Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV KK 166/13
POSTANOWIENIE
Dnia 21 sierpnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Józef Szewczyk
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej
w dniu 21 sierpnia 2013 r.,
sprawy A. B.
skazanego z art. 239 § 1 k.k. i innych
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę
od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 29 października 2012 r., zmieniającego wyrok Sądu Okręgowego w C.
z dnia 12 grudnia 2011 r.,
p o s t a n o w i ł:
I. oddala kasację jako oczywiście bezzasadną;
II. zwalnia skazanego A. B. z obowiązku uiszczenia kosztów
sądowych postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Wyrokiem Sądu Okręgowego w C. z dnia 12 grudnia 2011 r., oskarżony A.
B. został uznany za winnego popełnienia przestępstw opisanych w punktach IX, X,
XI, XII i XIII aktu oskarżenia i za to skazany między innymi na karę łączną 4 lat i 6
miesięcy pozbawienia wolności.
Od powyższego wyroku apelację wywiodła obrońca oskarżonego, która
zaskarżyła orzeczenie w całości, zarzucając:
- obrazę prawa materialnego tj. art. 239 § 1 k.k.;
2
- mające wpływ na treść wyroku naruszenie prawa procesowego, a mianowicie art.
7 k.p.k.
Autorka apelacji wniosła o uniewinnienie A. B., ewentualnie o uchylenie
zaskarżonego wyroku w zakresie dotyczącym A. B. i przekazanie sprawy do
ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji.
Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 29 października 2012 r. na skutek apelacji
obrońcy A. B. zmienił zaskarżony wyrok w punktach 12, 14, 16 i 19 przez
dokonanie korekty opisu przypisanych przestępstw. W pozostałym zakresie
zaskarżony wyrok w stosunku do A. B. utrzymał w mocy.
Od wyroku Sądu odwoławczego kasację wywiodła obrońca skazanego,
zarzucając:
- mające istotny wpływ na treść zaskarżenia rażące naruszenie prawa materialnego,
a to:
art. 239 § 1 k.k. poprzez błędne jego zastosowanie, podczas gdy ustalony przez
Sąd stan faktyczny nie wskazuje na wyczerpanie przez A. B. znamion opisanego w
w/w przepisie przestępstwa;
- rażące naruszenie prawa procesowego mające istotny wpływ na treść
zaskarżonego orzeczenia, a to:
- art. 433 § 2 k.p.k. polegające na lakonicznym, pozornym i wybiórczym, a przede
wszystkim wbrew materiałowi dowodowemu rozważeniu zarzutów zawartych w
apelacji;
- art. 457 § 3 k.p.k. polegające na niespełnieniu wymogów w nim sformułowanych
(...);
- art. 7 k.p.k. polegające na zupełnie dowolnej ocenie materiału dowodowego,
sprzecznej z zasadami prawidłowego rozumowania i doświadczeniem życiowym
poprzez błędne uznanie za niewiarygodne wyjaśnień oskarżonych A. B. oraz D. B.
w kwestii zamiaru, jakim kierował się oskarżony A. B. przekazując D. B. informację
o tymczasowym aresztowaniu M. G., co w konsekwencji doprowadziło do błędnego
ustalenia, iż A. B. działał z zamiarem utrudnienia postępowania, a co za tym idzie
błędnego zastosowania art. 239 k.k.;
- art. 7 k.p.k. polegające na zupełnie dowolnej ocenie materiału dowodowego,
sprzecznej z zasadami prawidłowego rozumowania i doświadczeniem życiowym,
3
poprzez dokonanie błędnej interpretacji zeznań świadka W. K. oraz udzielenie
waloru wiarygodności zeznaniom M. G., a nie udzielenie go wyjaśnieniom A. B. i
zeznaniom B. J. w kwestii wniesienia przez A. B. środków odurzających na teren
Zakładu Karnego, co doprowadziło do błędnego uznania, iż A. B. wniósł środek
odurzający na teren Zakładu Karnego, czego nie potwierdza zgromadzony w
sprawie materiał dowodowy;
- art. 7 k.p.k. polegające na zupełnie dowolnej ocenie materiału dowodowego,
sprzecznej z zasadami prawidłowego rozumowania i doświadczenie życiowym,
poprzez błędne udzielenie waloru wiarygodności zeznaniom M. G. w części
dotyczącej oskarżonego A. B. oraz uzasadnienie tego faktu tym, że zeznania te
znajdowały potwierdzenie w zeznaniach świadka koronnego P. Z., podczas gdy
świadek P. Z. zeznał, iż nie zna A. B. i nigdy nie miał z nim kontaktu, a więc w
konsekwencji dowód powyższy nie może stanowić o wiarygodności zeznań M. G. w
kwestii dotyczącej A. B.
W oparciu o tak sformułowane zarzuty autorka kasacji wniosła o uchylenie
zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd
II instancji.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jest oczywiście bezzasadna.
Zarzut obrazy prawa materialnego w postaci art. 239 § 1 k.k. podniesiony był
już w apelacji. Sąd odwoławczy trafnie ocenił argumentację obrońcy jako błędną.
Sąd Apelacyjny podkreślił, że zachowanie oskarżonego polegające na ostrzeżeniu
D. B. o aresztowaniu M. G. i znalezieniu w jego mieszkaniu narkotyków
doprowadziło do utrudnienia postępowania karnego. D. B. pod wpływem tej
informacji usunął kartę SIM z telefonu oraz wymienił aparat telefoniczny, przy
pomocy którego kontaktował się z M. G. W ten sposób utracony został dowód w
postępowaniu przeciwko D. B. Jak podkreślił Sąd odwoławczy okoliczności
dotyczące przestępstw popełnionych przez D. B. zostały udowodnione na
podstawie zeznań M. G., ale ostrzeżenie dokonane przez oskarżonego
doprowadziło do utraty cennego w tym postępowaniu dowodu i tym samym
utrudniło postępowanie. Podjęcie przez D. B. takich działań, które pozwoliłyby mu
na uniknięcie odpowiedzialności było, w świetle dokonanych ustaleń faktycznych,
4
celem sprawcy. W uzasadnieniu kasacji obrońca dotyka kwestii strony podmiotowej
i powołuje się na argument, że z wyjaśnień oskarżonego wynika, iż utrudnienie
postępowania nie było jego celem. Tymczasem chcąc podważyć w ten sposób
ocenę prawną zachowania oskarżonego w rzeczywistości kwestionuje ustalenia
faktyczne, co jest niedopuszczalne na etapie postępowania kasacyjnego (por. s. 14
– 15 uzas. SA).
Sąd odwoławczy stosownie do treści art. 433 § 2 k.p.k. i art. 457 §3 k.p.k.
rozpoznał i ocenił wszystkie zarzuty kasacyjne.
Kolejne trzy zarzuty naruszenia prawa procesowego pokrywają się z
zarzutami apelacyjnymi. Sąd odniósł się do nich na s. 15-16 uzasadnienia. Lektura
dokonanej na wskazanych stronach uzasadnienia kontroli oceny dowodów
przeprowadzonej przez Sąd I instancji prowadzi do wniosku, ze nie zostały
przekroczone granice swobodnej oceny dowodów. Przede wszystkim Sąd nie dał
wiary wyjaśnieniom oskarżonego A. B. Jego wyjaśnienia były zmienne, m.in. pod
wpływem konfrontacji z D. B. przyznał, że kontaktował się z nim, podczas, gdy
wcześniej twierdził, że jedynie go kojarzy. Jako wiarygodne Sąd I instancji uznał
zeznania świadka M. G. Zeznania te zostały przeanalizowane w sposób
szczegółowy na s. 44-49 uzasadnienia, gdzie Sąd jako uzasadnienie ich
wiarygodności podał ich spójność, logiczność, jak też to, że korespondują z innymi
dowodami.
W związku z tym ostatnim argumentem odnieść należy się do podniesionej w
kasacji okoliczności dotyczącej świadka koronnego P. Z., który zeznał, że nie zna
oskarżonego A. B. Dlatego zauważyć należy, że Sąd I instancji podniósł, iż
zeznania M. G. potwierdził świadek koronny, ale tylko co do źródła pochodzenia
marihuany nabywanej od W. S. (s. 56 uzasadnienia). Sąd nie stwierdził zatem, że
potwierdził on zeznania M. G. dotyczące oskarżonego A. B., ale że stanowią one
potwierdzenie wiarygodności jego zeznań w pewnym zakresie.
Jeśli chodzi natomiast o ocenę zeznań D. B., to w postępowaniu
przygotowawczym twierdził on, że jego spotkanie z oskarżonym miało na celu
poinformowanie go o zatrzymaniu M. G., a nie przekazanie plotki. Natomiast w
postępowaniu sądowym starał się zbagatelizować zachowanie oskarżonego, Sąd
jednak uznał za wiarygodne jego zeznania złożone w postępowaniu
5
przygotowawczym, oceniając przedstawioną na rozprawie wersję zdarzeń jako
sprzeczną z doświadczeniem życiowym oraz nielogiczną.
Co do oceny zeznań W. K. i B. J., pierwszy ze świadków nie znalazł podczas
przeszukania A. B. po jego powrocie z przepustki środków odurzających, ale
przyznał, że prowadzone kontrole bywają zawodne. Natomiast świadek B. J. zeznał
na okoliczności przekazane mu przez M. K., które miały podważyć wiarygodność M.
G. Odnosząc się do zeznań tego świadka, jak i innych wymienionych w tym
fragmencie uzasadnienia świadków Sąd podkreślił, że świadek ten nie posiadał
informacji bezpośrednio dotyczących przestępstw, których dotyczyło postępowanie,
jego zeznania były lakoniczne, sprzeczne z zeznaniami M. G. Lektura tych zeznań
(k. 4864) dowodzi, że świadek informacje w nich przekazane opiera na pogłoskach,
i przypuszczeniach. Dodać można jeszcze, że świadek ten jest powiązany ze
światem przestępczym i potwierdza wszystko, co mogłoby przemawiać na korzyść
oskarżonego A. B., jak również innego współoskarżonego.
Tym samym nie sposób zgodzić się z twierdzeniem obrońcy jakoby w sprawie
doszło do przekroczenia granic zasady swobodnej oceny dowodów.
Podsumowując, Sąd Najwyższy oddalił kasację jako oczywiście bezzasadną.