Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KZ 42/13
POSTANOWIENIE
Dnia 8 sierpnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Małgorzata Gierszon
w sprawie J. Z.
uznanego sprawcą występku z art. 207 § 1 k.k. w zb. z art. 189 § 1 k.k.
w zw. z art. 11 § 2 k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 8 sierpnia 2013 r.
zażalenia J. Z. na zarządzenie Przewodniczącego XI Wydziału Karnego Odwoławczego
Sądu Okręgowego w L.
z dnia 15 maja 2013 r.,
o uznaniu bezskuteczności zażalenia J. Z. na zarządzenie z dnia
28 stycznia 2013 r. o odmowie przyjęcia kasacji
p o s t a n o w i ł:
utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
Zaskarżonym zarządzeniem Przewodniczący XI Wydziału Karnego
Odwoławczego Sądu Okręgowego w L., na podstawie art. 120 § 2 k.p.k., uznała za
bezskuteczne zażalenie J. Z. na wydane przez Zastępcę Przewodniczącego tego
Wydziału zarządzenie z dnia 28 stycznia 2013 r. o odmowie przyjęcia kasacji
wniesionej przez oskarżonego J. Z. od wyroku Sądu Okręgowego w L. z dnia 20
listopada 2012 r., wobec tego, że oskarżony wezwany do usunięcia braku
formalnego tego zażalenia w postaci braku podpisu, tegoż braku nie usunął, w
zakreślonym terminie.
2
Na to zarządzenie zażalenie wniósł J. Z.
Kwestionował w nim zasadność wydanego wobec niego wyroku oraz
słuszność uznania go za chorego psychicznie.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zażalenie jest bezzasadne.
Podniesione w nim okoliczności nie mają znaczenia dla kontroli instancyjnej
zaskarżonego nim zarządzenia. Nie ulega bowiem wątpliwości to, że w toku
niniejszego postępowania odwoławczego ocenie podlega tylko zarządzenie,
którego zażalenie dotyczy, nie zaś poprawność, czy zasadność wydanych
dotychczas w sprawie wobec J. Z. wyroków.
Dokonując zaś w tym zakresie kontroli odwoławczej zaskarżonego
zarządzenia, uznać należy jego zasadność.
Niewątpliwe jest bowiem to, że J. Z. wysłał zażalenie na zarządzenie z dnia
28 stycznia 2013 r. faksem. W związku z tym, w trybie art. 119 § 1 k.p.k., został
wezwany do uzupełnienia tego zażalenia poprzez jego osobiste podpisanie, pod
rygorem uznania jego bezskuteczności. Te podjęte czynności procesowe były w
pełni uprawnione. Dopuszczalne jest wprawdzie przekazanie środka odwoławczego
za pomocą telefaksu, ale skuteczność – tak przesłanego – pisma procesowego jest
uzależniona od uzupełnienia wymogu formalnego, polegającego na złożeniu na nim
własnoręcznie podpisu przez wnoszącego środek (por. uchwała Sądu Najwyższego
z 20 grudnia 2006 r., I KZP 29/06, OSNKW 2007, z. 1, poz. 1).
Oskarżony został wezwany do usunięcia wspomnianego braku formalnego
swojego zażalenia pismem z dnia 25 lutego 2013 r. Pomimo to, że doręczono mu to
wezwanie, braku tego nie uzupełnił, ograniczając się do nadesłania sporządzonego
w dniu 19 marca 2013 r. pisma nazwanego „zażaleniem”, w którym zakwestionował
zasadność umieszczenia go w szpitalu psychiatrycznym.
W tej sytuacji, skoro J. Z. – mimo wezwania – nie usunął braku formalnego
sporządzonego przez siebie zażalenia, będąc przy tym poinformowany o skutkach
tego zaniechania, to zasadnie, mocą zaskarżonego zarządzenia, uznano to jego
zażalenie za bezskuteczne.
W tej stwierdzonej sytuacji miał bowiem zastosowanie przepis art. 120 § 2
zd. 2 k.p.k., który stanowi o tym, że w razie nieuzupełnienia braku w terminie, pismo
3
uznaje się za bezskuteczne, o czym należy pouczyć przy doręczeniu wezwania.
Nie znajdując zatem żadnych podstaw do podważanie zasadności zaskarżonego
zarządzenia, należało utrzymać je w mocy.
Czyniąc tak uznano tym samym zaskarżalność tego zarządzenia jako
zamykającego drogę do wydania wyroku kasacyjnego (art. 466 § 1 k.p.k. w zw. z
art. 459 § 1 k.p.k. w zw. z art. 518 k.p.k.). Stwierdzenie skuteczności procesowej
owego zażalenia stworzyłoby wszak możliwość rozstrzygania co do określonej
kwestii, to jest rozważenie zasadności zarządzenia o odmowie przyjęcia kasacji,
które niewątpliwie „zamykało drogę do wydania wyroku” kasacyjnego.
Z tych wszystkich względów, postanowiono jak wyżej.

III KZ 42/13

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia