Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV KK 52/13
POSTANOWIENIE
Dnia 22 maja 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jacek Sobczak
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 22 maja 2013 r.,
sprawy T. T.
o czyn z art. 212 § 1 k.k.
z powodu kasacji, wniesionej przez pełnomocnika oskarżyciela prywatnego
od wyroku Sądu Okręgowego w G.
z dnia 30 listopada 2012 r.
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w T.
z dnia 10 kwietnia 2012 r.
p o s t a n o w i ł
1. oddalić kasację, jako oczywiście bezzasadną,
2. obciążyć oskarżyciela prywatnego kosztami sądowymi
postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy wyrokiem z dnia 10 kwietnia 2012 r., na mocy art. 17 § 1
pkt 3 k.p.k. w zw. z art. 1 § 2 k.k. umorzył postępowanie wobec T. T. o czyn z
art. 212 § 1 k.k. polegający na tym, że w dniu 6 czerwca 2011 r. na zebraniu
2
sołectwa H. i B. dokonała pomówienia oskarżyciela prywatnego J. F.
twierdząc, że jest jedyną osobą w sołectwie, która nie przestrzega przepisów
prawa o ruchu drogowym, która to wypowiedz mogła go poniżyć w opinii
publicznej i narazić na utratę zaufania potrzebnego dla wykonywania zawodu
adwokata, pełnienia stanowiska Konsula Honorowego Republiki Austrii. Na
mocy art. 628 k.p.k. w zw. z art. 629 k.p.k. zasądzono od oskarżonej na rzecz
oskarżyciela prywatnego J. F. kwotę 300 zł tytułem poniesionych przez niego
kosztów procesu.
Na skutek apelacji wniesionej od tego wyroku przez oskarżyciela
prywatnego, Sąd Okręgowy w G. wyrokiem z dnia 30 listopada 2012 r.,
utrzymał w mocy zaskarżony wyrok Sądu Rejonowego uznając apelację za
oczywiście bezzasadną. Zasądzono także od oskarżyciela prywatnego J. F. na
rzecz Skarbu Państwa wydatki postępowania odwoławczego w kwocie 20 zł i
wymierzono mu opłatę za II instancję w kwocie 200 zł.
Od orzeczenia Sądu II instancji wniesiona została kasacja przez
pełnomocnika oskarżyciela prywatnego, w której zarzucono: rażące naruszenie
prawa procesowego, polegające na obrazie art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. i art. 410
k.p.k., przez dokonanie oceny dowodów i zeznań wbrew zasadom wyrażonym
w tych przepisach; art. 457 § 2 k.p.k. przez nierozważenie i nieustosunkowanie
się przez Sąd Okręgowy do wszystkich zarzutów i wniosków apelacyjnych
oskarżyciela odnośnie wyroku Sądu Rejonowego, co miało istotny wpływ na
treść zaskarżonego wyroku Sądu Rejonowego.
Skarżący w konkluzji wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i
przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył co następuje:
Kasacja jest bezzasadna w stopniu oczywistym i z tego względu podlega
oddaleniu na podstawie art. 535 § 3 k.p.k.
3
Odnosząc się do zarzutów sformułowanych przez pełnomocnika
oskarżyciela prywatnego wskazać należy, że z regulacji zawartych w art. 519
k.p.k. i art. 523 § 1 k.p.k. wyraźnie wynika, że kasacja może być wniesiona od
prawomocnego wyroku sądu odwoławczego kończącego postępowanie i to
tylko z powodu uchybień wymienionych w art. 439 k.p.k. lub innego rażącego
naruszenia prawa, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na treść orzeczenia.
Tymczasem z pkt 1 kasacji wprost wynika, że skierowana została ona
przeciwko rozstrzygnięciu Sądu I instancji. Sąd Najwyższy w licznym
publikowanym orzecznictwie wskazywał, iż kasacja, jako nadzwyczajny
środek zaskarżenia nie może opierać się na zarzutach błędnej oceny
poszczególnych dowodów, czy błędów w ustaleniach faktycznych. Nie
respektuje tego pełnomocnik skoro podnosi zarzut naruszenia art. 4 k.p.k., art.
7 k.p.k. i art. 410 k.p.k.
Sąd II instancji nie mógł naruszyć wskazanych w skardze norm albowiem
nie prowadził własnego postępowania dowodowego, nie zmienił też orzeczenia
Sądu I instancji. Z wyroku Sądu Okręgowego oraz treści sporządzonego
uzasadnienia w sposób jednoznaczny wynika, że Sąd ten podzielił w pełni
przeprowadzoną przez Sąd Rejonowy ocenę poszczególnych, zgromadzonych
w sprawie dowodów, akceptując ostateczne stanowisko jak i decyzję Sądu
meriti.
Sąd Najwyższy, jako sąd kasacyjny nie jest zatem sądem odwoławczym
kolejnej instancji i nie może dublować kontroli instancyjnej, o czym zdaje się
zapominać skarżący. Celem jedynie przypomnienia wskazać trzeba, że funkcją
sądu kasacyjnego jest eliminowanie z obrotu prawnego orzeczeń wydanych z
rażącym naruszeniem prawa – czego pełnomocnik nie dowiódł - co uprawnia
twierdzenie, że Sąd Najwyższy rozpoznający kasację jest sądem prawa, a nie
sądem faktu.
4
Odnosząc się do kolejnego zarzutu kasacji, wywiedzionego błędnie jako
obraza art. 457 § 2 k.p.k., nie zaś art. 457 § 3 k.p.k., wskazać należy, że
również do naruszenia tego przepisu w przedmiotowej sprawie nie doszło.
Wbrew temu, co usiłuje dowieść skarżący, Sąd Okręgowy rozważył, rozpoznał
i omówił wszystkie zarzuty apelacyjne, czego dowodem jest uzasadnienie tego
Sądu.
Przy omówieniu tego zarzutu wskazać od razu należy, że sposób
redakcyjny wypowiedzi i stanowiska skarżącego, zawarty w uzasadnieniu
kasacji, nie wytrzymuje krytyki i w znacznym stopniu utrudnia kontrolę w tym
zakresie.
Analiza tej części środka zaskarżenia dowodzi, że poza przytoczeniem
fragmentów treści uzasadnienia Sądu II instancji, nie wykazał on w sposób
należyty i fachowy na czym polegać miało uchybienie Sądu odwoławczego i
czego ono miało konkretnie dotyczyć. Nie wyjaśnia tego także zarzut
nierozpoznania przez Sąd Okręgowy argumentów zawartych w pkt IV apelacji,
szczególnie gdy zważy się, że obszerne rozbudowanie tej części apelacji
sprowadziło się w rzeczy samej do podnoszenia naruszenia swobodnej oceny
dowodów. To zaś zostało przez Sąd odwoławczy właściwie rozpoznane i
omówione. Na str. 1-2 uzasadnienia Sąd wskazał, że poczynione w sprawie
ustalenia faktyczne są zgodne z twierdzeniami oskarżyciela prywatnego, Sąd
także zgadza się w pełni z wszystkimi wywodami dotyczącymi wykładni art.
212 k.k. łącznie z orzeczeniem Trybunału Konstytucyjnego stwierdzającego
zgodność tego przepisu z Konstytucją RP, wypowiedziami judykatury na
kanwie przestępstwa zniesławienia oraz wykładni art. 1 § 2 k.k. i art. 115 § 2
k.p.k., jednakże przytoczenie i cytowanie poszczególnych przepisów i ich
wykładni nie uzasadnia jeszcze, jako oderwane od realiów przedmiotowej
sprawy, skuteczności wniesionego środka zaskarżenia. Sąd wyjaśnił także z
5
jakich powodów i przyczyn podziela ocenę, że czyn ww. oskarżonej uznać
należało za społecznie szkodliwy w stopniu znikomym.
W tym stanie rzeczy, wniesioną kasację uznać należało, jako jedynie
polemiczną, za bezzasadną w stopniu oczywistym.
Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w dyspozytywnej części
postanowienia.