Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV KK 82/13
POSTANOWIENIE
Dnia 14 czerwca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Rafał Malarski
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 14 czerwca 2013 r.,
sprawy R. K.
skazanego z art. 258 § 2 k.k. i in.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę
od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 13 września 2012 r., zmieniającego wyrok Sądu Okręgowego w C.
z dnia 28 grudnia 2011 r.,
p o s t a n o w i ł
1) oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną;
2) obciążyć skazanego kosztami sądowymi za postępowanie
kasacyjne.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy w C., wyrokiem z dnia 28 grudnia 2011 r., skazał R. K. za
przestępstwa z art. 258 § 2 k.k., art. 282 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., art. 282 k.k. w
zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005
roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.,
art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw.
z art. 64 § 1 k.k. Sąd Apelacyjny, po rozpoznaniu w dniu 13 września 2012 r.
apelacji prokuratora oraz obrońcy skazanego, zmienił wyrok sądu pierwszej
instancji w ten sposób, że skorygował opis jednego z czynów, którego dopuścił się
2
skazany. W pozostałym zakresie utrzymał zaskarżone rozstrzygnięcie, uznając
apelację obrońcy za oczywiście bezzasadną.
Kasację od prawomocnego wyroku sądu odwoławczego złożył obrońca
skazanego, podnosząc w niej zarzuty naruszenia art. 433 § 2 k.p.k. w zw. z art. 5 §
2 k.p.k., art. 457 § 3 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k.
W pisemnej odpowiedzi na kasację Prokurator Apelacyjny wniósł o jej
oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja okazała się bezzasadna w stopniu oczywistym. Podzielić należy
stanowisko prokuratora zawarte w odpowiedzi na kasację.
Zarzuty skargi stanowią w zasadzie powielenie zarzutów apelacyjnych i w
istocie skierowane zostały przeciwko rozstrzygnięciu sądu pierwszej instancji, co
stoi w oczywistej sprzeczności z art. 519 k.p.k. Skarżący stawiając zarzuty
naruszenia przez sąd ad quem przepisów prawa procesowego kwestionuje
jednocześnie w sposób obszerny dokonane przez sąd pierwszej instancji ustalenia
faktyczne i dąży w ten sposób do obejścia zakazu podnoszenia w postępowaniu
kasacyjnym zarzutów błędu w ustaleniach faktycznych, zawartym w treści art. 523 §
1 k.p.k.
Niezasadnym okazał się zarzut naruszenia art. 433 § 2 k.p.k. i art. 5 § 2
k.p.k., który polegać miał na nierozważeniu przez sąd odwoławczy treści zarzutów
apelacyjnych, wskazujących na to, że w sprawie niedające się usunąć wątpliwości
zostały rozstrzygnięte na niekorzyść skazanego. Sąd ad quem w zaskarżonym
orzeczeniu odniósł się, wbrew twierdzeniom skarżącego, do wszystkich zarzutów
apelacji. Nie sposób więc doszukiwać się naruszenia art. 433 § 2 k.p.k. Podkreślić
należy w tym miejscu, że zarzut naruszenia art. 5 § 2 k.p.k. również okazał się
kompletnie chybiony, albowiem w sprawie nie wystąpiły okoliczności, które
należałoby rozważać w kontekście zasady in dubio pro reo. Wywody zarówno sądu
ad quem jak i sądu a quo dotyczące tej kwestii uznać należało za słuszne.
Skarżący stawiając zarzut naruszenia art. 5 § 2 k.p.k., podważa w rzeczywistości
ustalenia faktyczne dokonane w tej sprawie, przedstawiając w tym zakresie własną
ocenę dowodów i w oparciu o nią doszukując się wątpliwości. Tymczasem
3
okoliczności mające być przedmiotem tychże wątpliwości w rzeczywistości zostały
w pełni wyjaśnione w toku postępowania dowodowego.
W sprawie nie sposób jest podzielić stanowiska skarżącego, że
uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie sprostało wymaganiom stawianym w art.
457 § 3 k.p.k., a argumentacja sądu odwoławczego odnosząca się do przyjęcia
sprawstwa skazanego była nielogiczna i pozbawiona konstruktywności. Zarówno
uzasadnienie zaskarżonego wyroku, jak również uzasadnienie sądu a quo zostało
sporządzone w sposób prawidłowy. Sąd odwoławczy w zaskarżonym orzeczeniu w
sposób właściwy dokonał kontroli instancyjnej orzeczenia sądu pierwszej instancji,
a także szczegółowo odniósł się do wszystkich zarzutów apelacji. Konstrukcja tego
zarzutu wskazuje, że skarżący pod pozorem naruszenia przez sąd odwoławczy art.
457 § 3 k.p.k. kwestionuje de facto ustalenia faktyczne, przedstawiając własną
ocenę dowodów zgromadzonych w sprawie, co znajduje odzwierciedlenie także we
wskazaniu naruszenia art. 7 k.p.k. Również w tym zakresie nie sposób jest uznać
trafności zarzutu kasacyjnego. Wywody autora skargi stanowią jedynie polemikę
dotyczącą oceny dowodów dokonanej przez sąd a quo i w żaden sposób nie mogły
stanowić podstawy do rozważania naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów.
Nietrafny okazał się również zarzut naruszenia art. 410 k.p.k. Skarżący
wywodził, że rozstrzygnięcie sądu odwoławczego oparte zostało na części
materiału dowodowego, a nie było wynikiem wnikliwej analizy całokształtu
zebranego materiału dowodowego. Zważyć jednak należy, że sąd drugiej instancji
nie przeprowadzał postępowania dowodowego co do istoty sprawy oraz nie
zmieniał ustaleń faktycznych. W związku z tym granice rozpoznania środka
odwoławczego w niniejszej sprawie przez sąd drugiej instancji określał art. 433
k.p.k. Podniesienie więc w niniejszej sprawie zarzutu naruszenia art. 410 k.p.k. było
chybione z uwagi na to, że przepis ten nie mógł in concreto zostać obrażony przez
sąd odwoławczy. Niemniej jednak zważyć należy, że w niniejszej sprawie wyrok
sądu pierwszej instancji zapadł w oparciu o pełnię materiału dowodowego
zgromadzonego w postępowaniu, a sąd odwoławczy dokonał w tym zakresie
prawidłowej kontroli instancyjnej. Ponadto treść tegoż zarzutu stawianego przez
skarżącego wskazuje, że w zasadzie podważa on ocenę dowodów dokonaną w
sprawie. Tymczasem zarzut naruszenia art. 410 k.p.k. może być zasadny w
4
przypadku, gdyby sąd opierał się w sprawie na materiale dowodowym, który w
sprawie nie został ujawniony, bądź orzekał w oparciu jedynie o część ujawnionego
materiału dowodowego. Taka sytuacja w niniejszej sprawie nie miała miejsca. Nie
można uznać, że przepis ten został naruszony w przypadku, gdy sąd dokonuje co
prawda niezgodnej z oczekiwaniami skarżącego, ale kompleksowej i swobodnej
oceny dowodów, wydając na tej podstawie rozstrzygnięcie.
Mając to na względzie, Sąd potraktował przedmiotową kasację jako
bezzasadną w stopniu oczywistym, skutkującym jej oddalenie w trybie art. 535 § 3
k.p.k.
Na podstawie art. 636 § 1 k.p.k., skazanego obciążono kosztami
postępowania kasacyjnego.