II KK 54/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:08-03-2013
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II KK 54/13
POSTANOWIENIE
Dnia 5 marca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Piotr Hofmański
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 5 marca 2013 r.,
sprawy J. L.,
skazanego z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii
z powodu kasacji obrońcy skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w W.
z dnia 28 sierpnia 2012 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego
z dnia 20 marca 2012 r.,
p o s t a n o w i ł:
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adwokata D.
T., Kancelaria Adwokacka, kwotę 442,80 zł
(słownie czterysta czterdzieści dwa złote osiemdziesiąt
groszy), w tym 23 % podatku VAT za sporządzenie i
wniesienie kasacji na rzecz skazanego J. L.,
3. skazanego J. L. zwolnić od ponoszenia kosztów
postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Kasację obrońcy skazanego należało uznać za bezzasadną w stopniu
oczywistym. Kasacja zawiera następujące zarzuty:
1. naruszenie art. 7 i art. 410 k.p.k., poprzez zaakceptowanie przez sąd
odwoławczy naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów, polegającej
na uznaniu za wiarygodne zeznań funkcjonariuszy Policji, w
szczególności świadka T. B.,
2
2. naruszenie art. 5 k.p.k., poprzez interpretowanie wątpliwości na
niekorzyść skazanego, polegające na przyjęciu, że o popełnieniu
przestępstwa przez skazanego świadczy jego nerwowość po wyjściu z
miejsca zdarzenia,
3. naruszenie art. 5 k.p.k., poprzez przyjęcie, że wyjaśnienia skazanego są
niewiarygodne z racji „stosunku oskarżonego do prawdy”,
4. naruszenie art. 4 k.p.k., poprzez nieuwzględnienie okoliczności
przemawiających na korzyść skazanego.
Sąd Najwyższy zważył co następuje.
Kasacja jest oczywiście bezzasadna.
Zacząć trzeba od stwierdzenia, że zarzuty kasacji są w istocie powtórzeniem
– choć nie dosłownym – zarzutów apelacji. Zarzuty te zostały rozważone należycie
na s. 5-6 uzasadnienia sądu odwoławczego, a rozważania te są konkretne i
rzeczowe, odnoszące się w sposób szczegółowy do argumentacji skarżącego i
realiów sprawy. Po drugie zauważyć należy, że wszystkie zarzuty kasacji odnoszą
się do rzekomych błędów postępowania pierwszoinstancyjnego, choć kasacja jako
środek nadzwyczajny zawierać winna zarzuty dotyczące postępowania sądu
odwoławczego. W końcu wszystkie zarzuty tylko z pozoru dotyczą naruszenia
prawa, a w istocie zmierzają do podważenia ustaleń faktycznych dokonanych w I
instancji i zaaprobowanych po przeprowadzeniu kontroli instancyjnej przez sąd
odwoławczy. Tymczasem kasacja może zawierać jedynie zarzuty co do errores
iuris. W konsekwencji, żaden z zarzutów kasacji nie mógł doprowadzić do jej
uwzględnienia.
Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
Dnia 5 marca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Piotr Hofmański
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 5 marca 2013 r.,
sprawy J. L.,
skazanego z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii
z powodu kasacji obrońcy skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w W.
z dnia 28 sierpnia 2012 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego
z dnia 20 marca 2012 r.,
p o s t a n o w i ł:
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adwokata D.
T., Kancelaria Adwokacka, kwotę 442,80 zł
(słownie czterysta czterdzieści dwa złote osiemdziesiąt
groszy), w tym 23 % podatku VAT za sporządzenie i
wniesienie kasacji na rzecz skazanego J. L.,
3. skazanego J. L. zwolnić od ponoszenia kosztów
postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Kasację obrońcy skazanego należało uznać za bezzasadną w stopniu
oczywistym. Kasacja zawiera następujące zarzuty:
1. naruszenie art. 7 i art. 410 k.p.k., poprzez zaakceptowanie przez sąd
odwoławczy naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów, polegającej
na uznaniu za wiarygodne zeznań funkcjonariuszy Policji, w
szczególności świadka T. B.,
2
2. naruszenie art. 5 k.p.k., poprzez interpretowanie wątpliwości na
niekorzyść skazanego, polegające na przyjęciu, że o popełnieniu
przestępstwa przez skazanego świadczy jego nerwowość po wyjściu z
miejsca zdarzenia,
3. naruszenie art. 5 k.p.k., poprzez przyjęcie, że wyjaśnienia skazanego są
niewiarygodne z racji „stosunku oskarżonego do prawdy”,
4. naruszenie art. 4 k.p.k., poprzez nieuwzględnienie okoliczności
przemawiających na korzyść skazanego.
Sąd Najwyższy zważył co następuje.
Kasacja jest oczywiście bezzasadna.
Zacząć trzeba od stwierdzenia, że zarzuty kasacji są w istocie powtórzeniem
– choć nie dosłownym – zarzutów apelacji. Zarzuty te zostały rozważone należycie
na s. 5-6 uzasadnienia sądu odwoławczego, a rozważania te są konkretne i
rzeczowe, odnoszące się w sposób szczegółowy do argumentacji skarżącego i
realiów sprawy. Po drugie zauważyć należy, że wszystkie zarzuty kasacji odnoszą
się do rzekomych błędów postępowania pierwszoinstancyjnego, choć kasacja jako
środek nadzwyczajny zawierać winna zarzuty dotyczące postępowania sądu
odwoławczego. W końcu wszystkie zarzuty tylko z pozoru dotyczą naruszenia
prawa, a w istocie zmierzają do podważenia ustaleń faktycznych dokonanych w I
instancji i zaaprobowanych po przeprowadzeniu kontroli instancyjnej przez sąd
odwoławczy. Tymczasem kasacja może zawierać jedynie zarzuty co do errores
iuris. W konsekwencji, żaden z zarzutów kasacji nie mógł doprowadzić do jej
uwzględnienia.
Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji.