V KK 474/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:04-04-2013
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V KK 474/12
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 26 marca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Cesarz (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Kazimierz Klugiewicz
SSN Michał Laskowski
Protokolant Anna Kowal
w sprawie P. O.
skazanego z art. 292 § 1 kk i innych
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w trybie art. 535 § 5 kpk
w dniu 26 marca 2013 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w Z.
z dnia 1 marca 2012 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w Ż.
z dnia 2 czerwca 2011 r.,
uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Sądowi
Okręgowemu w Z. do ponownego rozpoznania w postępowaniu
odwoławczym.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy wyrokiem z dnia 2 czerwca 2011 r., uznał P. O. za winnego
trzech pozostających w zbiegu realnym przestępstw, kwalifikowanych przez
prokuratora z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., z tym, że przyjął, iż oskarżony
na podstawie towarzyszących okoliczności powinien i mógł przypuszczać, że
2
nabyte rzeczy uzyskane zostały za pomocą czynu zabronionego, zaś czyny te
stanowią ciąg przestępstw, z których każde wypełnia dyspozycję art. 292 § 1 k.k. w
zw. z art. 64 § 1 k.k. i na podstawie art. 292 § 1 k.k.w. zw. z art. 64 § 1 k.k. i 91 § 1
k.k. wymierzył oskarżonemu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.
Wyrokiem z dnia 1 marca 2012 r., Sąd Okręgowy, po rozpoznaniu osobistej
apelacji oskarżonego, który kwestionował nawet nieumyślne wypełnienie znamion
paserstwa, utrzymał w mocy zaskarżony wyrok, uznając tę apelację za oczywiście
bezzasadną.
Uzasadnienie wyroku Sądu odwoławczego nie zostało sporządzone.
Kasację od całości wyroku na korzyść skazanego złożył Prokurator
Generalny, zarzucając „rażące i mające istotny wpływ na treść orzeczenia
naruszenie przepisów prawa karnego procesowego, a mianowicie art. 433 § 1
k.p.k. w zw. z art. 440 k.p.k., polegające na przeprowadzeniu nienależytej kontroli
odwoławczej i utrzymaniu w mocy rażąco niesprawiedliwego, bo wydanego z
naruszeniem przepisów prawa materialnego – art. 64 § 1 k.k. wyroku Sądu I
instancji skazującego P. O. za popełnienie nieumyślnego występku z art. 292 § 1
k.k. w warunkach powrotu do przestępstwa, określonych w art. 64 § 1 k.k.”, po
czym wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi
odwoławczemu do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jest oczywiście zasadna, przeto mogła być uwzględniona na
posiedzeniu (art. 535 § 5 k.p.k.). Takiej ocenie nie stoi na przeszkodzie fakt
błędnego wskazania jako naruszonego art. 440 k.p.k., skoro wyrok został
zaskarżony w całości, bo co do winy (art. 447 § 1 k.p.k.). To zaś zobowiązywało
Sąd odwoławczy do zbadania zaskarżonego wyroku pod kątem wszystkich
ewentualnych uchybień wymienionych w art. 438 k.p.k. i wobec wywiedzenia
apelacji przez samego oskarżonego.
Sąd Okręgowy z rażącym, jaskrawym i niewytłumaczalnym naruszeniem art.
433 § 1 k.p.k. przeszedł do porządku nad obrazą przez Sąd Rejonowy art. 64 § 1
k.k., który przecież stanowi, że warunkiem przyjęcia określonej w nim regulacji jest
popełnienie umyślnego przestępstwa, podlegającego obecnie osądowi. Natomiast
przypisane oskarżonemu przez Sąd przestępstwa z art. 292 § 1 k.k. to czyny
nieumyślne. Przy tym przepis art 64 § 1 k.k. został powołany nie tylko do podstawy
prawnej skazania, ale i wymiaru kary. Potęguje to wagę uchybień obu Sądów.
3
Wpływ naruszenia art. 433 § 1 k.p.k. na treść całości zaskarżonego wyroku
jest więc oczywisty. Dlatego podlegał on uchyleniu.
Ponownie rozpoznając sprawę Sąd odwoławczy ustrzeże się elementarnych
błędów przy stosowaniu prawa procesowego i materialnego.
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 26 marca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Cesarz (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Kazimierz Klugiewicz
SSN Michał Laskowski
Protokolant Anna Kowal
w sprawie P. O.
skazanego z art. 292 § 1 kk i innych
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w trybie art. 535 § 5 kpk
w dniu 26 marca 2013 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w Z.
z dnia 1 marca 2012 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w Ż.
z dnia 2 czerwca 2011 r.,
uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Sądowi
Okręgowemu w Z. do ponownego rozpoznania w postępowaniu
odwoławczym.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy wyrokiem z dnia 2 czerwca 2011 r., uznał P. O. za winnego
trzech pozostających w zbiegu realnym przestępstw, kwalifikowanych przez
prokuratora z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., z tym, że przyjął, iż oskarżony
na podstawie towarzyszących okoliczności powinien i mógł przypuszczać, że
2
nabyte rzeczy uzyskane zostały za pomocą czynu zabronionego, zaś czyny te
stanowią ciąg przestępstw, z których każde wypełnia dyspozycję art. 292 § 1 k.k. w
zw. z art. 64 § 1 k.k. i na podstawie art. 292 § 1 k.k.w. zw. z art. 64 § 1 k.k. i 91 § 1
k.k. wymierzył oskarżonemu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.
Wyrokiem z dnia 1 marca 2012 r., Sąd Okręgowy, po rozpoznaniu osobistej
apelacji oskarżonego, który kwestionował nawet nieumyślne wypełnienie znamion
paserstwa, utrzymał w mocy zaskarżony wyrok, uznając tę apelację za oczywiście
bezzasadną.
Uzasadnienie wyroku Sądu odwoławczego nie zostało sporządzone.
Kasację od całości wyroku na korzyść skazanego złożył Prokurator
Generalny, zarzucając „rażące i mające istotny wpływ na treść orzeczenia
naruszenie przepisów prawa karnego procesowego, a mianowicie art. 433 § 1
k.p.k. w zw. z art. 440 k.p.k., polegające na przeprowadzeniu nienależytej kontroli
odwoławczej i utrzymaniu w mocy rażąco niesprawiedliwego, bo wydanego z
naruszeniem przepisów prawa materialnego – art. 64 § 1 k.k. wyroku Sądu I
instancji skazującego P. O. za popełnienie nieumyślnego występku z art. 292 § 1
k.k. w warunkach powrotu do przestępstwa, określonych w art. 64 § 1 k.k.”, po
czym wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi
odwoławczemu do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jest oczywiście zasadna, przeto mogła być uwzględniona na
posiedzeniu (art. 535 § 5 k.p.k.). Takiej ocenie nie stoi na przeszkodzie fakt
błędnego wskazania jako naruszonego art. 440 k.p.k., skoro wyrok został
zaskarżony w całości, bo co do winy (art. 447 § 1 k.p.k.). To zaś zobowiązywało
Sąd odwoławczy do zbadania zaskarżonego wyroku pod kątem wszystkich
ewentualnych uchybień wymienionych w art. 438 k.p.k. i wobec wywiedzenia
apelacji przez samego oskarżonego.
Sąd Okręgowy z rażącym, jaskrawym i niewytłumaczalnym naruszeniem art.
433 § 1 k.p.k. przeszedł do porządku nad obrazą przez Sąd Rejonowy art. 64 § 1
k.k., który przecież stanowi, że warunkiem przyjęcia określonej w nim regulacji jest
popełnienie umyślnego przestępstwa, podlegającego obecnie osądowi. Natomiast
przypisane oskarżonemu przez Sąd przestępstwa z art. 292 § 1 k.k. to czyny
nieumyślne. Przy tym przepis art 64 § 1 k.k. został powołany nie tylko do podstawy
prawnej skazania, ale i wymiaru kary. Potęguje to wagę uchybień obu Sądów.
3
Wpływ naruszenia art. 433 § 1 k.p.k. na treść całości zaskarżonego wyroku
jest więc oczywisty. Dlatego podlegał on uchyleniu.
Ponownie rozpoznając sprawę Sąd odwoławczy ustrzeże się elementarnych
błędów przy stosowaniu prawa procesowego i materialnego.