Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II KK 190/13
POSTANOWIENIE
Dnia 22 sierpnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Kazimierz Klugiewicz
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 22 sierpnia 2013 r.
sprawy K. N.
skazanego z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k.,
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w W.
z dnia 10 grudnia 2012 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w P.
z dnia 31 maja 2012 r.
p o s t a n o w i ł:
1. oddalić kasację, jako oczywiście bezzasadną;
2. zwolnić skazanego od kosztów sądowych postępowania
kasacyjnego i poniesionymi w jego toku wydatkami obciążyć
Skarb Państwa.
UZASADNIENIE
Wyrokiem Sądu Rejonowego w P. z dnia 31 maja 2012 roku, oskarżony K. N.
został uznany za winnego popełnienia trzech przestępstw z art. 280 § 1 k.k., przy
czym przyjęto, że popełnił je w podobny sposób, w krótkich odstępach czasu, co
stanowiło ciąg przestępstw określony w art. 91 § 1 k.k. i za to na mocy art. 91 § 1
k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. skazano go na karę 7 (siedmiu) lat pozbawienia
wolności. Nadto, na podstawie art. 46 § 1 k.k. zobowiązano oskarżonego K. N.
wraz z oskarżonymi A. B. i Z. S. oraz M. W., skazanym prawomocnym wyrokiem w
2
sprawie II K …/11, do częściowego, solidarnego naprawienia szkody na rzecz
pokrzywdzonych. Powołany wyrok zawiera również rozstrzygnięcie co do zaliczenia
tymczasowego aresztowania, dowodów rzeczowych, wynagrodzenia obrońcy z
urzędu i kosztów sądowych.
Apelację od tego wyroku wniósł obrońca oskarżonego K. N. stawiając zarzuty
rażącego naruszenia przepisów postępowania tj. art. 7 k.p.k., art. 4 k.p.k., art. 5 i 74
k.p.k. oraz art. 424 k.p.k. Skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i
uniewinnienie K. N. od zarzucanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie
zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego
rozpoznania.
Sąd Okręgowy w W. wyrokiem z dnia 10 grudnia 2012 roku, utrzymał w mocy
zaskarżony wyrok.
Kasację od powyższego wyroku wniósł obrońca skazanego K. N. stawiając
zarzuty rażącego naruszenia prawa, mające istotny wpływ na treść wyroku, a
polegającego na:
1) obrazie art. 433 § 2 k.p.k. poprzez nierozpoznanie wszystkich zarzutów
wskazanych w apelacji i podniesionych w toku rozprawy odwoławczej,
2) obrazie art. 457 § 3 k.p.k. przez brak ustosunkowania się w uzasadnieniu
wyroku sądu odwoławczego do wszystkich zarzutów i argumentów podanych
w apelacji i w toku rozprawy odwoławczej,
3) obrazie art. 6 k.p.k. i art. 6 ust. 1 Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw
Człowieka i Podstawowych Wolności przez nie uprzedzenie oskarżonego o
możliwości przyjęcia w opisie czynu znacznie wyższej kwoty pieniędzy niż
wskazano w opisie czynu zarzuconego i dodatkowo dokonania kradzieży
biżuterii, której w ogóle nie zawierał zarzut aktu oskarżenia.
W konkluzji skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie
sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w W., względnie, przy
podzieleniu trzeciej podstawy kasacji, także o uchylenie wyroku Sądu Rejonowego
w P. i przekazanie sprawy temu Sądowi do ponownego rozpoznania.
Prokurator Prokuratury Okręgowej w odpowiedzi na kasację wniósł o jej
oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
3
Kasacja obrońcy skazanego K. N. jest bezzasadna i to w stopniu oczywistym,
uzasadniającym jej oddalenie w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
Na wstępie przypomnieć należy, że kasacja jest nadzwyczajnym środkiem
zaskarżenia skierowanym przeciwko orzeczeniu wydanemu przez sąd odwoławczy
na skutek rozpoznania środka odwoławczego. Celem postępowania kasacyjnego
jest bowiem wyeliminowanie z obrotu prawnego orzeczeń dotkniętych poważnymi
wadami w postaci bezwzględnych przyczyn odwoławczych lub innych naruszeń
prawa, ale o charakterze rażącym, a jednocześnie takich, które miały istotny wpływ
na treść orzeczenia. Możliwość wniesienia skutecznej kasacji jest zatem istotnie
ograniczona. Postępowanie kasacyjne nie jest z pewnością postępowaniem, które
ponawiać ma kontrolę odwoławczą. W toku tego postępowania z założenia nie
dokonuje się zatem kontroli poprawności oceny poszczególnych dowodów, nie
weryfikuje zasadności ustaleń faktycznych i nie bada współmierności orzeczonej
kary.
To skrótowe przypomnienie zasad i granic postępowania kasacyjnego stało
się niezbędne wobec zarzutów podniesionych w wywiedzionej przez obrońcę
skazanego K. N. kasacji i treści jej uzasadnienia, w których nie tylko powielono
zarzuty zawarte w apelacji, ale także w znacznej części skoncentrowano się na
polemice z ustaleniami dokonanymi przez Sąd I instancji.
Podejmowane w ramach wniesionej skargi kasacyjnej próby takich zabiegów
są jawnym naruszeniem ograniczeń zawartych w art. 523 k.p.k. i stanowią niczym
nieuprawnione dążenie do przekształcenia kontroli kasacyjnej w kolejną kontrolę
apelacyjną. Autor kasacji przedstawił bowiem własny pogląd, jak należało
rozstrzygnąć daną kwestię lub ocenić wiarygodność poszczególnych źródeł
dowodowych. Analiza treści zarzutów kasacyjnych wskazuje, że formułując zarzuty
obrazy art. 433 § 2 k.p.k. i art. 457 § 3 k.p.k. obrońca skazanego ponownie zmierza
do zdyskredytowania zeznań M. W., co w efekcie miało umniejszyć rolę K. N. w
przypisanych mu przestępstwach. Wbrew twierdzeniom obrońcy skazanego Sąd
Okręgowy, stosując się do nakazu wyrażonego w art. 433 § 2 k.p.k., rozpoznał, a w
uzasadnieniu orzeczenia, zgodnie z wymogiem określonym w art. 457 § 3 k.p.k.,
podał, dlaczego uznał zarzuty podniesione w apelacji za niezasadne i w tym
zakresie odesłać należy do lektury uzasadnienia wyroku Sądu Okręgowego w W.
4
W szczególności zauważyć należy, co trafnie podniósł również prokurator w
pisemnej odpowiedzi na kasację, iż dostrzegając specyfikę dowodu z zeznań M. W.
Sąd Rejonowy podchodził do niego w sposób niezwykle ostrożny i drobiazgowy,
szczegółowo motywując, z jakich powodów uznał ten dowód za wiarygodny (s. 8–
12 uzasadnienia wyroku Sądu Rejonowego w P. z dnia 31 maja 2012 r.,).
Stanowisko Sądu Rejonowego w kwestii wiarygodności zeznań M. W. zostało
natomiast trafnie zaaprobowane przez Sąd Odwoławczy, o czym przekonuje
uzasadnienie orzeczenia tego Sądu. Trudno jednocześnie oczekiwać, czego zdaje
się domagać autor kasacji, aby Sąd ad quem akceptując argumentację Sądu I
instancji w kwestii wiarygodności zeznań M. W. powielał w pisemnych motywach
swojego orzeczenia argumentację Sądu Rejonowego.
Nie znalazł potwierdzenia również sformułowany w pkt 3 kasacji zarzut
naruszenia art. 6 k.p.k. i art. 6 ust. 1 Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw
Człowieka i Podstawowych Wolności. Tego rodzaju zarzut podniesiono już w
apelacji, a Sąd odwoławczy odniósł się do niego na stronach 11–12 uzasadnienia
wyroku uznając go za bezzasadny i trafnie wskazując, że braku pouczenia w trybie
art. 399 k.p.k. o zmianie wartości przypisanego mienia na szkodę J. C. i P. C. nie
można traktować w kategoriach naruszenia prawa do obrony. Należy w tym miejscu
zauważyć, że K. N. o istocie prowadzonego postępowania i rodzaju stawianych mu
zarzutów został poinformowany już w fazie postępowania przygotowawczego, a w
postępowaniu sądowym miał możliwość odniesienia się do wypowiedzi
pokrzywdzonej J. C., która zmodyfikowała wartość skradzionego mienia.
Za bezzasadne należy ponadto uznać wywody obrońcy wskazujące na
sprzeczności pomiędzy ustaleniami Sądu I instancji, a opisem czynu przypisanego
K. N. Kwestia ta, wbrew stanowisku obrońcy, była również przedmiotem
zainteresowania Sądu odwoławczego, który trafnie uznał, że pomiędzy częścią
dyspozytywną wyroku Sądu I instancji, a pisemnymi motywami orzeczenia tego
Sądu nie zachodzą rozbieżności, które mogłyby mieć jakikolwiek wpływ na treść
wyroku.
W tym stanie rzeczy, Sąd Najwyższy uznał zarzuty skarżącego za
bezzasadne w stopniu oczywistym i w konsekwencji orzekł jak w części
dyspozytywnej postanowienia.
5
O kosztach sądowych postępowania kasacyjnego Sąd Najwyższy orzekł na
podstawie art. 624 § 1 k.p.k., zwalniając skazanego od obowiązku ich ponoszenia.