III CZ 14/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:24-06-2013
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III CZ 14/13
POSTANOWIENIE
Dnia 8 marca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Dariusz Dończyk (przewodniczący)
SSN Józef Frąckowiak
SSN Katarzyna Tyczka-Rote (sprawozdawca)
w sprawie z wniosku M. R.
przy uczestnictwie J. R.
o podział majątku wspólnego,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 8 marca 2013 r.,
zażalenia uczestnika na postanowienie Sądu Okręgowego w T.
z dnia 29 października 2012 r.,
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 29 października 2012 r. Sąd Okręgowy w T. odrzucił
skargę uczestnika o wznowienie postępowania o podział majątku wspólnego,
zakończonego prawomocnym postanowieniem Sądu Okręgowego w T. z dnia 17
listopada 2011 r., opartą na podstawie wznowienia przewidzianej w art. 403 § 2
k.p.c. Uznał, że część powołanych w niej nowych środków dowodowych wykryta
została na ponad trzy miesiące przed złożeniem skargi, zaś pozostałe były
przedmiotem postępowania dowodowego w sprawie, której dotyczy skarga.
Wnioskodawca wniósł skargę w dniu 13 lipca 2012 r. Jako dowody, których nie
mógł wcześniej powołać, wskazał szereg dokumentów urzędowych, mających
potwierdzić jego zeznania co do okresu pracy zarobkowej oraz ilości zarobionych
pieniędzy i podważających - w jego ocenie - prawidłowość ustaleń Sądu co do
okresu pracy przyjętego za podstawę rozstrzygnięcia w zaskarżonym
postanowieniu. Dokumenty w języku angielskim przedłożone zostały z
tłumaczeniami dokonanymi przez tłumacza przysięgłego w dniu 9 grudnia 2011 r., a
pozostałe dwa zaświadczenia pochodziły z 5 kwietnia 2011 r. i z 21 grudnia 2011
r. Skargę opartą na podstawie z art. 403 § 2 k.p.c. co do tych dowodów Sąd uznał
za spóźnioną z uwagi na uchybienie terminowi z art. 407 § 1 k.p.c. Kolejny dowód
wskazany przez skarżącego stanowił stenogram z zapisu nagrania dowodzącego,
jego zdaniem, że został siłą wyrzucony z domu, a któremu sąd orzekający w
sprawie o podział majątku wspólnego nie przypisał należytego znaczenia. Ten
dowód Sąd Okręgowy ocenił jako pozbawiony waloru nowości, wymaganego przez
art. 403 § 2 k.p.c.
Pozwany wniósł zażalenie na powyższe rozstrzygnięcie, zarzucając mu
naruszenie art. 403 § 2 k.p.c. oraz art. 407 k.p.c. w zw. z art. 5 k.c. We wnioskach
domagał się uchylenia tego postanowienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie nie może zostać uwzględnione. Wznowienie postępowania ma
charakter postępowania nadzwyczajnego, umożliwia bowiem ponowne rozpoznanie
osądzonej już prawomocnie sprawy. Dlatego możliwość wznowienia ograniczona
3
została do ściśle określonych podstaw (nieważności i restytucyjnych) i obwarowana
koniecznością zachowania terminów ustawowych, zawitych. Niedopuszczalne jest
wznowienie postępowania na podstawie wykraczającej poza katalog przewidziany
w art. 401-403 k.p.c., jak też wniesionej z uchybieniem terminu z art. 407 i 408
k.p.c., nawet jeżeli zaskarżone prawomocne orzeczenie byłoby oczywiście
nieprawidłowe. Wiążące i trwałe uregulowanie stosunków cywilnoprawnych stwarza
pewność prawa i jest wartością wymagającą ochrony. Wartość ta naruszona może
być jedynie wówczas, kiedy prawo taką możliwość dopuszcza i wyłącznie na
oznaczonych przez prawo warunkach. Subiektywne przekonanie skarżącego,
że orzeczenie wydane w postępowaniu o podział majątku wspólnego między nim
a byłą żoną jest nieprawidłowe nie może spowodować rozpoznania skargi, która nie
spełnia ustawowych wymagań co do terminu i podstawy. Powołany w skardze art. 5
k.c. nie znajduje zastosowania, gdyż dotyczy nadużycia prawa podmiotowego,
tymczasem sąd sprawując wymiar sprawiedliwości nie realizuje swojego prawa
podmiotowego lecz wykonuje w imieniu państwa obowiązki należące do władzy
sądowniczej.
Skoro więc nie budzi wątpliwości, że skarga o wznowienie postępowania
złożoną przez uczestnika w części nie mieści się w granicach podstawy ustawowej
z art. 403 § 2 k.p.c., a w pozostałej uchybiła terminowi z art. 407 § 1 k.p.c.,
odrzucenie jej przez Sąd Okręgowy było prawidłowe w świetle art. 410 § 1 k.p.c.
Z przytoczonych względów zażalenie należało oddalić zgodnie
z postanowieniem art. 3941
§ 3 w zw. z art. 39814
k.p.c. i art. 13 § 2 k.p.c.
jw
POSTANOWIENIE
Dnia 8 marca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Dariusz Dończyk (przewodniczący)
SSN Józef Frąckowiak
SSN Katarzyna Tyczka-Rote (sprawozdawca)
w sprawie z wniosku M. R.
przy uczestnictwie J. R.
o podział majątku wspólnego,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 8 marca 2013 r.,
zażalenia uczestnika na postanowienie Sądu Okręgowego w T.
z dnia 29 października 2012 r.,
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 29 października 2012 r. Sąd Okręgowy w T. odrzucił
skargę uczestnika o wznowienie postępowania o podział majątku wspólnego,
zakończonego prawomocnym postanowieniem Sądu Okręgowego w T. z dnia 17
listopada 2011 r., opartą na podstawie wznowienia przewidzianej w art. 403 § 2
k.p.c. Uznał, że część powołanych w niej nowych środków dowodowych wykryta
została na ponad trzy miesiące przed złożeniem skargi, zaś pozostałe były
przedmiotem postępowania dowodowego w sprawie, której dotyczy skarga.
Wnioskodawca wniósł skargę w dniu 13 lipca 2012 r. Jako dowody, których nie
mógł wcześniej powołać, wskazał szereg dokumentów urzędowych, mających
potwierdzić jego zeznania co do okresu pracy zarobkowej oraz ilości zarobionych
pieniędzy i podważających - w jego ocenie - prawidłowość ustaleń Sądu co do
okresu pracy przyjętego za podstawę rozstrzygnięcia w zaskarżonym
postanowieniu. Dokumenty w języku angielskim przedłożone zostały z
tłumaczeniami dokonanymi przez tłumacza przysięgłego w dniu 9 grudnia 2011 r., a
pozostałe dwa zaświadczenia pochodziły z 5 kwietnia 2011 r. i z 21 grudnia 2011
r. Skargę opartą na podstawie z art. 403 § 2 k.p.c. co do tych dowodów Sąd uznał
za spóźnioną z uwagi na uchybienie terminowi z art. 407 § 1 k.p.c. Kolejny dowód
wskazany przez skarżącego stanowił stenogram z zapisu nagrania dowodzącego,
jego zdaniem, że został siłą wyrzucony z domu, a któremu sąd orzekający w
sprawie o podział majątku wspólnego nie przypisał należytego znaczenia. Ten
dowód Sąd Okręgowy ocenił jako pozbawiony waloru nowości, wymaganego przez
art. 403 § 2 k.p.c.
Pozwany wniósł zażalenie na powyższe rozstrzygnięcie, zarzucając mu
naruszenie art. 403 § 2 k.p.c. oraz art. 407 k.p.c. w zw. z art. 5 k.c. We wnioskach
domagał się uchylenia tego postanowienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie nie może zostać uwzględnione. Wznowienie postępowania ma
charakter postępowania nadzwyczajnego, umożliwia bowiem ponowne rozpoznanie
osądzonej już prawomocnie sprawy. Dlatego możliwość wznowienia ograniczona
3
została do ściśle określonych podstaw (nieważności i restytucyjnych) i obwarowana
koniecznością zachowania terminów ustawowych, zawitych. Niedopuszczalne jest
wznowienie postępowania na podstawie wykraczającej poza katalog przewidziany
w art. 401-403 k.p.c., jak też wniesionej z uchybieniem terminu z art. 407 i 408
k.p.c., nawet jeżeli zaskarżone prawomocne orzeczenie byłoby oczywiście
nieprawidłowe. Wiążące i trwałe uregulowanie stosunków cywilnoprawnych stwarza
pewność prawa i jest wartością wymagającą ochrony. Wartość ta naruszona może
być jedynie wówczas, kiedy prawo taką możliwość dopuszcza i wyłącznie na
oznaczonych przez prawo warunkach. Subiektywne przekonanie skarżącego,
że orzeczenie wydane w postępowaniu o podział majątku wspólnego między nim
a byłą żoną jest nieprawidłowe nie może spowodować rozpoznania skargi, która nie
spełnia ustawowych wymagań co do terminu i podstawy. Powołany w skardze art. 5
k.c. nie znajduje zastosowania, gdyż dotyczy nadużycia prawa podmiotowego,
tymczasem sąd sprawując wymiar sprawiedliwości nie realizuje swojego prawa
podmiotowego lecz wykonuje w imieniu państwa obowiązki należące do władzy
sądowniczej.
Skoro więc nie budzi wątpliwości, że skarga o wznowienie postępowania
złożoną przez uczestnika w części nie mieści się w granicach podstawy ustawowej
z art. 403 § 2 k.p.c., a w pozostałej uchybiła terminowi z art. 407 § 1 k.p.c.,
odrzucenie jej przez Sąd Okręgowy było prawidłowe w świetle art. 410 § 1 k.p.c.
Z przytoczonych względów zażalenie należało oddalić zgodnie
z postanowieniem art. 3941
§ 3 w zw. z art. 39814
k.p.c. i art. 13 § 2 k.p.c.
jw