Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II KZ 5/13
POSTANOWIENIE
Dnia 19 lutego 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Małgorzata Gierszon
w sprawie M. J.
uniewinnionego od dokonania występku z art. 177 § 2 kk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 19 lutego 2013 r.,
zażalenia pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego G. L. na zarządzenie
Przewodniczącego Wydziału Karnego Sądu Okręgowego w K.
z dnia 18 grudnia 2012r.
p o s t a n o w i ł:
1) utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie;
2) zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adw. A.
S. - Kancelaria Adwokacka w P. kwotę 442
(czterysta czterdzieści dwa) zł i 80 (osiemdziesiąt) gr w tym 23
% podatku VAT za sporządzenie zażalenia na rzecz
oskarżyciela posiłkowego jako pełnomocnika z urzędu.
UZASADNIENIE
Zaskarżonym zarządzeniem z dnia 18 grudnia 2012 r. Przewodniczący
Wydziału Karnego Sądu Okręgowego w K. odmówił przyjęcia wniosku
pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego G. L. o sporządzenie na piśmie i
doręczenie uzasadnienia wyroku Sądu Okręgowego w K. z dnia 13 grudnia 2012 r.,
sygn. IV Ka …., wobec tego, że wniosek ten złożony został jeszcze przed
ogłoszeniem tegoż wyroku.
Zażalenie na to zarządzenie wniosła pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego,
w którym zarzuciła mające wpływ na treść zarządzenia rażące naruszenie
przepisów o postępowaniu poprzez błędne zastosowanie art. 422 k.p.k. i art. 132
k.p.k. i wniosła o „uchylenie zaskarżonego postanowienia” (tak w oryginale) w
2
całości oraz „przyznanie pełnomocnikowi oskarżycielki posiłkowej kosztów
zastępstwa adwokackiego (…) wg. normy przypisanych”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie jest bezzasadne, podniesiony w nim zarzut nie jest bowiem trafny.
Bezsporne jest (okoliczności te w istocie przyznaje sama skarżąca), że
pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego wniosek o sporządzenie uzasadnienia
wyroku Sądu Okręgowego w K. wydanego w sprawie IV Ka … wniosła do tego
Sądu jeszcze przed jego ogłoszeniem (por. k. 574, 576).
Tymczasem nie ulega wątpliwości, że termin do złożenia wniosku o
sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku wynosi 7 dni i biegnie
dopiero od daty ogłoszenia wyroku. Wynika to wprost z treści przepisu art. 422 § 1
k.p.k.
Stąd też bezskuteczny jest wniosek o doręczenie wyroku z uzasadnieniem
złożony jeszcze przed rozpoczęciem biegu tego terminu. Jest to oczywiste, skoro
odmienny pogląd skutkowałby przyjęciem absurdalnego wręcz przekonania o
możliwości złożenia tego rodzaju wniosku, w każdym czasie przed wyrokowaniem,
a więc (przykładowo) nawet już tylko po zawiadomieniu o wyznaczeniu terminu
rozprawy. Tożsame – do prezentowanego w tym miejscu – stanowisko już
wielokrotnie przyjmował Sąd Najwyższy (por. postanowienia Sądu Najwyższego z:
11 października 2002 r., WA 53/02, OSNKW 2003, z. 1-2, poz. 15; 19 sierpnia 2009
r., IV KZ 38/09, Lex nr 608562; 1 czerwca 2010 r., IV KZ 30/10, OSNwSK
2010/1/1142) i było ono zaaprobowane w piśmiennictwie (por. T. Grzegorczyk,
Komentarz do Kodeksu postępowania karnego, Warszawa 2008, s. 886).
Brak jest zatem racjonalnych powodów by kwestionować poprawność owego
poglądu o bezskuteczności wniosku o doręczenie wyroku z uzasadnieniem
złożonego jeszcze przed jego ogłoszeniem.
Skarżąca też ich nie przytacza. Argumenty przez nią podnoszone nie
odnoszą się bowiem ani do istoty problemu, ani też są merytorycznie trafne.
Przepis § 3 art. 422 k.p.k. słusznie wskazano jako podstawę prawną zaskarżonego
zarządzenia. Nie ulega wszak wątpliwości, że pełnomocnik oskarżyciela
posiłkowego nie respektowała terminu zawitego, wskazanego w § 1 tego przepisu,
skoro złożyła wniosek o doręczenie wyroku jeszcze przed rozpoczęciem jego
biegu. To, że w przepisie tym przewidziano iż ów termin 7 – dniowy liczony być
powinien „od daty ogłoszenia wyroku”, jest – wbrew poglądom skarżącej – tylko
3
argumentem wspierającym kwestionowane przez nią przekonanie. Skoro bowiem
dyspozycja przepisu art. 422 § 1 k.p.k. stanowi o tym, że wniosek o uzasadnienie
strona może złożyć „w terminie zawitym 7 dni od daty ogłoszenia wyroku”, to
oznacza, że może to uczynić tylko w tym okresie, to jest bezspornie biegnącym „od
daty ogłoszenia wyroku”. Stąd też i nie powinien budzić wątpliwości wymóg by
czynność tą dokonano już po „ogłoszeniu wyroku”, bo wtedy w ogóle rozpoczyna
swój bieg tenże przewidziany przez ustawę termin do dokonania tej czynności, a
dopełnienie tego warunku uczyni ją dopiero (formalnie) procesowo skuteczną.
Wskazany w przepisie art. 123 § 2 k.p.k. sposób liczenia terminów –
przywołany w zażaleniu – nie może podważyć zasadności prezentowanego
przekonania, a nawet wręcz go wzmacnia. Wynika z tego przepisu przecież tylko
to, iż początkiem biegu terminu jest zawsze dzień następny po dniu, od którego
termin się liczy, np. po dniu ogłoszenia orzeczenia (art. 422 § 1 k.p.k., art. 524 § 1
k.p.k.). Przepis ten zatem z pewnością, ze względu na swoją wyłączną treść,
samoistnie nie pozwala również uznać by złożenie wniosku o doręczenie wyroku z
uzasadnieniem dokonane jeszcze przed rozpoczęciem biegu terminu
przewidzianego przez ustawę procesową dla dokonania tej czynności, było prawnie
skuteczne.
Orzeczenie o wynagrodzeniu dla pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego
zapadło w oparciu o przepisy art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. w zw. z § 14 ust 4 pkt 3 w
zw. z § 2 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września
2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb
Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163,
poz. 1348 z późn. zm.).
Z tych to względów – postanowiono jak wyżej.

II KZ 5/13

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia