IV KK 408/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:09-04-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:II KK 196/10
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV KK 408/12
POSTANOWIENIE
Dnia 28 lutego 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Eugeniusz Wildowicz
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 28 lutego 2013 r.
sprawy A. Z.
w przedmiocie odszkodowania i zadośćuczynienia
z powodu kasacji wniesionej przez pełnomocnika wnioskodawcy
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 17 sierpnia 2012 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Okręgowego w K.
z dnia 3 kwietnia 2012 r.,
p o s t a n o w i ł
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. obciążyć wnioskodawcę kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Podniesiony w kasacji zarzut rażącego naruszenia prawa materialnego,
polegający na niewłaściwym zastosowaniu art. 552 § 1 i 4 k.p.k. w zw. z art. 445 §
1 i 2 k.c., poprzez „określenie w rażąco niskiej wysokości należnego wnioskodawcy
zadośćuczynienia w związku z nieuwzględnieniem przy jego wymiarze wszystkich
istotnych ustalonych w sprawie okoliczności faktycznych, w szczególności
dotyczących konieczności zmiany przez wnioskodawcę miejsca zamieszkania w
celu powrotu do normalnego funkcjonowania w społeczeństwie” jest bezzasadny w
stopniu oczywistym.
2
Przede wszystkim dlatego, że w istocie dotyczy on orzeczenia sądu
pierwszej instancji, gdyż sąd odwoławczy nie poczynił żadnych własnych ustaleń co
do wysokości należnego zadośćuczynienia, w całości podzielając ustalenia Sądu
Okręgowego w K. Zarzut ten był przedmiotem apelacji i - co najważniejsze - został
należycie rozważony. Analiza zawarta na s. 3 - 5 uzasadnienia wyroku Sądu
Apelacyjnego zawiera rzeczowe i przekonujące odniesienie się do powodów, dla
których ustalona przez sąd pierwszej instancji wysokość zadośćuczynienia uznana
została za poprawną. Rozważania są pogłębione, zawierają konkretne argumenty
odnoszące się do realiów sprawy, np. sporadyczność doświadczanych przez
skazanego szykan i niski stopień ich dokuczliwości, brak okoliczności wskazujących
na depresję. Dodać należy, że w apelacji na temat zmiany miejsca zamieszkania w
takim, jak w kasacji aspekcie nie było mowy. Sąd Apelacyjny odniósł się natomiast
do zawartego w apelacji argumentu pełnomocnika o utracie przez wnioskodawcę
dobrego imienia w swoim środowisku, co miało dotyczyć miasta C., stwierdzając,
że A. Z. tam nie mieszkał (s. 3 uzasadnienia). Nie można więc mieć zastrzeżeń do
poziomu dokonanej w sprawie kontroli odwoławczej.
Ponadto zauważyć należy, że stosownie do utrzymującej się w orzecznictwie
Sądu Najwyższego tendencji, wymiar zadośćuczynienia leży w granicach
sędziowskiego uznania (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19
października 2010 r., II KK 196/10, OSNwSK 2010/1/1973 - zgodnie z którym, z
pojęciem „zadośćuczynienia”, o jakim mowa w art. 552 k.p.k., pozostają w związku
przepisy prawa cywilnego materialnego, a zwłaszcza art. 445 § 2 k.c., z którego
wynika, że zadośćuczynienie winno być „odpowiednie”). Ustalenie jednak, jaka
kwota w konkretnych okolicznościach jest "odpowiednia", należy do sfery
swobodnego uznania sędziowskiego. Istotne jest tylko to, aby wszystkie relewantne
okoliczności sprawy zostały wzięte pod uwagę, co w niniejszej sprawie niewątpliwie
miało miejsce. W postępowaniu kasacyjnym zarzut niewłaściwego ustalenia kwoty
zadośćuczynienia może być skuteczny tylko wtedy, gdy zaskarżone orzeczenie w
sposób oczywisty narusza zasady ustalania tego zadośćuczynienia, nie jest
natomiast możliwe wkraczanie w sferę swobodnego uznania sędziowskiego.
Z powyższych względów kasacja podlegała oddaleniu jako oczywiście
bezzasadna.
Dlatego Sąd Najwyższy orzekł, jak w postanowieniu. O kosztach sądowych
postępowania kasacyjnego rozstrzygnięto na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z
3
art. 518 k.p.k.
POSTANOWIENIE
Dnia 28 lutego 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Eugeniusz Wildowicz
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 28 lutego 2013 r.
sprawy A. Z.
w przedmiocie odszkodowania i zadośćuczynienia
z powodu kasacji wniesionej przez pełnomocnika wnioskodawcy
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 17 sierpnia 2012 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Okręgowego w K.
z dnia 3 kwietnia 2012 r.,
p o s t a n o w i ł
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. obciążyć wnioskodawcę kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Podniesiony w kasacji zarzut rażącego naruszenia prawa materialnego,
polegający na niewłaściwym zastosowaniu art. 552 § 1 i 4 k.p.k. w zw. z art. 445 §
1 i 2 k.c., poprzez „określenie w rażąco niskiej wysokości należnego wnioskodawcy
zadośćuczynienia w związku z nieuwzględnieniem przy jego wymiarze wszystkich
istotnych ustalonych w sprawie okoliczności faktycznych, w szczególności
dotyczących konieczności zmiany przez wnioskodawcę miejsca zamieszkania w
celu powrotu do normalnego funkcjonowania w społeczeństwie” jest bezzasadny w
stopniu oczywistym.
2
Przede wszystkim dlatego, że w istocie dotyczy on orzeczenia sądu
pierwszej instancji, gdyż sąd odwoławczy nie poczynił żadnych własnych ustaleń co
do wysokości należnego zadośćuczynienia, w całości podzielając ustalenia Sądu
Okręgowego w K. Zarzut ten był przedmiotem apelacji i - co najważniejsze - został
należycie rozważony. Analiza zawarta na s. 3 - 5 uzasadnienia wyroku Sądu
Apelacyjnego zawiera rzeczowe i przekonujące odniesienie się do powodów, dla
których ustalona przez sąd pierwszej instancji wysokość zadośćuczynienia uznana
została za poprawną. Rozważania są pogłębione, zawierają konkretne argumenty
odnoszące się do realiów sprawy, np. sporadyczność doświadczanych przez
skazanego szykan i niski stopień ich dokuczliwości, brak okoliczności wskazujących
na depresję. Dodać należy, że w apelacji na temat zmiany miejsca zamieszkania w
takim, jak w kasacji aspekcie nie było mowy. Sąd Apelacyjny odniósł się natomiast
do zawartego w apelacji argumentu pełnomocnika o utracie przez wnioskodawcę
dobrego imienia w swoim środowisku, co miało dotyczyć miasta C., stwierdzając,
że A. Z. tam nie mieszkał (s. 3 uzasadnienia). Nie można więc mieć zastrzeżeń do
poziomu dokonanej w sprawie kontroli odwoławczej.
Ponadto zauważyć należy, że stosownie do utrzymującej się w orzecznictwie
Sądu Najwyższego tendencji, wymiar zadośćuczynienia leży w granicach
sędziowskiego uznania (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19
października 2010 r., II KK 196/10, OSNwSK 2010/1/1973 - zgodnie z którym, z
pojęciem „zadośćuczynienia”, o jakim mowa w art. 552 k.p.k., pozostają w związku
przepisy prawa cywilnego materialnego, a zwłaszcza art. 445 § 2 k.c., z którego
wynika, że zadośćuczynienie winno być „odpowiednie”). Ustalenie jednak, jaka
kwota w konkretnych okolicznościach jest "odpowiednia", należy do sfery
swobodnego uznania sędziowskiego. Istotne jest tylko to, aby wszystkie relewantne
okoliczności sprawy zostały wzięte pod uwagę, co w niniejszej sprawie niewątpliwie
miało miejsce. W postępowaniu kasacyjnym zarzut niewłaściwego ustalenia kwoty
zadośćuczynienia może być skuteczny tylko wtedy, gdy zaskarżone orzeczenie w
sposób oczywisty narusza zasady ustalania tego zadośćuczynienia, nie jest
natomiast możliwe wkraczanie w sferę swobodnego uznania sędziowskiego.
Z powyższych względów kasacja podlegała oddaleniu jako oczywiście
bezzasadna.
Dlatego Sąd Najwyższy orzekł, jak w postanowieniu. O kosztach sądowych
postępowania kasacyjnego rozstrzygnięto na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z
3
art. 518 k.p.k.