II KK 168/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:12-07-2013
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II KK 168/13
POSTANOWIENIE
Dnia 9 lipca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jerzy Grubba
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 9 lipca 2013 r.,
sprawy R. J.
skazanego z art. 207 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w P.
z dnia 22 stycznia 2013 r., utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w P.
z dnia 24 lipca 2012 r.,
p o s t a n o w i ł:
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną ;
2. zwolnić skazanego od ponoszenia kosztów sądowych
postępowania kasacyjnego, obciążając nimi Skarb Państwa.
UZASADNIENIE
Kasacja wniesiona w imieniu skazanego jest bezzasadna i to w stopniu
oczywistym.
Skarżący tylko pozornie podnosi w niej zarzuty związane z naruszeniem
prawa procesowego, którego miałby dopuścić się Sąd Odwoławczy, gdy w istocie
skierowana jest ona przeciwko ustaleniom faktycznym i ocenom dokonanym przez
Sąd I – instancji. Kasacja została zatem wywiedziona wbrew treści art. 519 k.p.k.,
który zezwala na wnoszenie tego nadzwyczajnego środka odwoławczego jedynie
2
od wyroków sądów odwoławczych oraz art. 523 § 1 k.p.k., który nie dopuszcza
skarżenia w tym postępowaniu ustaleń faktycznych.
Dwa pierwsze zarzuty postawione w kasacji, w istocie stanowią dosłowne
powtórzenie tożsamych zarzutów postawionych w apelacji, z tym, że zostały
powiązane z postępowaniem kasacyjnym poprzez jednoczesne wskazanie
naruszenia art. 433 § 2 k.p.k. oraz 457 § 3 k.p.k.
Stwierdzić trzeba, że stawiając te zarzuty obrona nie wskazuje w sposób
precyzyjny, na czym polegać miałyby wady procedowania Sądu Odwoławczego,
ograniczając się do powtórzenia argumentacji zawartej w uzasadnieniu apelacji.
Tymczasem Sąd Okręgowy do każdego z tych zarzutów ustosunkował się (zarzut a
– k.3, zarzut b – k.3). Nie sposób zatem uznać tych zarzutów kasacyjnych za
zasadne. Zmierzają one natomiast do wywołania niedopuszczalnej w postępowaniu
kasacyjnym kontroli instancyjnej.
Podobny charakter ma trzeci z postawionych w kasacji zarzutów – dotyczący
naruszenia art. 7 k.p.k. W istocie jest on tożsamy z zarzutem z pkt 1 - a kasacji. Nie
sposób bowiem przyjąć, że ewentualne naruszenie art. 7 k.p.k. przy ocenie
materiału dowodowego w zakresie, w jakim jest on przedmiotem apelacji, nie
stanowiłoby jednocześnie naruszenia art. 433 § 2 k.p.k.
Powyższe skutkowało uznaniem skargi kasacyjnej za bezzasadną w stopniu
oczywistym.
Skazanego, uwzględniając jego sytuację materialną, zwolniono od ponoszenia
kosztów sądowych postępowania kasacyjnego obciążając nimi Skarb Państwa.
POSTANOWIENIE
Dnia 9 lipca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jerzy Grubba
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 9 lipca 2013 r.,
sprawy R. J.
skazanego z art. 207 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w P.
z dnia 22 stycznia 2013 r., utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w P.
z dnia 24 lipca 2012 r.,
p o s t a n o w i ł:
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną ;
2. zwolnić skazanego od ponoszenia kosztów sądowych
postępowania kasacyjnego, obciążając nimi Skarb Państwa.
UZASADNIENIE
Kasacja wniesiona w imieniu skazanego jest bezzasadna i to w stopniu
oczywistym.
Skarżący tylko pozornie podnosi w niej zarzuty związane z naruszeniem
prawa procesowego, którego miałby dopuścić się Sąd Odwoławczy, gdy w istocie
skierowana jest ona przeciwko ustaleniom faktycznym i ocenom dokonanym przez
Sąd I – instancji. Kasacja została zatem wywiedziona wbrew treści art. 519 k.p.k.,
który zezwala na wnoszenie tego nadzwyczajnego środka odwoławczego jedynie
2
od wyroków sądów odwoławczych oraz art. 523 § 1 k.p.k., który nie dopuszcza
skarżenia w tym postępowaniu ustaleń faktycznych.
Dwa pierwsze zarzuty postawione w kasacji, w istocie stanowią dosłowne
powtórzenie tożsamych zarzutów postawionych w apelacji, z tym, że zostały
powiązane z postępowaniem kasacyjnym poprzez jednoczesne wskazanie
naruszenia art. 433 § 2 k.p.k. oraz 457 § 3 k.p.k.
Stwierdzić trzeba, że stawiając te zarzuty obrona nie wskazuje w sposób
precyzyjny, na czym polegać miałyby wady procedowania Sądu Odwoławczego,
ograniczając się do powtórzenia argumentacji zawartej w uzasadnieniu apelacji.
Tymczasem Sąd Okręgowy do każdego z tych zarzutów ustosunkował się (zarzut a
– k.3, zarzut b – k.3). Nie sposób zatem uznać tych zarzutów kasacyjnych za
zasadne. Zmierzają one natomiast do wywołania niedopuszczalnej w postępowaniu
kasacyjnym kontroli instancyjnej.
Podobny charakter ma trzeci z postawionych w kasacji zarzutów – dotyczący
naruszenia art. 7 k.p.k. W istocie jest on tożsamy z zarzutem z pkt 1 - a kasacji. Nie
sposób bowiem przyjąć, że ewentualne naruszenie art. 7 k.p.k. przy ocenie
materiału dowodowego w zakresie, w jakim jest on przedmiotem apelacji, nie
stanowiłoby jednocześnie naruszenia art. 433 § 2 k.p.k.
Powyższe skutkowało uznaniem skargi kasacyjnej za bezzasadną w stopniu
oczywistym.
Skazanego, uwzględniając jego sytuację materialną, zwolniono od ponoszenia
kosztów sądowych postępowania kasacyjnego obciążając nimi Skarb Państwa.