II KK 45/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:08-03-2013
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II KK 45/13
POSTANOWIENIE
Dnia 5 marca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Piotr Hofmański
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 5 marca 2013 r.,
sprawy P. D.
skazanego z art. 148 § 1 kk
z powodu kasacji obrońcy skazanego
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 10 października 2012 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Okręgowego w W.
z dnia 27 kwietnia 2012 r.,
p o s t a n o w i ł:
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adwokata J.
W., Zespół Adwokacki, kwotę 738 zł
(słownie siedemset trzydzieści osiem złotych), w tym 23 %
podatku VAT za sporządzenie i wniesienie kasacji na rzecz
skazanego P. D.,
3. zwolnić skazanego P. D. od ponoszenia
kosztów postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Kasację obrońcy skazanego należało uznać za bezzasadną w stopniu
oczywistym.
Kasacja zawierała zarzut rażącego naruszenia prawa materialnego, a to art.
156 § 3 k.k., poprzez uznanie, że skierowanie ciosu w klatkę piersiową
pokrzywdzonego, a następnie pozostawienie go leżącego bez sprawdzania czy
2
żyje i brak próby udzielenia mu pomocy, wskazuje, że skazany godził się na skutek
śmiertelny, choć z wyjaśnień skazanego wynika, że skutku takiego nie przewidywał.
Sąd Najwyższy zważył co następuje.
Kasacja jest oczywiście bezzasadna. Ustalenia faktyczne w zakresie
przyjęcia zamiaru zabójstwa były przedmiotem zarzutu apelacji obrońcy i zostały
należycie rozpoznane przez Sąd odwoławczy. Sąd odwoławczy odniósł się w
uzasadnieniu wyroku do wszystkich okoliczności istotnych dla ustalenia zamiaru, z
jakim działał skazany, skutkiem czego zmienił przyjętą w wyroku I instancji postać
zamiaru bezpośredniego na zamiar wynikowy. Powtórzenie zarzutu apelacyjnego
co do ustaleń faktycznych w kasacji, pod pozorem zarzutu naruszenia prawa
materialnego, jest niedopuszczalną próbą powielenia kontroli instancyjnej, a przez
to obejścia rygorów nadzwyczajnego środka zaskarżenia. Zarzut nie może więc
doprowadzić do uwzględnienia kasacji.
Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
Dnia 5 marca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Piotr Hofmański
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 5 marca 2013 r.,
sprawy P. D.
skazanego z art. 148 § 1 kk
z powodu kasacji obrońcy skazanego
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 10 października 2012 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Okręgowego w W.
z dnia 27 kwietnia 2012 r.,
p o s t a n o w i ł:
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adwokata J.
W., Zespół Adwokacki, kwotę 738 zł
(słownie siedemset trzydzieści osiem złotych), w tym 23 %
podatku VAT za sporządzenie i wniesienie kasacji na rzecz
skazanego P. D.,
3. zwolnić skazanego P. D. od ponoszenia
kosztów postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Kasację obrońcy skazanego należało uznać za bezzasadną w stopniu
oczywistym.
Kasacja zawierała zarzut rażącego naruszenia prawa materialnego, a to art.
156 § 3 k.k., poprzez uznanie, że skierowanie ciosu w klatkę piersiową
pokrzywdzonego, a następnie pozostawienie go leżącego bez sprawdzania czy
2
żyje i brak próby udzielenia mu pomocy, wskazuje, że skazany godził się na skutek
śmiertelny, choć z wyjaśnień skazanego wynika, że skutku takiego nie przewidywał.
Sąd Najwyższy zważył co następuje.
Kasacja jest oczywiście bezzasadna. Ustalenia faktyczne w zakresie
przyjęcia zamiaru zabójstwa były przedmiotem zarzutu apelacji obrońcy i zostały
należycie rozpoznane przez Sąd odwoławczy. Sąd odwoławczy odniósł się w
uzasadnieniu wyroku do wszystkich okoliczności istotnych dla ustalenia zamiaru, z
jakim działał skazany, skutkiem czego zmienił przyjętą w wyroku I instancji postać
zamiaru bezpośredniego na zamiar wynikowy. Powtórzenie zarzutu apelacyjnego
co do ustaleń faktycznych w kasacji, pod pozorem zarzutu naruszenia prawa
materialnego, jest niedopuszczalną próbą powielenia kontroli instancyjnej, a przez
to obejścia rygorów nadzwyczajnego środka zaskarżenia. Zarzut nie może więc
doprowadzić do uwzględnienia kasacji.
Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji.