II KZ 15/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:07-06-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:III KZ 22/09 II AKz 472/11
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II KZ 15/13
POSTANOWIENIE
Dnia 24 maja 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Andrzej Siuchniński
w sprawie M. G.
ukaranej za wykroczenie z art. 98 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 13 października 1998r.
o systemie ubezpieczeń społecznych (t.j. Dz.U. z 2009 r., Nr 205, poz. 1585 ze
zm.)
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 24 maja 2013 r.,
zażalenia ukaranej
na zarządzenie Przewodniczącej II Wydziału Karnego Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 7 marca 2013r.,
odmawiające przyjęcia wniosku o wznowienie postępowania w sprawie II W …/12
Sądu Rejonowego w P.
p o s t a n o w i ł
zaskarżone zarządzenie utrzymać w mocy.
UZASADNIENIE
Zażalenie nie zasługiwało na uwzględnienie, albowiem M. G. w żaden
sposób nie wykazała wadliwości zaskarżonego zarządzenia. Należy podkreślić, że
przedmiotem postępowania przed Sądem Najwyższym w niniejszej sprawie może
być jedynie kwestia prawidłowości wydania zaskarżonego zarządzenia w świetle
przepisów procedury karnej, a nie zagadnienia merytoryczne, związane ze sprawą,
2
w której ukaranej przypisano popełnienie wykroczenia i wymierzono za nie karę
grzywny.
Tymczasem argumentacja zaprezentowana w zażaleniu sprowadza się w
większości do powtórzenia stanowiska wyrażonego we wniosku o wznowienie,
gdzie – jak to trafnie zauważył Przewodniczący II Wydziału Karnego Wydziału Sądu
Apelacyjnego– nie wskazano na jakiekolwiek z przesłanek wznowienia
postępowania. Z tego też względu zaskarżona decyzja była uprawniona i trafna
(zob. postanowienie Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 7 grudnia 2011 r., II
AKz 472/11, KZS 2011/12/39, 1125059).
Trzeba jednak zauważyć, że w podstawie prawnej zarządzenia należało
wskazać nie na przepis art. 429 § 1 k.p.k., ale na art. 530 § 2 in fine k.p.k., który -
stosowany odpowiednio w postępowaniu w przedmiocie wznowienia postępowania
(w zw. z art. 545 § 1 k.p.k.) - przyznaje prezesowi sądu (przewodniczącemu
wydziału, upoważnionemu sędziemu) kompetencję do odmowy przyjęcia wniosku o
wznowienie postępowania w sytuacji, gdy wniosek taki został oparty na innych
powodach, niż te wskazane w art. 540, art. 540a i art. 540b k.p.k. (zob.
postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 maja 2009 r., III KZ 22/09, OSNKW
2009/7/59, Prok.i Pr.-wkł. 2009/11-12/21, Biul.SN 2009/6/18, LEX nr 503640).
Mając na uwadze powyższe rozważania, orzeczono jak w postanowieniu.
POSTANOWIENIE
Dnia 24 maja 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Andrzej Siuchniński
w sprawie M. G.
ukaranej za wykroczenie z art. 98 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 13 października 1998r.
o systemie ubezpieczeń społecznych (t.j. Dz.U. z 2009 r., Nr 205, poz. 1585 ze
zm.)
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 24 maja 2013 r.,
zażalenia ukaranej
na zarządzenie Przewodniczącej II Wydziału Karnego Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 7 marca 2013r.,
odmawiające przyjęcia wniosku o wznowienie postępowania w sprawie II W …/12
Sądu Rejonowego w P.
p o s t a n o w i ł
zaskarżone zarządzenie utrzymać w mocy.
UZASADNIENIE
Zażalenie nie zasługiwało na uwzględnienie, albowiem M. G. w żaden
sposób nie wykazała wadliwości zaskarżonego zarządzenia. Należy podkreślić, że
przedmiotem postępowania przed Sądem Najwyższym w niniejszej sprawie może
być jedynie kwestia prawidłowości wydania zaskarżonego zarządzenia w świetle
przepisów procedury karnej, a nie zagadnienia merytoryczne, związane ze sprawą,
2
w której ukaranej przypisano popełnienie wykroczenia i wymierzono za nie karę
grzywny.
Tymczasem argumentacja zaprezentowana w zażaleniu sprowadza się w
większości do powtórzenia stanowiska wyrażonego we wniosku o wznowienie,
gdzie – jak to trafnie zauważył Przewodniczący II Wydziału Karnego Wydziału Sądu
Apelacyjnego– nie wskazano na jakiekolwiek z przesłanek wznowienia
postępowania. Z tego też względu zaskarżona decyzja była uprawniona i trafna
(zob. postanowienie Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 7 grudnia 2011 r., II
AKz 472/11, KZS 2011/12/39, 1125059).
Trzeba jednak zauważyć, że w podstawie prawnej zarządzenia należało
wskazać nie na przepis art. 429 § 1 k.p.k., ale na art. 530 § 2 in fine k.p.k., który -
stosowany odpowiednio w postępowaniu w przedmiocie wznowienia postępowania
(w zw. z art. 545 § 1 k.p.k.) - przyznaje prezesowi sądu (przewodniczącemu
wydziału, upoważnionemu sędziemu) kompetencję do odmowy przyjęcia wniosku o
wznowienie postępowania w sytuacji, gdy wniosek taki został oparty na innych
powodach, niż te wskazane w art. 540, art. 540a i art. 540b k.p.k. (zob.
postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 maja 2009 r., III KZ 22/09, OSNKW
2009/7/59, Prok.i Pr.-wkł. 2009/11-12/21, Biul.SN 2009/6/18, LEX nr 503640).
Mając na uwadze powyższe rozważania, orzeczono jak w postanowieniu.