Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V KK 394/12
POSTANOWIENIE
Dnia 1 marca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Andrzej Siuchniński
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 1 marca 2013 r.,
sprawy W. K.
skazanej z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanej
od wyroku Sądu Okręgowego w S.
z dnia 28 maja 2012 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego w Ś.
z dnia 30 stycznia 2012 r.
p o s t a n o w i ł :
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną;
2. obciążyć skazaną W. K. kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Wioletta K., wyrokiem Sądu Rejonowego w Ś. z dnia 30 stycznia 2012 r.,
została uznana za winną tego, że w dniach 14 i 15 stycznia 2010 r. w M., działając
w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru,
przywłaszczyła powierzone jej jako pracownikowi Banku Gospodarki Żywnościowej
S.A. mienie, tj. pieniądze wartości ogólnej 3 954, 55 złotych, w ten sposób, że:
2
- dnia 14 stycznia 2010 r. sporządziła polecenie wypłaty kwoty 500 euro z
rachunku bankowego H. J., pomimo braku takiej dyspozycji z jej strony,
- dnia 15 stycznia 2010 r. sporządziła polecenie wypłaty kwoty 500 euro z
rachunku bankowego H. J., pomimo braku takiej dyspozycji z jej strony,
stanowiących łączną wartość 3 954,55 złotych, czym działała na szkodę H. J., tj.
występku z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k., za który, na podstawie
wymienionych przepisów, została jej wymierzona kara 6 miesięcy pozbawienia
wolności z warunkowym zawieszeniem na okres 3 lat próby.
Ponadto Sąd pierwszej instancji orzekł wobec W. K. zakaz zajmowania
stanowiska kasjera i podobnych stanowisk w bankowości przez okres 5 lat oraz
obowiązek naprawienia szkody przez zapłatę kwoty 3 954,55 złotych Bankowi
Gospodarki Żywnościowej S.A., a także orzekł przepadek dowodów rzeczowych w
sprawie.
Od tego wyroku apelację wywiódł obrońca skazanej, podnosząc zarzut
obrazy przepisów prawa materialnego – art. 284 § 2 w zw. z art. 12 k.k., art. 41 §1
k.k. oraz art. 72 § 2 k.k. i wnosząc o zmianę zaskarżonego orzeczenia i
uniewinnienie W. K.
Sąd Okręgowy w S., wyrokiem z dnia 28 maja 2012 r., zmienił zaskarżony
wyrok w ten sposób, że ustalił, iż pokrzywdzonym przestępstwem popełnionym
przez skazaną jest Bank Gospodarki Żywnościowej S.A. oraz uchylił orzeczenie o
przepadku dowodów rzeczowych, a w pozostałym zakresie utrzymał zaskarżony
wyrok w mocy.
Od wyroku Sądu drugiej instancji kasację wniósł obrońca skazanej,
podnosząc zarzuty rażącego naruszenia prawa materialnego, mającego istotny
wpływ na treść orzeczenia, w postaci błędnej wykładni art. 284 § 2 k.k. w zw. z
art.12 k.k. w zb. z art. 9 § 1 k.k. , art. 115 § 9 k.k. , art. 69 § 1 i § 2 k.k., art. 70 § 1
pkt 1 k.k., art. 41 § 1 k.k., art. 72 § 2 k.k., art. 44 § 2 k.k. przez to, że „skazana W.
K. nie dokonała zarzuconych i przypisanych jej czynów z braku winy wobec
pokrzywdzonej H. J., czego dowodem, jest też zmiana wyroku Sądu pierwszej
instancji przez Sąd drugiej instancji, bez postępowania w sprawie bez aktu
oskarżenia przez bezprawne podstawienie bez procesu i także bez nowego aktu
oskarżenia wprowadzono nowy podmiot prawny – osobę prawną - Bank
Gospodarki Żywnościowej S.A., rażąco uchybiając art. 439 § 1 pkt 7 i pkt 9 w zb. z
art. 17 pkt 9 k.p.k. doprowadzając do sprzeczności treści w części dyspozytywnej
3
(sentencji) z uzasadnieniem dwóch sprzecznych w treści wyroków, uniemożliwiając
jego wykonanie, z kolejnym zarzutem wyjścia poza akt oskarżenia bez oskarżenia
ze strony oskarżyciela, skoro też akt oskarżenia z 20 kwietnia 2011 r. posiadał
rażącą wadę prawną w sprawie nie mając uzasadnienia także w tym procesie,
rażąco sprzecznie z art. 332 § 1 pkt 6 k.p.k., pozbawiając skazaną tymi wyrokami
prawa do obrony z art. 6 k.p.k. przez odebranie praw obywatelskich i człowieka
także z art. 2, art. 7, art. 8, art. 10, art. 30, art. 31 ust. 1 i 3, art. 32, art. 41 ust. 3 i 4,
art. 42 ust. 2 i 3 , art. 45 ust. 1 Konstytucji , gdyż takie zachowania organów władzy
ścigania i wymiaru sprawiedliwości dwóch instancji w przedmiotowej sprawie ,
rażąco zaakceptowały taki stan wbrew treści art. 523 § 1 k.p.k. wyrokiem w imieniu
Rzeczypospolitej Polskiej rozstrzygnięcia w części dyspozytywnej przez
zastosowanie też gandyzmu – biernego oporu do ustroju Rzeczypospolitej Polskiej i
Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z 2 kwietnia 1997r., w tym także rażąco
gwałcąc konstytucyjną zasadę praworządności ujętą również w art. 7 Konstytucji”.
Podnosząc powyższe zarzuty obrońca skazanej wniósł o uchylenie
zaskarżonego wyroku oraz zmienionego nim wyroku Sądu pierwszej instancji i
uniewinnienie W. K. od przypisanego jej czynu.
Prokurator Prokuratury Okręgowej wniósł o oddalenie kasacji jako
oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jest oczywiście bezzasadna.
Zgodnie z art. 523 § 4 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 523 § 2 k.p.k., w przypadku
skazania na inną karę, niż kara bezwzględnego pozbawienia wolności, kasacja
wniesiona przez strony może być oparta wyłącznie na zarzucie podnoszącym
wystąpienie jednej z przesłanek określonych w art. 439 § 1 k.p.k.
Zatem z uwagi na fakt, że W.K. została skazana na karę pozbawienia
wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, kasacja wniesiona przez jej
obrońcę mogła być rozpatrywana jedynie w zakresie, w jakim podnosiła
wystąpienie uchybień, stanowiących bezwzględne przyczyny odwoławcze.
W tym kontekście należy stwierdzić, że wskazanie przez skarżącego na
wystąpienie przesłanek określonych w art. 439 § 1 pkt 7 k.p.k. i art. 439 § 1 pkt 9
k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k. (tj. sprzeczność w treści orzeczenia,
uniemożliwiająca jego wykonanie oraz brak skargi uprawnionego oskarżyciela) jest
oczywiście nietrafne. Skarżący, na poparcie swojego stanowiska podniósł jedynie,
4
że Sąd drugiej instancji ustalił, iż pokrzywdzonym przestępstwem był Bank
Gospodarki Żywnościowej Oddział w M., a nie osoba fizyczna – H. J. To jednak nie
czyni wyroku Sądu odwoławczego wewnętrznie sprzecznym, ani też nie prowadzi
do stwierdzenia wyjścia przez ten Sąd poza granice skargi oskarżyciela
publicznego. Oczywiste jest bowiem, że zmiana w opisie czynu odnośnie do
instytucji lub osoby pokrzywdzonej nie ma żadnego wpływu na zachowanie
tożsamości między czynem zarzucanym a przypisanym oskarżonemu jeśli
obiektywnie jest to ten sam czyn. Wiadomo zaś, że przez „ten sam czyn” rozumieć
należy jedynie to samo zdarzenie faktyczne, czy też inaczej zdarzenie historyczne
będące podstawą faktyczną wskazaną w akcie oskarżenia zaś sam opis zdarzenia i
jego kwalifikacja podane przez oskarżyciela, nie wiążą sądu. W tej sprawie różnica
w określeniu podmiotu pokrzywdzonego przestępstwem wynikała z błędnych
ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd pierwszej instancji, co spowodowało
konieczność modyfikacji opisu czynu przez Sąd odwoławczy, zgodnie z
obiektywnym obrazem przestępstwa i jego skutkiem w postaci pokrzywdzenia
banku, a nie osoby fizycznej, do czego ten Sąd był uprawniony jako że oczywiście
nie wykroczył poza granice zdarzenia historycznego zakreślone w akcie
oskarżenia.
Sąd Najwyższy nie rozpoznawał pozostałych zarzutów, w tym zarzutu obrazy
prawa materialnego, albowiem w świetle art. 523 § 4 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 523 §
2 k.p.k., wykraczały one poza dopuszczalny w niniejszej sprawie zakres treści
nadzwyczajnego środka zaskarżenia, a zatem w tym zakresie kasacja jest
niedopuszczalna.
Mając na uwadze powyższe rozważania, Sąd Najwyższy orzekł jak w
postanowieniu, na podstawie art. 636 § 1 w zw. z art. 518 k.p.k. obciążając W. K.
kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego.