Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V KK 51/13
POSTANOWIENIE
Dnia 18 czerwca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Cesarz
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 18 czerwca 2013 r.,
sprawy R. Z.
uniewinnionego od dokonania czynu z art. 284 § 1 kk
z powodu kasacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego
subsydiarnego
od wyroku Sądu Okręgowego w Ś.
z dnia 10 października 2012 r., sygn. akt […]
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w Ś.
z dnia 27 marca 2012 r., sygn. akt […],
p o s t a n o w i ł
1) oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2) obciążyć oskarżyciela posiłkowego subsydiarnego
kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy wyrokiem z dnia 27 marca 2012 r., uniewinnił R. Z. od zarzutu
dokonania czynu z art. 284 § 1 k.k. opisanego w ten sposób, że w okresie od
października 2004 r. do października 2005 r. działając w Ś. i realizując z góry
powzięty zamiar dokonał przywłaszczenia środków pieniężnych na szkodę PPHU
„S.-P.” K. R., K. W. sp. j., domagając się zapłat od kontrahentów mocodawcy na
swój rachunek bankowy oraz prowadząc wbrew interesom i bez wiedzy spółki
egzekucje w przedmiocie odsetek i kosztów sądowych, czym doprowadził do utraty
2
rynków zbytu spółki oraz do bezpośredniej szkody wynikającej z przywłaszczenia w
kwocie co najmniej 24 232,83 zł., a następnie pozostawił bez rozpoznania
powództwo cywilne i obciążył oskarżyciela posiłkowego subsydiarnego kosztami
procesu.
Wyrokiem z dnia 10 października 2012 r., Sąd Okręgowy w Ś. po
rozpoznaniu apelacji oskarżyciela posiłkowego subsydiarnego (identyczną złożył
prokurent), utrzymał w mocy zaskarżony wyrok, obciążając oskarżyciela kosztami
procesu za postępowanie odwoławcze.
Kasację od wyroku Sądu odwoławczego złożył pełnomocnik prokurenta
oskarżyciela posiłkowego subsydiarnego, zarzucając : „a) rażące naruszenie prawa
karnego procesowego, mogące mieć istotny wpływ na jego treść, a to art. 7 i art.
457 § 2 k.p.k. (powinien być wskazany § 3 – przyp. SN), z uwagi na fakt, iż sąd
odwoławczy nie dokonał wyczerpującej analizy zarzutów skarżącego podniesionych
w apelacji, b) rażące naruszenie prawa materialnego, mogące mieć istotny wpływ
na jego treść, poprzez wadliwą wykładnię art. 284 § 1 k.k. polegającą na przyjęciu,
iż zatrzymanie środków pieniężnych wbrew woli ich właściciela, zaprzeczenie faktu
ich posiadania i działanie kierunkowe w celu włączenia tych środków do swojego
majątku nie kwalifikuje czynu jako przywłaszczenie”.
Skarżący w konkluzji wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie
sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Skarga kasacyjna jest oczywiście bezzasadna.
Konfrontacja pierwszego zarzutu z treścią uzasadnienia wyroku Sądu
odwoławczego prowadzi do wniosku, że Sąd ten odniósł się do wszystkich
zarzutów apelacyjnych, wskazując dlaczego uznał je za niezasadne (zob. s. 3 – 6
motywów). Niestwierdzenie expressis verbis w uzasadnieniu Sądu Okręgowego, że
Sąd I instancji nie obraził art. 442 § 3 k.p.k., nie miało żadnego wpływu na treść
zaskarżonego wyroku, skoro z wywodów tego uzasadnienia wprost wynika, iż Sąd
meriti wywiązał się ze wszystkich wskazań Sądu odwoławczego poprzednio
rozpoznającego sprawę. Przypomnieć należy, że Sąd ten jedynie w części podzielił
zasadność apelacji, to jest w zakresie rozliczeń oskarżonego ze spółką tytułem
kosztów procesu (zob. uzasadnienie wyroku z dnia 8 lipca 2011 r. – k. 276 – 277).
3
Zarzut naruszenia art. 7 k.p.k. jest chybiony, ponieważ dotyczy oceny
dowodów przez sąd I instancji, natomiast sąd odwoławczy weryfikuje tylko
prawidłowość tej oceny, realizując w ten sposób dyspozycję art. 433 § 2 k.p.k., gdy
– jak w tym wypadku – nie zmienia wyroku. Uchybienie zaś temu przepisowi nie
zostało postawione w kasacji.
Jeżeli idzie o drugi zarzut kasacyjny, to podobnie jak kwestionowanie oceny
wyjaśnień oskarżonego, zmierza on do podważenia ustaleń faktycznych i to
dokonanych przez Sąd I instancji. Zarzut taki w postępowaniu kasacyjnym jest
niedopuszczalny (zob. art. 523 § 1 k.p.k.). Ponadto, co równie ważne, zarzut
rażącego naruszenia prawa materialnego (który nie był podnoszony w apelacji, a
zatem nie mógł odnieść się do niego Sąd odwoławczy) ma rację bytu wtedy, gdy
nie są kwestionowane ustalenia faktyczne. Zaś z zarzutów i wywodów apelacji oraz
– jak wskazano wyżej – także z kasacji wynika, że kontestowane były ustalenia, iż
oskarżony nie dopuścił się przywłaszczenia środków pieniężnych spółki.
Z przytoczonych względów kasacja okazała się oczywiście bezzasadna i
dlatego podlegała oddaleniu, z konsekwencją w postaci obciążania skarżącego
kosztami postępowania kasacyjnego.