IV KK 99/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:14-06-2013
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV KK 99/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 24 kwietnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Józef Dołhy (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Jacek Sobczak
SSN Józef Szewczyk
Protokolant Jolanta Grabowska
w sprawie S.M .obwinionego z art. 92 § 1 kw i art. 85 § 1 kw
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu, w trybie art. 535 § 5 kpk,
w dniu 24 kwietnia 2013 r.,
kasacji, wniesionej przez Rzecznika Praw Obywatelskich na korzyść
obwinionego,
od wyroku nakazowego Sądu Rejonowego w N. T.
z dnia 3 listopada 2009 r.
uchyla zaskarżony wyrok nakazowy i na podstawie art. 5
§ 1 pkt 4 kpw w zw. z art. 45 § 1 kw umarza postępowanie
przeciwko S. M., kosztami postępowania w sprawie obciąża
Skarb Państwa.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy, wyrokiem nakazowym z dnia 3 listopada 2009 r. uznał
S. M. za winnego tego, że „w miejscowości P., droga K 420106 (ul. Za T.) i
bocznej drogi działki o nr ewidencyjnym 3456/4, kierując pojazdami
ciężarowymi w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, polegającą
2
na skupie i sprzedaży materiałów budowlanych oraz robotach ziemnych, w
okresie od 5 sierpnia 2009 roku do dnia dzisiejszego notorycznie nie stosował
się do znaku drogowego pionowego VB-18 „zakaz wjazdu pojazdów o
rzeczywistej masie całkowitej powyżej 5 ton” oraz w dniu 19.08.2009 roku,
26.08.2009 roku i 31.08.2009 roku samowolnie zmienił położenie znaku A-7
„ustąp pierwszeństwa” obracając go i powodując tym samym jego
nieczytelność”, tj. wykroczeń z art. 92 § 1 k.w. i art. 85 § 1 k.w., i za to na
podstawie art. 85 § 1 k.w. w zw. z art. 9 § 2 k.w. wymierzył mu karę grzywny w
wysokości 600 zł.
Wobec niewniesienia w terminie skutecznego sprzeciwu wyrok ten
uprawomocnił się dnia 3 grudnia 2009 r.
Od tego wyroku nakazowego kasację na korzyść S. M. wniósł – w
trybie art. 111 k.p.w. – Rzecznik Praw Obywatelskich, zarzucając rażące
naruszenie prawa procesowego, mogące mieć istotny wpływ na jego treść, to
jest art. 93 § 2 k.p.w., wskutek bezzasadnego uznania, iż okoliczności czynów
przypisanych ukaranemu i jego wina nie budzą wątpliwości, co w
konsekwencji doprowadziło do wydania wyroku nakazowego, podczas gdy w
świetle dowodów dołączonych do wniosku o ukaranie, zarówno wina, jak i
okoliczności czynów zarzucanych obwinionemu budziły poważne wątpliwości,
co winno skutkować skierowaniem sprawy do rozpoznania na rozprawie i
wyjaśnieniem wszystkich istotnych dla merytorycznego rozstrzygnięcia
okoliczności. W konkluzji skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku
Sądu Rejonowego i umorzenie postępowania przeciwko obwinionemu – na
podstawie art. 5 § 1 pkt 4 k.p.w. w zw. z art. 45 § 1 k.w. – z powodu ustania
karalności zarzucanych mu wykroczeń.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Kasacja jest zasadna w stopniu oczywistym.
Wydanie wyroku nakazowego w trybie art. 93 § 1 i 2 k.p.w. możliwe jest
tylko pod warunkiem, że okoliczności czynu i wina obwinionego nie budzą
wątpliwości. Skarżący zasadnie podnosi, że w niniejszej sprawie nie zostały
spełnione przesłanki uzasadniające wydanie wyroku nakazowego. Zarówno z
zebranego w sprawie materiału dowodowego, jak i z wyjaśnień obwinionego
3
wyniku, że sporna droga jest drogą prywatną (około 30 właścicieli, w tym
obwiniony) we władaniu gminy, zaś obwiniony nie posiada innego dojazdu do
posesji, na której od lat prowadzi działalność gospodarczą (k. 6 – 9, 14 – 15).
Warunkiem odpowiedzialności za wykroczenie z art. 92 § 1 k.w. jest legalny
charakter znaku drogowego, który musi zostać ustawiony przez uprawniony
podmiot, z zachowaniem obowiązującej procedury.
Autor kasacji trafnie wskazuje, że Sąd orzekający w niniejszej sprawie
zaniechał ustalenia statusu drogi, do której oznakowania odnosi się wniosek o
ukaranie, jak też ustalenia czy usytuowania znaków dokonał uprawniony
organ i zgodnie z obowiązującą procedurą. W tych uwarunkowaniach
uprawniony jest wniosek, że dowody zebrane w sprawie nie dawały podstaw
do wydania wyroku nakazowego. Obecnie uzupełnienie materiału
dowodowego w niezbędnym zakresie nie jest już możliwe z uwagi na ustanie
karalności przypisanego ukaranemu wykroczenia. Zarzucony mu czyn miał
bowiem miejsce w okresie od 5 sierpnia 2009 r. do 31 sierpnia 2009 r.,
zgodnie zaś z art. 45 § 1 k.w. karalność wykroczenia ustaje z upływem 2 lat
od jego popełnienia.
Mając powyższe na uwadze Sąd Najwyższy uchylił zaskarżony wyrok
nakazowy i na podstawie art. 5 § 1 pkt 4 k.p.w. w zw. z art. 45 § 1 k.w.
umorzył postępowanie przeciwko S. M., a na zasadzie art. 118 § 2 k.p.w. oraz
art. 634 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.w. kosztami postępowania w sprawie
obciążył Skarb Państwa.
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 24 kwietnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Józef Dołhy (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Jacek Sobczak
SSN Józef Szewczyk
Protokolant Jolanta Grabowska
w sprawie S.M .obwinionego z art. 92 § 1 kw i art. 85 § 1 kw
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu, w trybie art. 535 § 5 kpk,
w dniu 24 kwietnia 2013 r.,
kasacji, wniesionej przez Rzecznika Praw Obywatelskich na korzyść
obwinionego,
od wyroku nakazowego Sądu Rejonowego w N. T.
z dnia 3 listopada 2009 r.
uchyla zaskarżony wyrok nakazowy i na podstawie art. 5
§ 1 pkt 4 kpw w zw. z art. 45 § 1 kw umarza postępowanie
przeciwko S. M., kosztami postępowania w sprawie obciąża
Skarb Państwa.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy, wyrokiem nakazowym z dnia 3 listopada 2009 r. uznał
S. M. za winnego tego, że „w miejscowości P., droga K 420106 (ul. Za T.) i
bocznej drogi działki o nr ewidencyjnym 3456/4, kierując pojazdami
ciężarowymi w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, polegającą
2
na skupie i sprzedaży materiałów budowlanych oraz robotach ziemnych, w
okresie od 5 sierpnia 2009 roku do dnia dzisiejszego notorycznie nie stosował
się do znaku drogowego pionowego VB-18 „zakaz wjazdu pojazdów o
rzeczywistej masie całkowitej powyżej 5 ton” oraz w dniu 19.08.2009 roku,
26.08.2009 roku i 31.08.2009 roku samowolnie zmienił położenie znaku A-7
„ustąp pierwszeństwa” obracając go i powodując tym samym jego
nieczytelność”, tj. wykroczeń z art. 92 § 1 k.w. i art. 85 § 1 k.w., i za to na
podstawie art. 85 § 1 k.w. w zw. z art. 9 § 2 k.w. wymierzył mu karę grzywny w
wysokości 600 zł.
Wobec niewniesienia w terminie skutecznego sprzeciwu wyrok ten
uprawomocnił się dnia 3 grudnia 2009 r.
Od tego wyroku nakazowego kasację na korzyść S. M. wniósł – w
trybie art. 111 k.p.w. – Rzecznik Praw Obywatelskich, zarzucając rażące
naruszenie prawa procesowego, mogące mieć istotny wpływ na jego treść, to
jest art. 93 § 2 k.p.w., wskutek bezzasadnego uznania, iż okoliczności czynów
przypisanych ukaranemu i jego wina nie budzą wątpliwości, co w
konsekwencji doprowadziło do wydania wyroku nakazowego, podczas gdy w
świetle dowodów dołączonych do wniosku o ukaranie, zarówno wina, jak i
okoliczności czynów zarzucanych obwinionemu budziły poważne wątpliwości,
co winno skutkować skierowaniem sprawy do rozpoznania na rozprawie i
wyjaśnieniem wszystkich istotnych dla merytorycznego rozstrzygnięcia
okoliczności. W konkluzji skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku
Sądu Rejonowego i umorzenie postępowania przeciwko obwinionemu – na
podstawie art. 5 § 1 pkt 4 k.p.w. w zw. z art. 45 § 1 k.w. – z powodu ustania
karalności zarzucanych mu wykroczeń.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Kasacja jest zasadna w stopniu oczywistym.
Wydanie wyroku nakazowego w trybie art. 93 § 1 i 2 k.p.w. możliwe jest
tylko pod warunkiem, że okoliczności czynu i wina obwinionego nie budzą
wątpliwości. Skarżący zasadnie podnosi, że w niniejszej sprawie nie zostały
spełnione przesłanki uzasadniające wydanie wyroku nakazowego. Zarówno z
zebranego w sprawie materiału dowodowego, jak i z wyjaśnień obwinionego
3
wyniku, że sporna droga jest drogą prywatną (około 30 właścicieli, w tym
obwiniony) we władaniu gminy, zaś obwiniony nie posiada innego dojazdu do
posesji, na której od lat prowadzi działalność gospodarczą (k. 6 – 9, 14 – 15).
Warunkiem odpowiedzialności za wykroczenie z art. 92 § 1 k.w. jest legalny
charakter znaku drogowego, który musi zostać ustawiony przez uprawniony
podmiot, z zachowaniem obowiązującej procedury.
Autor kasacji trafnie wskazuje, że Sąd orzekający w niniejszej sprawie
zaniechał ustalenia statusu drogi, do której oznakowania odnosi się wniosek o
ukaranie, jak też ustalenia czy usytuowania znaków dokonał uprawniony
organ i zgodnie z obowiązującą procedurą. W tych uwarunkowaniach
uprawniony jest wniosek, że dowody zebrane w sprawie nie dawały podstaw
do wydania wyroku nakazowego. Obecnie uzupełnienie materiału
dowodowego w niezbędnym zakresie nie jest już możliwe z uwagi na ustanie
karalności przypisanego ukaranemu wykroczenia. Zarzucony mu czyn miał
bowiem miejsce w okresie od 5 sierpnia 2009 r. do 31 sierpnia 2009 r.,
zgodnie zaś z art. 45 § 1 k.w. karalność wykroczenia ustaje z upływem 2 lat
od jego popełnienia.
Mając powyższe na uwadze Sąd Najwyższy uchylił zaskarżony wyrok
nakazowy i na podstawie art. 5 § 1 pkt 4 k.p.w. w zw. z art. 45 § 1 k.w.
umorzył postępowanie przeciwko S. M., a na zasadzie art. 118 § 2 k.p.w. oraz
art. 634 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.w. kosztami postępowania w sprawie
obciążył Skarb Państwa.