IV KK 220/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:19-09-2013
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV KK 220/13
POSTANOWIENIE
Dnia 8 sierpnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Wiesław Kozielewicz
w sprawie Ł. P.
skazanego z art. 280 § 1 k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 8 sierpnia 2013 r.,
kasacji, wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 31 stycznia 2013 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Okręgowego w K.
z dnia 23 sierpnia 2012 r.,
oddala kasację jako oczywiście bezzasadną, a kosztami
sądowymi postępowania kasacyjnego obciąża skazanego.
UZASADNIENIE
W kasacji obrońca skazanego zarzucił:
1) rażące naruszenie prawa procesowego, które miało istotny wpływ na treść
zaskarżonego wyroku, a zwłaszcza:
a) art. 457 § 3 k.p.k. w zw. z art. 433 § 2 k.p.k.,
b) art. 7 k.p.k.,
c) art. 410 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k.;
2) rażącą niewspółmierność kary, poprzez wymierzenie skazanemu kary
rażąco surowej, tj. 3 lat pozbawienia wolności, nieuwzględniającej dyrektyw
wymiaru kary ujętych w art. 53 k.k., jak i okoliczności przemawiającej na
2
korzyść skazanego, w tym stanowiących podstawę do zastosowania wobec
niego dobrodziejstwa warunkowego zaniżenia wykonywania kary pozbawienia
wolności.
W pisemnej odpowiedzi na tę kasację Prokurator Prokuratury Apelacyjnej,
wniósł o oddalenie wymienionej kasacji jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Rację ma Prokurator Prokuratury Apelacyjnej gdy w pisemnej odpowiedzi na
kasację wskazuje, że kasacja obrońcy skazanego Ł. P. jest oczywiście bezzasadna.
Sąd Najwyższy w pełni akceptuje to stanowisko, które zostało w pisemnej
odpowiedzi szeroko uargumentowane (pisemna odpowiedź na kasację liczy 10
stron). Pisemna odpowiedź na kasację została doręczona skazanemu i jego
obrońcy. Nie widząc potrzeby powtarzania w uzasadnieniu niniejszego
postanowienia trafnej argumentacji co do zarzutów kasacji, które zostały zawarte w
pisemnej odpowiedzi, na kasację, Sąd Najwyższy do lektury tego dokumentu.
Dodatkowo tylko podkreślić należy, że przedmiotem kasacji może być
jedynie rażące naruszenie prawa i to takie które, w istotny sposób mogło wpłynąć
na treść wyroku. W przedmiotowej sprawie na treść wyroku Sądu Apelacyjnego z
dnia 31 stycznia 2013 r. Wysuwanie w kasacji zarzutu obrazy art. 433 § 2 k.p.k.,
jest niezasadne, jako, iż jego obraza może mieć miejsce jedynie wtedy, gdy sąd
odwoławczy nie odniósł się w ogóle do zarzutów podniesionych w apelacji.
Tymczasem w niniejszej sprawie, co jasno wynika z treści uzasadnienia
zaskarżonego wyroku Sądu Apelacyjnego, sporządzonego zgodnie z wymogami art.
457 § 3 k.p.k., takiego zarzutu zasadnie nie można podnieść. Podniesiony w
kasacji zarzut obrazy art. 7 k.p.k. jest również oczywiście bezzasadny. W realiach
niniejszej sprawy, tak jak został uzasadniony w kasacji, może być odniesiony
jedynie do orzeczenia Sądu pierwszej instancji. Tymczasem kasacja jest
nadzwyczajnym środkiem zaskarżenia, wnoszonym zgodnie z art. 519 k.p.k., od
prawomocnych wyroków sądów odwoławczych i swoim polem zaskarżenia
obejmować może tylko taki wyrok. Gdyby zaś zarzut z pkt 1 lit. b. odczytać w ten
sposób, iż Sąd Apelacyjny naruszył przepis art. 7 k.p.k. przez to, że podzielił, mimo
zaskarżenia apelacją, wadliwą ocenę dowodów dokonaną przez Sąd pierwszej
instancji, to w realiach sprawy takie twierdzenie obrońcy nie zasługiwałoby na
3
akceptację z powodów trafnie przedstawionych w uzasadnieniu pisemnej
odpowiedzi na kasację. Wskazać też należy, iż niejednokrotnie Sąd Najwyższy
podnosił, że przepis art. 4 k.p.k. zawiera normę o charakterze ogólnym, i odwołanie
się do naruszenia dyrektywy ujętej w art. 4 k.p.k., bez wskazania konkretnych
naruszeń nakazów lub zakazów postępowania, sprzyjających zachowaniu zasady
obiektywizmu określonej w tym przepisie, nie może okazać się skuteczne. W
realiach niniejszej sprawy takim konkretnym przepisem nie jest przecież przepis art.
410 k.p.k. (por. trafny wywód z odpowiedzi na kasację).
Należy przypomnieć autorowi kasacji, że w nadzwyczajnym środku
zaskarżenia, jakim jest kasacja, nie można podnosić zarzutu rażącej
niewspółmierności kary. Tego zakazu wynikającego z ustawy, nie da się też „obejść”
poprzez podniesienie zarzutu rażącego naruszenia art. 53 k.k., tak jak to uczynił
autor kasacji w zarzucie oznaczonym jako pkt 2.
Przedstawione wyżej względy zdecydowały, iż Sąd Najwyższy z mocy art.
535 § 3 k.p.k. orzekł jak w postanowieniu.
POSTANOWIENIE
Dnia 8 sierpnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Wiesław Kozielewicz
w sprawie Ł. P.
skazanego z art. 280 § 1 k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 8 sierpnia 2013 r.,
kasacji, wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 31 stycznia 2013 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Okręgowego w K.
z dnia 23 sierpnia 2012 r.,
oddala kasację jako oczywiście bezzasadną, a kosztami
sądowymi postępowania kasacyjnego obciąża skazanego.
UZASADNIENIE
W kasacji obrońca skazanego zarzucił:
1) rażące naruszenie prawa procesowego, które miało istotny wpływ na treść
zaskarżonego wyroku, a zwłaszcza:
a) art. 457 § 3 k.p.k. w zw. z art. 433 § 2 k.p.k.,
b) art. 7 k.p.k.,
c) art. 410 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k.;
2) rażącą niewspółmierność kary, poprzez wymierzenie skazanemu kary
rażąco surowej, tj. 3 lat pozbawienia wolności, nieuwzględniającej dyrektyw
wymiaru kary ujętych w art. 53 k.k., jak i okoliczności przemawiającej na
2
korzyść skazanego, w tym stanowiących podstawę do zastosowania wobec
niego dobrodziejstwa warunkowego zaniżenia wykonywania kary pozbawienia
wolności.
W pisemnej odpowiedzi na tę kasację Prokurator Prokuratury Apelacyjnej,
wniósł o oddalenie wymienionej kasacji jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Rację ma Prokurator Prokuratury Apelacyjnej gdy w pisemnej odpowiedzi na
kasację wskazuje, że kasacja obrońcy skazanego Ł. P. jest oczywiście bezzasadna.
Sąd Najwyższy w pełni akceptuje to stanowisko, które zostało w pisemnej
odpowiedzi szeroko uargumentowane (pisemna odpowiedź na kasację liczy 10
stron). Pisemna odpowiedź na kasację została doręczona skazanemu i jego
obrońcy. Nie widząc potrzeby powtarzania w uzasadnieniu niniejszego
postanowienia trafnej argumentacji co do zarzutów kasacji, które zostały zawarte w
pisemnej odpowiedzi, na kasację, Sąd Najwyższy do lektury tego dokumentu.
Dodatkowo tylko podkreślić należy, że przedmiotem kasacji może być
jedynie rażące naruszenie prawa i to takie które, w istotny sposób mogło wpłynąć
na treść wyroku. W przedmiotowej sprawie na treść wyroku Sądu Apelacyjnego z
dnia 31 stycznia 2013 r. Wysuwanie w kasacji zarzutu obrazy art. 433 § 2 k.p.k.,
jest niezasadne, jako, iż jego obraza może mieć miejsce jedynie wtedy, gdy sąd
odwoławczy nie odniósł się w ogóle do zarzutów podniesionych w apelacji.
Tymczasem w niniejszej sprawie, co jasno wynika z treści uzasadnienia
zaskarżonego wyroku Sądu Apelacyjnego, sporządzonego zgodnie z wymogami art.
457 § 3 k.p.k., takiego zarzutu zasadnie nie można podnieść. Podniesiony w
kasacji zarzut obrazy art. 7 k.p.k. jest również oczywiście bezzasadny. W realiach
niniejszej sprawy, tak jak został uzasadniony w kasacji, może być odniesiony
jedynie do orzeczenia Sądu pierwszej instancji. Tymczasem kasacja jest
nadzwyczajnym środkiem zaskarżenia, wnoszonym zgodnie z art. 519 k.p.k., od
prawomocnych wyroków sądów odwoławczych i swoim polem zaskarżenia
obejmować może tylko taki wyrok. Gdyby zaś zarzut z pkt 1 lit. b. odczytać w ten
sposób, iż Sąd Apelacyjny naruszył przepis art. 7 k.p.k. przez to, że podzielił, mimo
zaskarżenia apelacją, wadliwą ocenę dowodów dokonaną przez Sąd pierwszej
instancji, to w realiach sprawy takie twierdzenie obrońcy nie zasługiwałoby na
3
akceptację z powodów trafnie przedstawionych w uzasadnieniu pisemnej
odpowiedzi na kasację. Wskazać też należy, iż niejednokrotnie Sąd Najwyższy
podnosił, że przepis art. 4 k.p.k. zawiera normę o charakterze ogólnym, i odwołanie
się do naruszenia dyrektywy ujętej w art. 4 k.p.k., bez wskazania konkretnych
naruszeń nakazów lub zakazów postępowania, sprzyjających zachowaniu zasady
obiektywizmu określonej w tym przepisie, nie może okazać się skuteczne. W
realiach niniejszej sprawy takim konkretnym przepisem nie jest przecież przepis art.
410 k.p.k. (por. trafny wywód z odpowiedzi na kasację).
Należy przypomnieć autorowi kasacji, że w nadzwyczajnym środku
zaskarżenia, jakim jest kasacja, nie można podnosić zarzutu rażącej
niewspółmierności kary. Tego zakazu wynikającego z ustawy, nie da się też „obejść”
poprzez podniesienie zarzutu rażącego naruszenia art. 53 k.k., tak jak to uczynił
autor kasacji w zarzucie oznaczonym jako pkt 2.
Przedstawione wyżej względy zdecydowały, iż Sąd Najwyższy z mocy art.
535 § 3 k.p.k. orzekł jak w postanowieniu.