Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KK 180/13
POSTANOWIENIE
Dnia 16 lipca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Józef Szewczyk
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 16 lipca 2013 r.,
sprawy J. S. W.
skazanego z art. 280 § 1 kk i innych
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę z urzędu
od wyroku Sądu Okręgowego w O. z dnia 23 stycznia 2013 r., utrzymującego w
mocy wyrok Sądu Rejonowego w O.
z dnia 12 września 2012 r.,
p o s t a n o w i ł
I. oddala kasację jako oczywiście bezzasadną;
II. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. P. - Kancelaria
Adwokacka w O. kwotę 442,80 (słownie: czterysta czterdzieści
dwa złote osiemdziesiąt groszy), w tym 23% podatku VAT za
sporządzenie i wniesienie kasacji;
III. zwalnia skazanego z obowiązku uiszczenia kosztów
sądowych postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Wyrokiem Sądu Rejonowego w O. z dnia 12 września 2012 r. J. W. został
uznany za winnego popełnienia dwóch przestępstw wyczerpujących znamiona:
I. art. 280 § 1 k.k. w zw. z art 64 § 2 k.k.,
II. art. 289 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.,
i za to skazany na karę łączną 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności.
2
Od powyższego wyroku apelację wywiedli oskarżony i jego obrońca
zarzucając orzeczeniu:
1. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia;
2. obrazę prawa materialnego art. 280 § 1 k.k. i art. 289 § 2 k.k.;
3. rażącą niewspółmierność kary;
4. obrazę przepisów postępowania karnego, która mogła mieć wpływ na treść
wyroku, mianowicie art. 4,7,410 i 424 § 2 k.p.k.
Po rozpoznaniu apelacji Sąd Okręgowy w O. wyrokiem z dnia 23 stycznia
2013 r., zaskarżony wyrok utrzymał w mocy, uznając apelacje za oczywiście
bezzasadne.
Od wyroku Sądu odwoławczego kasację wywiódł obrońca skazanego, który
powyższemu orzeczeniu zarzucił:
1. rażącą obrazę prawa procesowego art. 433 § 2 k.p.k., art. 457 § 3 k.p.k.
polegającą na nienależytym rozważeniu zarzutów, co w konsekwencji
doprowadziło do utrzymania w mocy wyroku Sądu Rejonowego, które to
orzeczenie zapadło z rażącym naruszeniem art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k.
wyrażonym przez interpretację materiału dowodowego odbiegającą od zasad
prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego i niezasadne przyjęcie,
że oskarżony groził K. S. i stosował wobec niego przemoc fizyczną dokonując
przeszukania i zaboru portfela;
2. rażącą obrazę prawa procesowego art. 433 § 2 k.p.k., art. 457 § 3 k.p.k.
polegającą na nienależytym rozważeniu zarzutów, co w konsekwencji
doprowadziło do utrzymania w mocy wyroku Sądu Rejonowego, które to
orzeczenie zapadło z rażącym naruszeniem art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k.
wyrażonym przez interpretację materiału dowodowego odbiegającą od zasad
prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego i niezasadne przyjęcie,
że pokrzywdzony K. S. miał w portfelu kwotę, co najmniej 7000 zł, podczas gdy z
jego zeznań wynika, iż nie dysponował on taką kwotą, gdyż wcześniej dokonywał
zakupów na kwotę ponad 2000 zł, a część pieniędzy podarował rodzinie i przepił;
3. rażącą obrazę prawa procesowego art. 433 § 2 k.p.k., art. 457 § 3 k.p.k.
polegającą na nienależytym rozważeniu zarzutów, co w konsekwencji
doprowadziło do utrzymania w mocy wyroku Sądu Rejonowego, które to
3
orzeczenie zapadło z rażącym naruszeniem art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k.
wyrażonym przez interpretację materiału dowodowego odbiegającą od zasad
prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego i niezasadne przyjęcie,
że oskarżony zabrał z torebki E. K. kluczyki i dokumenty od samochodu Opel
Astra II i bez pozwolenia K. poruszał się tym samochodem;
4. rażącą obrazę prawa procesowego art. 433 § 2 k.p.k., art. 457 § 3 k.p.k.
polegającą na nienależytym rozważeniu zarzutów, co w konsekwencji
doprowadziło do utrzymania w mocy wyroku Sądu Rejonowego, które to
orzeczenie zapadło z rażącym naruszeniem art. 7 k.p.k. i art. 424 § 2 k.p.k.
wyrażonym przez interpretację materiału dowodowego odbiegającą od zasad
prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego i niezasadne przyjęcie,
że oskarżony dokonał rozboju na osobie K. S.;
5. rażącą obrazę prawa procesowego art. 433 § 2 k.p.k., art. 457 § 3 k.p.k.
polegającą na nienależytym rozważeniu zarzutów, co w konsekwencji
doprowadziło do utrzymania w mocy wyroku Sądu Rejonowego, które to
orzeczenie zapadło z rażącym naruszeniem art. 4 k.p.k. i art. 410 k.p.k. przez
przyjęcie za podstawę orzeczenia okoliczności wyłącznie niekorzystnych dla
skazanego z pominięciem okoliczności korzystnych;
6. rażącą obrazę prawa materialnego art. 280 § 2 k.k. przez niesłuszne
zastosowanie, podczas gdy zachowanie oskarżonego wypełniło jedynie
znamiona czynu z art. 278 § 1 k.k.;
7. rażącą obrazę prawa materialnego art. 289 § 2 k.k. przez niesłuszne
zastosowanie, podczas gdy zachowanie oskarżonego nie wypełniło znamion
występku;
8. rażącą niewspółmierność orzeczonej kary pozbawienia wolności w stosunku do
stopnia społecznej szkodliwości przestępstwa.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jest oczywiście bezzasadna.
Obrońca skazanego powiela większość zarzutów, które występowały
uprzednio w apelacji pod postacią zarzutów błędu w ustaleniach faktycznych i do
których prawidłowo i wyczerpująco odniósł się Sąd odwoławczy.
4
Skarżący sformułował aż osiem zarzutów, z czego część z nich odnosi się
do naruszeń w sferze prawa procesowego, część do naruszeń w sferze prawa
materialnego, a jeden zarzuca rażącą niewspółmierność orzeczonej kary.
Nie sposób zgodzić się z opinią autora kasacji, że wyrok Sądu
odwoławczego narusza dyspozycje art. 433 § 2 k.p.k. i art. 457 § 3 k.p.k. Sąd
odwoławczy wypowiedział się na temat wszystkich podniesionych w apelacji
okoliczności i w sposób wszechstronny się do nich ustosunkował. Wbrew opinii
obrońcy odniósł się również do zeznań wspomnianych w apelacji świadków i
wskazał, czemu uznał ustalenia poczynione przez Sąd pierwszej instancji za trafne.
Fakt, że autor kasacji nie zgadza się z „wersją wydarzeń" ustaloną przez Sąd, nie
oznacza, że te ustalenia są obarczone błędem, czy też, że są one niezgodne z
prawdą. W niniejszej sprawie stwierdzić należy, że zarówno Sąd pierwszej, jak i
drugiej instancji dokonały prawidłowej analizy zebranych dowodów, oceniając je w
sposób przekonujący, logiczny i zgodny z zasadami wyrażonymi w art. 7 k.p.k.
Dodać trzeba, że zarzut obrazy art. 7 k.p.k. podniesiony przez autora kasacji
w jawny sposób zmierza do dokonania w ramach postępowania kasacyjnego
ponownego rozpatrzenia zasadności ustaleń faktycznych sądów obu instancji. Taki
zabieg w postępowaniu kasacyjnym nie może być skuteczny i stanowi naruszenie
ograniczeń zawartych w art. 523 k.p.k. Sąd Najwyższy nie jest władny dokonywać
ponownej oceny dowodów i na podstawie własnej oceny kontrolować poprawności
dokonanych w sprawie ustaleń, takich jak kwestie dotyczące udziału oskarżonego
w rozboju.
Sąd Okręgowy w pisemnych motywach orzeczenia odniósł się zarówno do
kwestii zabrania kluczyków i dokumentów od samochodu Opel Astra II z torebki E.
K. (str. 7 uzasadnienia Sądu odwoławczego) jak i kwoty pieniędzy skradzionych K.
S. (str. 8 uzasadnienia Sądu odwoławczego).
Postawione w pkt 6 – 7 kasacji zarzuty naruszenia prawa materialnego są
niezasadne, gdyż skarżący równocześnie kwestionuje ustalenia faktyczne.
Zarzut ostatni odnoszący się do rażącej niewspółmierności orzeczonej kary
jest natomiast w postępowaniu kasacyjnym niedopuszczalny.
Podsumowując, Sąd Najwyższy oddalił kasację jako oczywiście bezzasadną.
5