Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV KZ 32/13
POSTANOWIENIE
Dnia 14 czerwca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Roman Sądej
na posiedzeniu w trybie art. 530 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 14 czerwca 2013 r.,
zażalenia wniesionego przez oskarżyciela posiłkowego S. M.,
na zarządzenie wydane przez upoważnionego sędziego Wydział VI Karnego
Odwoławczego Sądu Okręgowego w K. z dnia 12 kwietnia 2013 r.,
o odmowie przyjęcia zażalenia oskarżyciela posiłkowego na postanowienie Sądu
Okręgowego w K. z dnia 3 kwietnia 2013 r. o odmowie zwolnienia od opłaty od
kasacji
p o s t a n o w i ł
utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
Podstawą prawną zaskarżonego zarządzenia było stwierdzenie, że na
podstawie art. 528 §1 pkt 1 k.p.k. nie przysługuje środek odwoławczy (zażalenie)
na postanowienie o odmowie zwolnienia strony od uiszczenia opłaty sądowej od
kasacji.
W zażaleniu na to zarządzenie oskarżyciel posiłkowy zakwestionował jego
zasadność, twierdząc, że „nie jest w procesie karnym stroną oskarżoną i skazaną
lecz oskarżycielem posiłkowym prokuratury, dlatego przez analogię, tak jak
Prokuratura, nie powinno go dotyczyć dołączanie do kasacji dowodu uiszczenia
opłaty sądowej”, wskazując przepis art. 527 § 1 k.p.k. Nadto skarżący wyraził
przekonanie, że odmowa zwolnienia go od opłaty kasacyjnej stanowiła celowe
„pogrążanie go” jako pokrzywdzonego, a była wyrazem ochrony skazanego.
2
W obszernym zażaleniu skarżący przedstawił swoją sytuację życiową oraz
twierdził, że w toku całego postępowania Sądy łamały jego gwarancje
konstytucyjne i konwencyjne, działały na jego szkodę i uczyniły z niego ofiarę,
pozbawiając należnej ochrony i środków do życia. Wyraził przekonanie, że Sąd
Najwyższy „udowodni, że tak nie jest, czyli zwolni go do końca jego dni z
wszystkich opłat (...) do czasu odzyskania należnych mu pieniędzy”.
Sąd Najwyższy rozważył, co następuje.
Zażalenie nie mogło zostać uwzględnione.
Kontroli instancyjnej w niniejszym postępowaniu podlega wyłącznie
zasadność wydanego zarządzenia z dnia 12 kwietnia 2013r., a pozostałe
poruszane przez skarżącego kwestie przekraczają jego ramy i obecnie kognicji nie
mogą podlegać.
Istotą tej sprawy jest natomiast ocena, czy prawidłowo – zgodnie z
obowiązującymi przepisami Kodeksu postępowania karnego – odmówiono
przyjęcia zażalenia oskarżyciela posiłkowego na postanowienie Sądu Okręgowego
w K. z dnia 3 kwietnia 2013r., którym nie uwzględniono wniosku o zwolnienie od
uiszczenia opłaty od kasacji. W tej natomiast mierze nie ulega wątpliwości, że
zaskarżone zarządzenie było zasadne. Wszak wprost art. 528 § 1 pkt 1 k.p.k.
stanowi, że „środek odwoławczy nie przysługuje na odmowę zwolnienia od
uiszczenia opłaty, o której mowa w art. 527 § 1”, a więc opłaty sądowej od kasacji.
Zarzut skarżącego, że podobnie jak prokuratora, również oskarżyciela posiłkowego
nie powinien dotyczyć obowiązek uiszczenia tej opłaty, był jaskrawo bezzasadny.
Oskarżyciel posiłkowy jest odrębna stroną procesową, co wprost wynika z regulacji
przewidzianej w Rozdziałach 3. i 5. k.p.k. Z kolei przepis art. 527 § 1 k.p.k.,
ustanawiający obowiązek opłaty od kasacji, równie jednoznacznie przewiduje, że
nie dotyczy on wyłącznie prokuratora. W konsekwencji, obowiązek ten obejmuje
oskarżyciela posiłkowego, a w takim charakterze występuje w sprawie S. M.
Implikację tego stanu sprawy musiało być nieuwzględnienie zażalenia i
utrzymanie w mocy zaskarżonego zarządzenia.
Dodatkowo należy podkreślić, że zaskarżone zarządzenie nie zablokowało
oskarżycielowi możliwości wniesienia kasacji – tę bowiem wniósł jego pełnomocnik,
a oskarżyciel, po odmowie zwolnienia od opłaty, uiścił ją (k.2818), konsekwencja
3
czego było przyjęcie kasacji i przekazanie jej do rozpoznania Sądowi
Najwyższemu (k.2819 i k.2898).
Zasadnie oskarżyciel posiłkowy w zażaleniu wskazał na treść art. 527 § 4
k.p.k., dotyczącego zwrotu opłaty od kasacji. Jednakże rozstrzygnięcie w tym
zakresie może zapaść dopiero po merytorycznym rozpoznaniu wniesionej przez
pełnomocnika kasacji.
Mając powyższe na uwadze orzeczono, jak w części dyspozytywnej
postanowienia.