Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KZ 24/13
POSTANOWIENIE
Dnia 6 czerwca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jacek Sobczak
w sprawie M. P.
skazanego za czyn z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2
k.k.
po rozpoznaniu zażalenia obrońcy skazanego
na zarządzenie upoważnionego Sędziego Sądu Okręgowego w G. z dnia 11
kwietnia 2013r.
w przedmiocie odmowy przyjęcia kasacji złożonych przez obrońcę skazanego od
wyroku Sądu Okręgowego w G.
z dnia 13 grudnia 2012r.
zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego w G.
z dnia 3 lipca 2012r.
postanowił:
uchylić zaskarżone zarządzenie i sprawę M. P. w przedmiocie
dopuszczalności złożonej kasacji przekazać Sądowi
Okręgowemu w G. do ponownego rozpoznania.
UZASADNIENIE
W dniu 22 lutego 2013 r. do Sądu Okręgowego w G. wpłynęła kasacja
obrońcy skazanego M. P. od wyroku Sądu Okręgowego w G. z dnia 13 grudnia
2012 r., zmieniającego częściowo wyrok Sądu Rejonowego w G. z dnia 3 lipca
2012 r. Zmiana wyroku Sądu Rejonowego dotyczyła uchylenia pkt II tego
orzeczenia, którym na mocy art. 69 § 1 i § 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 k.k.
warunkowo zawieszono na okres próby lat 5 wykonanie kary 2 lat pozbawienia
wolności, za czyn z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.,
orzeczonej wobec skazanego.
2
Zarządzeniem z dnia 11 kwietnia 2013 r., upoważniony sędzia (art. 93 § 2
k.p.k.) Sądu Okręgowego w G., na podstawie art. 530 § 2 k.p.k., art. 523 § 1 k.p.k.,
art. 526 § 2 k.p.k., art. 93 § 2 k.p.k. odmówił przyjęcia kasacji wywiedzionej przez
obrońcę skazanego, jako niedopuszczalnej w oparciu o przepis art. 523 § 1 k.p.k.
Na to zarządzenie zażalenie złożył obrońca, zarzucając rażące naruszenie
prawa karnego procesowego, mogące mieć istotny wpływ na jego treść, a
mianowicie art. 530 § 2 k.p.k. w zw. z art. 93 § 2 k.p.k. wobec braku przesłanek do
wydania zarządzenia o odmowie przyjęcia kasacji, jak również bezpodstawne
dokonanie merytorycznego rozpoznania kasacji; nadto obrońca wskazał na błąd w
ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, iż kasacja dotyczy wyłącznie
niewspółmierności kary.
Sąd Najwyższy zważył co następuje:
Zażalenia zasługuje na uwzględnienie.
Rację ma skarżący gdy twierdzi, że w przedmiotowej sprawie doszło do
naruszenia art. 530 § 2 k.p.k. w zw. z art. 93 § 2 k.p.k. Przeprowadzone przez
upoważnionego Sędziego Sądu Okręgowego badanie formalnych warunków
dopuszczalności wniesienia kasacji (art. 530 § 2 k.p.k.) przekształciło się w istocie
w ocenę i sprawdzenie trafności podniesionych w skardze zarzutów.
W kasacji podniesiono rażące naruszenie przepisów prawa karnego
procesowego, tj. art. 457 § 3 k.p.k. w zw. z art. 424 § 2 k.p.k. poprzez
nieprzytoczenie okoliczności, które sąd miał na względzie przy wymiarze kary
oskarżonemu, podczas gdy przepisy te nakładają na sąd obowiązek ich powołania;
także art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. polegające na przekroczeniu prawa do swobodnej
oceny dowodów i jednostronnej ocenie zebranego w sprawie materiału
dowodowego wyłącznie pod kątem jego interpretacji na niekorzyść skazanego
poprzez uznanie, że wielokrotna wcześniejsza karalność ww. powoduje, iż wobec
niego nie zachodzi pozytywna prognoza kryminologiczna, pomimo, że późniejsze
zachowanie sprawcy wskazuje, iż wykonanie jednej z kar odniosło pozytywny
skutek w postaci resocjalizacji oskarżonego. W kasacji także podniesiono
niewspółmierność orzeczonej wobec ww. kary.
3
Zauważyć w tym miejscu należy, że kasacja w pierwszych dwóch zarzutach
została oparta na jednym z powodów wymienionych w art. 523 § 1 k.p.k. Brak było
zatem przesłanki do podjęcia decyzji w trybie określonym w art. 530 § 2 k.p.k.
W tym stanie rzeczy kwestia oceny, czy zarzut rażącego naruszenia prawa
na treść orzeczenia jest trafny czy też ma jedynie charakter pozorny, podlega
bowiem rozstrzygnięciu wyłącznie w merytorycznym postępowaniu kasacyjnym
choćby przytoczone na jego poparcie okoliczności sprowadzały się li tylko do
kwestii ustaleń oscylujących wokół wymierzonej oskarżonemu kary.
Z całą stanowczością stwierdzić trzeba, że ingerencja w treść uzasadnienia
zarzutów kasacyjnych, dokonana w celu uwypuklenia ich rzeczywistej intencji,
przekracza ramy kontroli formalnej, gdyż jest to już badanie zasadności zarzutów, a
to nie leży w gestii upoważnionego sędziego.
Z tych też przyczyn należało uchylić zaskarżone zarządzenie i sprawę
przekazać do ponownego rozpoznania w postępowaniu okołokasacyjnym.
Mając powyższe na uwadze Sąd Najwyższy orzekł jak na wstępie.