Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KZ 46/13
POSTANOWIENIE
Dnia 8 sierpnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Małgorzata Gierszon
w sprawie z wniosku skazanego D. R.
o wznowienie postępowania w sprawie II K …/12 Sądu Okręgowego w T.,
zakończonego prawomocnym wyrokiem łącznym z dnia 30 sierpnia 2012 r.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 8 sierpnia 2013 r.,
zażalenia skazanego na zarządzenie Zastępcy Przewodniczącego Wydziału
Karnego Sądu Apelacyjnego w […] z dnia 4 czerwca 2013 r.,
o odmowie przyjęcia wniosku o wznowienie postępowania.
p o s t a n o w i ł:
utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
Zaskarżonym zarządzeniem z dnia 4 czerwca 2013 r. Zastępca
Przewodniczącego Wydziału Karnego Sądu Apelacyjnego, na podstawie art. 545 §
1 k.p.k. w zw. z art. 530 § 2 k.p.k., odmówił przyjęcia wniosku o wznowienie
postępowania złożonego przez D. R., albowiem pomimo wezwania do uzupełnienia
braku formalnego pisma poprzez sporządzenie i podpisanie przez adwokata, nie
uzupełnił tego braku w zakreślonym terminie.
Zażalenie na to zarządzenie wniósł skazany D. R.
Zarzucił m.in.: „obrazę art. 542 § 1 k.p.k. w zw. z § 2 tego przepisu”, „brak
podejmowania przez Sąd czynności z urzędu o zbadanie okoliczności mogących
skutkować wszczęciem postępowania wznowieniowego”.
2
Podniósł też, że „został ograniczony pierwotnie w swobodnym wykonaniu
praw do odwołania” i w konkluzji wniósł o: „wszczęcie z urzędu postępowania o
wznowienie postępowania”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie skazanego, o ile domaga się uchylenia zaskarżonego
zarządzenia, jest bezzasadne w stopniu oczywistym. Nie ulega bowiem
wątpliwości, że to zarządzenie wydano zgodnie z obowiązującymi, i przywołanymi
w jego podstawie prawnej, przepisami prawa procesowego.
Sporządzony przez skazanego wniosek o wznowienie postępowania nie
respektował tzw. przymusu radcowsko-adwokackiego wymaganego, zgodnie z
treścią art. 545 § 2 k.p.k., dla sporządzenia i podpisania wniosku o wznowienie
postępowania. Zasadnie więc był skazany wezwany do usunięcia tego braku
formalnego wniosku, bez czego ten wniosek nie mógł być przyjęty do
merytorycznego rozpoznania.
Bezsporne jest, że skazany tego braku formalnego wniosku poprzez jego
sporządzenie i podpisanie przez adwokata lub radcę prawnego nie usunął.
Przy czym uczynił tak w sytuacji w której, wcześniej wyznaczony na jego
wniosek, obrońca z urzędu nie znalazł żadnych podstaw do sporządzenia wniosku
o wznowienie postępowania w sprawie skazanego. Swoje stanowisko przy tym
obrońca – bardzo szeroko i wnikliwie – uzasadnił.
Brak jest zatem jakichkolwiek podstaw do podważenia słuszności
zaskarżonego zarządzenia.
Sam skazany w zażaleniu też ich nie wskazuje. Ogranicza się w istocie do
żądania by Sąd Apelacyjny w jego sprawie z urzędu, w oparciu o normę art. 542 §
1 i 3 k.p.k., wszczął postępowanie wznowieniowe. Nie dostrzega jednak przy tym, iż
wznowienie postępowania z urzędu jest możliwe, ale tylko przy zaistnieniu
bezwzględnych podstaw odwoławczych, wskazanych w art. 439 § 1 k.p.k. (których
zresztą skazany nie wskazuje).
Przepis art. 542 § 3 k.p.k. nie poszerza wiec dla stron w ogóle podstaw
wznowieniowych, a jedynie tworzy podstawy wyłącznie dla wznowienia
postępowania ex officio, które nie mają zastosowania dla stron.
3
Nie stoi to na przeszkodzie, aby strona wystąpiła z wnioskiem, o jakim mowa
w art. 9 §2 k.p.k., i wskazała w nim na uchybienie z art. 439 § 1 k.p.k. Jednakże
pismo to nie stanowi wniosku o wznowienie postępowania (podlegającego
stosownym rygorom i stosownej procedurze rozpoznania), ale tylko sygnalizuje
sądowi potrzebę rozważenia możliwości wznowienia postępowania z urzędu.
W sprawie niniejszej Sąd Apelacyjny w /…/ nie dostrzegł powodów dla
których miałby z urzędu wszczynać postępowanie w sprawie skazanego (czego
dowodzi chociażby pismo tego Sądu z dnia 1 lutego 2013 r. skierowane do
skazanego, sporządzone po tym gdy tenże skazany w piśmie z 3 stycznia 2012 r.
domagał się „podjęcia z urzędu czynności totalnej weryfikacji”).
Równocześnie skazany w zażaleniu nie wskazuje żadnych takich
okoliczności, które pozwalałyby przyjąć zaistnienie w postępowaniu – o którego
wznowienie wnosi – jednej z tzw. bezwzględnych przyczyn odwoławczych
określonych w art. 439 § 1 k.p.k., a tym samym zaistnienie in concreto sytuacji
rzeczywiście nakazującej wszczęcie postępowania wznowieniowego ex officio.
Z tych to względów – postanowiono jak wyżej.