II KZ 25/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:12-07-2013
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II KZ 25/13
POSTANOWIENIE
Dnia 9 lipca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jerzy Grubba
w sprawie H. P.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 9 lipca 2013 r.,
zażalenia skazanego
na zarządzenie Przewodniczącej II Wydziału Karnego Sądu Apelacyjnego […]
z dnia 10 maja 2013r.,
o odmowie przyjęcia wniosku o wznowienie postępowania w sprawie IV K …/02
zakończonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Ł. z dnia 18 czerwca 2003r.
na podstawie art. 437 § 1 kpk
p o s t a n o w i ł:
uchylić zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
Zażalenie skazanego zasługuje na uwzględnienie.
Zasadnicza teza, na której zbudowane jest uzasadnienie zaskarżonego
zarządzenia, a mająca wskazywać, że możliwe jest rozpoznanie niniejszego
wniosku, bez wzywania do uzupełnienia jego braków formalnych, sprowadza się do
stwierdzenia, że „kontrola formalna wniosku o wznowienie postępowania obejmuje
również wskazanie okoliczności uzasadniających wszczęcie żądanej procedury”.
Bezsprzecznie teza ta jest prawdziwa. Jednocześnie jednak w stwierdzeniu tym nie
może być zawarte uprawnienie do dokonania w tym trybie merytorycznej kontroli
zasadności wniosku. Odróżnić bowiem należy odmowę przyjęcia wniosku o
2
wznowienie postępowania, który w istocie wnioskiem takim nie jest, bo z jego treści
wynika, że intencją wnioskodawcy było prowadzenie innego postepowania, od
dokonania kontroli zachodzenia przesłanek z art. 540 k.p.k. Zauważyć należy
bowiem, że skutek kontroli merytorycznej wniosku o wznowienie sprowadza się
właśnie do dokonania „kontroli”, czy wniosek spełnia przesłanki wymienione we
wskazanym przepisie.
Stwierdzić należy też, że ustawodawca po to właśnie przewidział szczególną
formę dokonania tej czynności prawnej (przymus adwokacki), aby z jednej strony
ograniczyć napływ wniosków w oczywisty sposób nie spełniających merytorycznych
kryteriów ustawowych, z drugiej zaś strony, by spowodować, aby intencje stron
przedstawione mogły być w formie odpowiadającej treści ustawy.
Na obecnym etapie sprawy, nie sposób odróżnić, czy intencją wnioskodawcy
było złożenie wniosku wznowieniowego, który nie jest oparty na przesłankach z art.
540 k.p.k., czy też, że nie potrafił on osobiście wyrazić swych intencji w formie,
która spełniałaby kryteria ustawowe.
Z tych względów, decyzję Przewodniczącej Wydziału należy uznać zarówno
za przedwczesną, gdyż nie została poprzedzona wezwaniem do uzupełnienia
braków formalnych wniosku, jak i niedopuszczalną do podjęcia w tym składzie,
skoro sprowadziła się do dokonania kontroli merytorycznej tego wniosku.
Kierując się przedstawionymi względami, Sad Najwyższy orzekł, jak na
wstępie.
POSTANOWIENIE
Dnia 9 lipca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jerzy Grubba
w sprawie H. P.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 9 lipca 2013 r.,
zażalenia skazanego
na zarządzenie Przewodniczącej II Wydziału Karnego Sądu Apelacyjnego […]
z dnia 10 maja 2013r.,
o odmowie przyjęcia wniosku o wznowienie postępowania w sprawie IV K …/02
zakończonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Ł. z dnia 18 czerwca 2003r.
na podstawie art. 437 § 1 kpk
p o s t a n o w i ł:
uchylić zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
Zażalenie skazanego zasługuje na uwzględnienie.
Zasadnicza teza, na której zbudowane jest uzasadnienie zaskarżonego
zarządzenia, a mająca wskazywać, że możliwe jest rozpoznanie niniejszego
wniosku, bez wzywania do uzupełnienia jego braków formalnych, sprowadza się do
stwierdzenia, że „kontrola formalna wniosku o wznowienie postępowania obejmuje
również wskazanie okoliczności uzasadniających wszczęcie żądanej procedury”.
Bezsprzecznie teza ta jest prawdziwa. Jednocześnie jednak w stwierdzeniu tym nie
może być zawarte uprawnienie do dokonania w tym trybie merytorycznej kontroli
zasadności wniosku. Odróżnić bowiem należy odmowę przyjęcia wniosku o
2
wznowienie postępowania, który w istocie wnioskiem takim nie jest, bo z jego treści
wynika, że intencją wnioskodawcy było prowadzenie innego postepowania, od
dokonania kontroli zachodzenia przesłanek z art. 540 k.p.k. Zauważyć należy
bowiem, że skutek kontroli merytorycznej wniosku o wznowienie sprowadza się
właśnie do dokonania „kontroli”, czy wniosek spełnia przesłanki wymienione we
wskazanym przepisie.
Stwierdzić należy też, że ustawodawca po to właśnie przewidział szczególną
formę dokonania tej czynności prawnej (przymus adwokacki), aby z jednej strony
ograniczyć napływ wniosków w oczywisty sposób nie spełniających merytorycznych
kryteriów ustawowych, z drugiej zaś strony, by spowodować, aby intencje stron
przedstawione mogły być w formie odpowiadającej treści ustawy.
Na obecnym etapie sprawy, nie sposób odróżnić, czy intencją wnioskodawcy
było złożenie wniosku wznowieniowego, który nie jest oparty na przesłankach z art.
540 k.p.k., czy też, że nie potrafił on osobiście wyrazić swych intencji w formie,
która spełniałaby kryteria ustawowe.
Z tych względów, decyzję Przewodniczącej Wydziału należy uznać zarówno
za przedwczesną, gdyż nie została poprzedzona wezwaniem do uzupełnienia
braków formalnych wniosku, jak i niedopuszczalną do podjęcia w tym składzie,
skoro sprowadziła się do dokonania kontroli merytorycznej tego wniosku.
Kierując się przedstawionymi względami, Sad Najwyższy orzekł, jak na
wstępie.