II KK 144/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:12-07-2013
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II KK 144/13
POSTANOWIENIE
Dnia 9 lipca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jerzy Grubba
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 9 lipca 2013 r.
sprawy J. K.
skazanego z art. 223 kk
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w W.
z dnia 6 grudnia 2012 r., utrzymującego w mocy
wyrok Sądu Rejonowego w W.
z dnia 24 kwietnia 2012 r.,
p o s t a n o w i ł:
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną ;
2. obciążyć skazanego kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Kasacja wniesiona w imieniu skazanego jest bezzasadna i to w stopniu
oczywistym.
Skarżący tylko pozornie podnosi w niej zarzut związany z naruszeniem
prawa procesowego, którego miałby dopuścić się Sąd Odwoławczy, gdy w istocie
skierowana jest ona przeciwko ustaleniom faktycznym i ocenom dokonanym przez
Sąd I instancji. Kasacja została zatem wywiedziona wbrew treści art. 519 k.p.k.,
który zezwala na wnoszenie tego nadzwyczajnego środka odwoławczego jedynie
2
od wyroków sądów odwoławczych oraz art. 523§1 k.p.k. i który nie dopuszcza
skarżenia w tym postępowaniu ustaleń faktycznych.
Przechodząc bezpośrednio do oceny zarzutów podniesionych w kasacji
przypomnieć wypada, że zarzut naruszenia art. 7 k.p.k. podnoszony może być w
postępowaniu kasacyjnym tylko wówczas, gdy sąd odwoławczy czynił samodzielne
ustalenia faktyczne, co w niniejszej sprawie nie miało to miejsca, natomiast art. 410
k.p.k. nie ma zastosowania do postępowania odwoławczego, ponieważ to nie
dowody ujawnione przed Sądem II instancji stanowiły podstawę rozstrzygnięcia
tego sądu.
Kasacyjny charakter ma natomiast zarzut naruszenia art. 433 k.p.k. Zarzut
ten jednak sformułowany jest bardzo ogólnikowo i w istocie w ogóle abstrahuje od
treści uzasadnienia wyroku sporządzonego przez Sąd Odwoławczy. Wystarczy
bowiem wskazać, że apelacja w niniejszej sprawie sporządzona została w sposób
skrajnie lakoniczny. Postawiono w niej dwa zarzuty: pierwszy z nich dotyczył
prawidłowości oceny zeznań świadka T. S., drugi zaś błędu w ustaleniach
faktycznych związanego ze świadomością skazanego, co do charakteru substancji,
która miała być użyta wobec M. F. Zauważyć zatem wypada, że obie te kwestie
omówione zostały szczegółowo w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku – pierwsza
na k. 2-3, druga na k. 4. Sąd Odwoławczy orzeka zaś przede wszystkim w
granicach zarzutów postawionych w przyjętych środkach odwoławczych.
W tej sytuacji brak jest również podstaw do uwzględnienia zarzutu
naruszenia art. 433 k.p.k.
Powyższe skutkowało uznaniem skargi kasacyjnej za bezzasadną w stopniu
oczywistym.
Skazanego, obciążono kosztami sądowych postępowania kasacyjnego, nie
znajdując podstaw do zwolnienia od ich ponoszenia.
POSTANOWIENIE
Dnia 9 lipca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jerzy Grubba
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 9 lipca 2013 r.
sprawy J. K.
skazanego z art. 223 kk
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w W.
z dnia 6 grudnia 2012 r., utrzymującego w mocy
wyrok Sądu Rejonowego w W.
z dnia 24 kwietnia 2012 r.,
p o s t a n o w i ł:
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną ;
2. obciążyć skazanego kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Kasacja wniesiona w imieniu skazanego jest bezzasadna i to w stopniu
oczywistym.
Skarżący tylko pozornie podnosi w niej zarzut związany z naruszeniem
prawa procesowego, którego miałby dopuścić się Sąd Odwoławczy, gdy w istocie
skierowana jest ona przeciwko ustaleniom faktycznym i ocenom dokonanym przez
Sąd I instancji. Kasacja została zatem wywiedziona wbrew treści art. 519 k.p.k.,
który zezwala na wnoszenie tego nadzwyczajnego środka odwoławczego jedynie
2
od wyroków sądów odwoławczych oraz art. 523§1 k.p.k. i który nie dopuszcza
skarżenia w tym postępowaniu ustaleń faktycznych.
Przechodząc bezpośrednio do oceny zarzutów podniesionych w kasacji
przypomnieć wypada, że zarzut naruszenia art. 7 k.p.k. podnoszony może być w
postępowaniu kasacyjnym tylko wówczas, gdy sąd odwoławczy czynił samodzielne
ustalenia faktyczne, co w niniejszej sprawie nie miało to miejsca, natomiast art. 410
k.p.k. nie ma zastosowania do postępowania odwoławczego, ponieważ to nie
dowody ujawnione przed Sądem II instancji stanowiły podstawę rozstrzygnięcia
tego sądu.
Kasacyjny charakter ma natomiast zarzut naruszenia art. 433 k.p.k. Zarzut
ten jednak sformułowany jest bardzo ogólnikowo i w istocie w ogóle abstrahuje od
treści uzasadnienia wyroku sporządzonego przez Sąd Odwoławczy. Wystarczy
bowiem wskazać, że apelacja w niniejszej sprawie sporządzona została w sposób
skrajnie lakoniczny. Postawiono w niej dwa zarzuty: pierwszy z nich dotyczył
prawidłowości oceny zeznań świadka T. S., drugi zaś błędu w ustaleniach
faktycznych związanego ze świadomością skazanego, co do charakteru substancji,
która miała być użyta wobec M. F. Zauważyć zatem wypada, że obie te kwestie
omówione zostały szczegółowo w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku – pierwsza
na k. 2-3, druga na k. 4. Sąd Odwoławczy orzeka zaś przede wszystkim w
granicach zarzutów postawionych w przyjętych środkach odwoławczych.
W tej sytuacji brak jest również podstaw do uwzględnienia zarzutu
naruszenia art. 433 k.p.k.
Powyższe skutkowało uznaniem skargi kasacyjnej za bezzasadną w stopniu
oczywistym.
Skazanego, obciążono kosztami sądowych postępowania kasacyjnego, nie
znajdując podstaw do zwolnienia od ich ponoszenia.