/04, OSNKW 2005, z. 2, poz.
23).
Tego rodzaju uwarunkowania zaistniały w niniejszej sprawie.
Z opinii biegłej A. R. jednoznacznie wynika, że „stan zdrowia oskarżonego, z
uwagi na rodzaj stwierdzonych u niego schorzeń, nie pozwala mu aktualnie na
odbywanie (…) podróży do W. celem stawienia się przed sądem”, jednakże
„pozwala mu na udział w postępowaniu (…) przed sądem w miejscu zamieszkania”
(k. 184).
W tej sytuacji, bacząc też przy tym na znaczną odległość dzielącą sąd
miejscowo właściwy od miejsca zamieszkania oskarżonego, uznać należało, iż nie
jest praktycznie możliwe sprawne rozpoznanie niniejszej sprawy przez sąd
ustawowo właściwy, a jedynie przez sąd miejsca zamieszkania oskarżonego. Tym
samym zaistniała w sprawie przesłanka do odstąpienia od reguł właściwości
miejscowej poprzez skorzystanie z instytucji przewidzianej w art. 37 k.p.k. W
interesie wymiaru sprawiedliwości leży bowiem przede wszystkim możliwie szybkie
rozpoznanie sprawy, a to - in concreto – warunkuje w istocie tylko taka decyzja.
Z tych też względów postanowiono jak wyżej.