V KZ 20/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:19-04-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:V KZ 57/97
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V KZ 20/13
POSTANOWIENIE
Dnia 11 kwietnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dariusz Świecki
w sprawie skazanego Z. K.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 11 kwietnia 2013 r.
na skutek zażalenia Z. K. na zarządzenie Przewodniczącego Wydziału Karnego
Sądu Apelacyjnego w […] z dnia 5 lutego 2013 r. w przedmiocie odmowy przyjęcia
wniosku o wznowienie postępowania
p o s t a n o w i ł:
utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
Zaskarżonym zarządzeniem odmówiono przyjęcia wniosku skazanego Z. K.
o wznowienie postępowania z uwagi na nieuzupełnienie w zakreślonym terminie
braku formalnego w postaci sporządzenia go i podpisania przez adwokata. Na to
zarządzenie zażalenie złożył skazany, z którego wynika, że nie zgadza się z opinią
wyznaczonego z urzędu obrońcy o braku podstaw do wniesienia wniosku o
wznowienie postępowania. Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zażalenie nie jest zasadne, albowiem prawidłowo odmówiono przyjęcia
wniosku skazanego o wznowienie postępowania. Zgodnie bowiem z art. 545 § 2
k.p.k., jeżeli wniosek o wznowienie postępowania nie pochodzi od prokuratora, to
powinien być sporządzony i podpisany przez adwokata lub radcę prawnego. Z. K.
został wyznaczony obrońca z urzędu do zbadania podstaw wniosku o wznowienie
postępowania. Należy jednak podkreślić, że obrońca wyznaczony z urzędu nie jest
zobowiązany do sporządzenia wniosku o wznowienie postępowania (art. 84 § 3
k.p.k.). W przedstawionej w niniejszej sprawie opinii obrońca oświadczył, że nie ma
2
takich podstaw i uzasadnił dlaczego. To stanowisko jest dla sądu wiążące. W
Kodeksie postępowania karnego nie ma bowiem przepisu, który upoważniałby
organ procesowy do „przymuszenia” obrońcy z urzędu do sporządzenia wniosku o
wznowienie postępowania, jak i też przepisu, który nakazywałby ustanowić innego
obrońcę z urzędu (por. postanowienie SN z dnia 17 czerwca 1997 r., V KZ 57/97,
OSNKW 1997, z. 9-10, poz. 82). Natomiast organ procesowy, który wyznaczył
obrońcę jest uprawniony do badania prawidłowego wykonania obowiązków w
ramach zagwarantowania stronie prawa do skutecznej pomocy prawnej udzielonej
z urzędu w zakresie określonym treścią art. 84 § 3 k.p.k. W przedmiotowej sprawie
nie stwierdzono, aby wyznaczony Z. K. obrońca z urzędu, nienależycie wykonał
swoje obowiązki.
Reasumując, skoro złożony przez skazanego wniosek o wznowienie
postępowania zawierał wskazany powyżej brak formalny i nie został on usunięty w
zakreślonym terminie, to prawidłowo wydano zarządzenie o odmowie jego
przyjęcia.
Z tych wszystkich względów Sąd Najwyższy utrzymał w mocy zaskarżone
zarządzenie.
POSTANOWIENIE
Dnia 11 kwietnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dariusz Świecki
w sprawie skazanego Z. K.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 11 kwietnia 2013 r.
na skutek zażalenia Z. K. na zarządzenie Przewodniczącego Wydziału Karnego
Sądu Apelacyjnego w […] z dnia 5 lutego 2013 r. w przedmiocie odmowy przyjęcia
wniosku o wznowienie postępowania
p o s t a n o w i ł:
utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
Zaskarżonym zarządzeniem odmówiono przyjęcia wniosku skazanego Z. K.
o wznowienie postępowania z uwagi na nieuzupełnienie w zakreślonym terminie
braku formalnego w postaci sporządzenia go i podpisania przez adwokata. Na to
zarządzenie zażalenie złożył skazany, z którego wynika, że nie zgadza się z opinią
wyznaczonego z urzędu obrońcy o braku podstaw do wniesienia wniosku o
wznowienie postępowania. Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zażalenie nie jest zasadne, albowiem prawidłowo odmówiono przyjęcia
wniosku skazanego o wznowienie postępowania. Zgodnie bowiem z art. 545 § 2
k.p.k., jeżeli wniosek o wznowienie postępowania nie pochodzi od prokuratora, to
powinien być sporządzony i podpisany przez adwokata lub radcę prawnego. Z. K.
został wyznaczony obrońca z urzędu do zbadania podstaw wniosku o wznowienie
postępowania. Należy jednak podkreślić, że obrońca wyznaczony z urzędu nie jest
zobowiązany do sporządzenia wniosku o wznowienie postępowania (art. 84 § 3
k.p.k.). W przedstawionej w niniejszej sprawie opinii obrońca oświadczył, że nie ma
2
takich podstaw i uzasadnił dlaczego. To stanowisko jest dla sądu wiążące. W
Kodeksie postępowania karnego nie ma bowiem przepisu, który upoważniałby
organ procesowy do „przymuszenia” obrońcy z urzędu do sporządzenia wniosku o
wznowienie postępowania, jak i też przepisu, który nakazywałby ustanowić innego
obrońcę z urzędu (por. postanowienie SN z dnia 17 czerwca 1997 r., V KZ 57/97,
OSNKW 1997, z. 9-10, poz. 82). Natomiast organ procesowy, który wyznaczył
obrońcę jest uprawniony do badania prawidłowego wykonania obowiązków w
ramach zagwarantowania stronie prawa do skutecznej pomocy prawnej udzielonej
z urzędu w zakresie określonym treścią art. 84 § 3 k.p.k. W przedmiotowej sprawie
nie stwierdzono, aby wyznaczony Z. K. obrońca z urzędu, nienależycie wykonał
swoje obowiązki.
Reasumując, skoro złożony przez skazanego wniosek o wznowienie
postępowania zawierał wskazany powyżej brak formalny i nie został on usunięty w
zakreślonym terminie, to prawidłowo wydano zarządzenie o odmowie jego
przyjęcia.
Z tych wszystkich względów Sąd Najwyższy utrzymał w mocy zaskarżone
zarządzenie.