II KK 306/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:13-06-2013
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II KK 306/12
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 28 maja 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Waldemar Płóciennik (przewodniczący)
SSN Piotr Hofmański
SSN Rafał Malarski (sprawozdawca)
Protokolant Katarzyna Głodowska
przy udziale prokuratora Prokuratury Generalnej Jerzego Engelkinga,
w sprawie M. W.
oskarżonego z art. 218 § 1 k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie
w dniu 28 maja 2013 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Okręgowego w O. na niekorzyść
oskarżonego
od wyroku Sądu Okręgowego w K.
z dnia 28 czerwca 2012 r., zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego w K.
z dnia 19 marca 2012 r.,
uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Sądowi
Okręgowemu w K. do ponownego rozpoznania w
postępowaniu odwoławczym.
UZASADNIENIE
2
Kasację od prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w K. z 28
czerwca 2012 r., którym zmieniono wyrok Sądu Rejonowego w K. z 19 marca
2012 r. skazujący M. W. za przestępstwo określone w art. 218 § 1 k.k. na
samoistną grzywnę i uniewinniono oskarżonego od popełnienia zarzucanego
mu czynu, wniósł Prokurator Okręgowy. Zarzucając rażące i mające istotny
wpływ na treść orzeczenia „naruszenie przepisu art. 218 § 1 k.k. przez jego
niezastosowanie i uniewinnienie oskarżonego z braku ku temu przesłanek
oraz w konsekwencji zaniechanie wbrew treści art. 433 k.p.k. rozpoznania
środka odwoławczego”, wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i
przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w K. do ponownego rozpoznania.
Stanowisko skarżącego oskarżyciela publicznego zyskało wsparcie
obecnego na rozprawie kasacyjnej prokuratora Prokuratury Generalnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja okazała się zasadna – i to w stopniu oczywistym.
Przychylając się do zgłoszonego na rozprawie apelacyjnej przez
prokuratora żądania (k. 251) oraz błędnie przyjmując, że zachowanie opisane
w art. 218 § 1 k.k. z dniem 31 maja 2012 r. uległ w związku z wyrokiem
Trybunału Konstytucyjnego z 18 listopada 2010 r. (P/29/09) depenalizacji,
podczas gdy w tej samej dacie wszedł w życie przepis art. 218 § 1a k.k. o
identycznej treści (dodany przez ustawę z 10 maja 2012 r. – Dz. U. 2012 r.,
poz. 611), sąd odwoławczy dopuścił się rażącej i mającej istotny wpływ na
treść orzeczenia obrazy wskazanego w kasacji prawa (art. 523 § 1 k.p.k.).
Dlatego Sąd Najwyższy orzekł jak w dyspozytywnej części wyroku (art.
537 § 2 k.p.k.).
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 28 maja 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Waldemar Płóciennik (przewodniczący)
SSN Piotr Hofmański
SSN Rafał Malarski (sprawozdawca)
Protokolant Katarzyna Głodowska
przy udziale prokuratora Prokuratury Generalnej Jerzego Engelkinga,
w sprawie M. W.
oskarżonego z art. 218 § 1 k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie
w dniu 28 maja 2013 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Okręgowego w O. na niekorzyść
oskarżonego
od wyroku Sądu Okręgowego w K.
z dnia 28 czerwca 2012 r., zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego w K.
z dnia 19 marca 2012 r.,
uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Sądowi
Okręgowemu w K. do ponownego rozpoznania w
postępowaniu odwoławczym.
UZASADNIENIE
2
Kasację od prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w K. z 28
czerwca 2012 r., którym zmieniono wyrok Sądu Rejonowego w K. z 19 marca
2012 r. skazujący M. W. za przestępstwo określone w art. 218 § 1 k.k. na
samoistną grzywnę i uniewinniono oskarżonego od popełnienia zarzucanego
mu czynu, wniósł Prokurator Okręgowy. Zarzucając rażące i mające istotny
wpływ na treść orzeczenia „naruszenie przepisu art. 218 § 1 k.k. przez jego
niezastosowanie i uniewinnienie oskarżonego z braku ku temu przesłanek
oraz w konsekwencji zaniechanie wbrew treści art. 433 k.p.k. rozpoznania
środka odwoławczego”, wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i
przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w K. do ponownego rozpoznania.
Stanowisko skarżącego oskarżyciela publicznego zyskało wsparcie
obecnego na rozprawie kasacyjnej prokuratora Prokuratury Generalnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja okazała się zasadna – i to w stopniu oczywistym.
Przychylając się do zgłoszonego na rozprawie apelacyjnej przez
prokuratora żądania (k. 251) oraz błędnie przyjmując, że zachowanie opisane
w art. 218 § 1 k.k. z dniem 31 maja 2012 r. uległ w związku z wyrokiem
Trybunału Konstytucyjnego z 18 listopada 2010 r. (P/29/09) depenalizacji,
podczas gdy w tej samej dacie wszedł w życie przepis art. 218 § 1a k.k. o
identycznej treści (dodany przez ustawę z 10 maja 2012 r. – Dz. U. 2012 r.,
poz. 611), sąd odwoławczy dopuścił się rażącej i mającej istotny wpływ na
treść orzeczenia obrazy wskazanego w kasacji prawa (art. 523 § 1 k.p.k.).
Dlatego Sąd Najwyższy orzekł jak w dyspozytywnej części wyroku (art.
537 § 2 k.p.k.).