V KZ 9/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:04-04-2013
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V KZ 9/13
POSTANOWIENIE
Dnia 26 marca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Kazimierz Klugiewicz
w sprawie J. K.
skazanej z art. 286 § 1 k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 26 marca 2013 r.,
zażalenia skazanej
na zarządzenie Zastępcy Przewodniczącego IV Wydziału Karnego Odwoławczego
Sądu Okręgowego w S. z dnia 16 stycznia 2013 r., o odmowie przyjęcia kasacji,
p o s t a n o w i ł:
utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
Zaskarżonym zarządzeniem, na podstawie art. 530 § 2 k.p.k., odmówiono
przyjęcia kasacji wniesionej przez obrońcę skazanej J. K., od wyroku Sądu
Okręgowego w S. z dnia 19 września 2012 r., albowiem nie odpowiada ona
warunkom formalnym jej dopuszczalności.
W uzasadnieniu tego zarządzenia wskazano, że kasacja wniesiona przez
obrońcę skazanej jest niedopuszczalna z mocy ustawy. Skoro bowiem J. K. została
skazana za przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. na roku pozbawienia wolności z
warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 2 lat, a zgodnie z
przepisem art. 523 § 2 k.p.k. kasację na korzyść można wnieść jedynie w razie
skazania oskarżonego za przestępstwo lub przestępstwo skarbowe na karę
pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania, to skazana
mogła wnieść kasację jedynie w wypadku dostrzeżenia tzw. bezwzględnych
przyczyn odwoławczych określonych w art. 439 k.p.k. (art. 523 § 4 pkt 1 k.p.k.).
Takich zaś przesłanek w kasacji obrońca skazanej nie wskazał i dlatego też
2
należało odmówić jej przyjęcia, jako niedopuszczalnej z mocy ustawy (art. 530 § 2
k.p.k.).
W złożonym zażaleniu skazana J. K. nie podniosła w istocie rzeczy
jakichkolwiek zarzutów pod adresem powyższego zarządzenia i wskazanych w nim
okoliczności nie kwestionowała, lecz stwierdziła, że „obrońca podniósł art. 439
k.p.k.”
Sąd Najwyższy rozważył, co następuje:
Zażalenie skazanej J. K. nie jest zasadne i na uwzględnienie nie zasługuje.
Brak jest bowiem jakichkolwiek podstaw faktycznych i prawnych do
zakwestionowania słuszności zaskarżonego zarządzenia.
Obrońca skazanej we wniesionej kasacji podniósł zarzuty obrazy prawa karnego
materialnego, tj. art. 286 § 1 k.k. oraz przepisów prawa procesowego, tj. art. 7 k.p.k.
oraz art. 5 § 2 k.p.k. i ani w jej petitum, ani w jej uzasadnieniu, na uchybienia
wymienione w art. 439 k.p.k. się nie powoływał.
W takiej zaś sytuacji, gdy J. K. została skazana za przestępstwo z art. 286 § 1
k.p.k. na karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania,
wniesienie kasacji na korzyść jest niedopuszczalne z mocy ustawy. Zasadnie
zatem odmówiono jej przyjęcia, a zaskarżone zarządzenie ulec zmianie nie mogło.
Konstatacji tej w żadnej mierze nie zmieniają podniesione w zażaleniu okoliczności
dotyczące zasadności wyroku skazującego, albowiem nie są one przedmiotem
rozważań w tym incydentalnym postepowaniu, jakim jest rozpoznanie zażalenia na
zarządzenie o odmowie przyjęcia kasacji.
Mając zatem powyższe na uwadze, Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji
postanowienia.
POSTANOWIENIE
Dnia 26 marca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Kazimierz Klugiewicz
w sprawie J. K.
skazanej z art. 286 § 1 k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 26 marca 2013 r.,
zażalenia skazanej
na zarządzenie Zastępcy Przewodniczącego IV Wydziału Karnego Odwoławczego
Sądu Okręgowego w S. z dnia 16 stycznia 2013 r., o odmowie przyjęcia kasacji,
p o s t a n o w i ł:
utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
Zaskarżonym zarządzeniem, na podstawie art. 530 § 2 k.p.k., odmówiono
przyjęcia kasacji wniesionej przez obrońcę skazanej J. K., od wyroku Sądu
Okręgowego w S. z dnia 19 września 2012 r., albowiem nie odpowiada ona
warunkom formalnym jej dopuszczalności.
W uzasadnieniu tego zarządzenia wskazano, że kasacja wniesiona przez
obrońcę skazanej jest niedopuszczalna z mocy ustawy. Skoro bowiem J. K. została
skazana za przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. na roku pozbawienia wolności z
warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 2 lat, a zgodnie z
przepisem art. 523 § 2 k.p.k. kasację na korzyść można wnieść jedynie w razie
skazania oskarżonego za przestępstwo lub przestępstwo skarbowe na karę
pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania, to skazana
mogła wnieść kasację jedynie w wypadku dostrzeżenia tzw. bezwzględnych
przyczyn odwoławczych określonych w art. 439 k.p.k. (art. 523 § 4 pkt 1 k.p.k.).
Takich zaś przesłanek w kasacji obrońca skazanej nie wskazał i dlatego też
2
należało odmówić jej przyjęcia, jako niedopuszczalnej z mocy ustawy (art. 530 § 2
k.p.k.).
W złożonym zażaleniu skazana J. K. nie podniosła w istocie rzeczy
jakichkolwiek zarzutów pod adresem powyższego zarządzenia i wskazanych w nim
okoliczności nie kwestionowała, lecz stwierdziła, że „obrońca podniósł art. 439
k.p.k.”
Sąd Najwyższy rozważył, co następuje:
Zażalenie skazanej J. K. nie jest zasadne i na uwzględnienie nie zasługuje.
Brak jest bowiem jakichkolwiek podstaw faktycznych i prawnych do
zakwestionowania słuszności zaskarżonego zarządzenia.
Obrońca skazanej we wniesionej kasacji podniósł zarzuty obrazy prawa karnego
materialnego, tj. art. 286 § 1 k.k. oraz przepisów prawa procesowego, tj. art. 7 k.p.k.
oraz art. 5 § 2 k.p.k. i ani w jej petitum, ani w jej uzasadnieniu, na uchybienia
wymienione w art. 439 k.p.k. się nie powoływał.
W takiej zaś sytuacji, gdy J. K. została skazana za przestępstwo z art. 286 § 1
k.p.k. na karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania,
wniesienie kasacji na korzyść jest niedopuszczalne z mocy ustawy. Zasadnie
zatem odmówiono jej przyjęcia, a zaskarżone zarządzenie ulec zmianie nie mogło.
Konstatacji tej w żadnej mierze nie zmieniają podniesione w zażaleniu okoliczności
dotyczące zasadności wyroku skazującego, albowiem nie są one przedmiotem
rozważań w tym incydentalnym postepowaniu, jakim jest rozpoznanie zażalenia na
zarządzenie o odmowie przyjęcia kasacji.
Mając zatem powyższe na uwadze, Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji
postanowienia.