Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 lutego 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie VI Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SA Anna Orłowska (spr.)

Sędziowie: SA Krystyna Karolus - Franczyk

SA Regina Owczarek - Jędrasik

Protokolant:sekr. sądowy Beata Pelikańska

po rozpoznaniu w dniu 20 lutego 2013 r.

na rozprawie sprawy z powództwa (...) Sp. z o.o.

w W.

przeciwko A. R.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 24 kwietnia 2012 r.

sygn. akt XX GC 269/11

oddala apelację.

Sygn. akt VI ACa 1210/12

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 8 listopada 2010 roku, powód (...) sp. z o.o. w W. wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego A. R. kwoty 104.242,30 zł wraz z odsetkami umownymi za zwłokę w wysokości równej podwójnym odsetkom ustawowym, ale nie wyższym niż czterokrotność wysokości stopy kredytu lombardowego NBP, liczonymi od kwot i dat szczegółowo opisanych w pozwie. W uzasadnieniu pozwu zostało wskazane, że roszczenie powoda wynika z dwóch umów leasingu zawartych z pozwanym o numerach (...) oraz (...).

W dnu 9 marca 2011 roku, Sąd wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym zasądził od pozwanego na rzecz powodowej spółki całą dochodzoną pozwem należność.

Pismem datowanym 2 kwietnia 2011 roku pozwany A. R. wniósł o sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty, zarzucając przedwczesność złożenia powództwa w niniejszej sprawie i zawyżenie kwoty roszczenia o kwotę windykacji. W uzasadnieniu swojego stanowiska pozwany podniósł m. in., że zaległości w dochodzonych opłatach są wynikiem wprowadzających w błąd działań pracowników powodowej spółki. Wskazał, że w rozmowie telefonicznej pracownicy powoda przyjęli jego wyjaśnienia co do przyczyn braku zapłaty rat leasingowych. Pozwany podniósł, że od czerwca 2009 roku dokonał wpłaty łącznie kwoty 21.062,15 zł.

Wyrokiem z dnia 24 kwietnia 2012 roku Sąd Okręgowy zasądził (punkt 1.) od pozwanego A. R. na rzecz powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 98.903,30 zł wraz z odsetkami umownymi za zwłokę w wysokości równej podwójnym odsetkom ustawowym, ale nie wyższymi niż czterokrotność wysokości stopy kredytu lombardowego NBP liczonymi od następujących kwot za następujące okresy:

a) od kwoty 492,05 zł od dnia 15 maja 2009 roku do dnia zapłaty,

b) od kwoty 2.615,41 zł od dnia 12 czerwca 2009 roku do dnia zapłaty,

c) od kwoty 61 zł od dnia 10 grudnia 2009 roku do dnia zapłaty,

d) od kwoty 67.468,15 zł od dnia 11 marca 2010 roku do dnia zapłaty,

e) od kwoty 28.207,35 zł od dnia 12 maja 2010 roku do dnia zapłaty,

f) od kwoty 59,34 zł od dnia 18 lipca 2009 roku do dnia zapłaty,

oddalając powództwo w pozostałej części (punkt 2.) oraz rozstrzygając o kosztach postępowania (punkt 3.).

Powyższe rozstrzygnięcie zapadło w oparciu o stan faktyczny, ustalony w sposób następujący:

W dniu 14 października 2008 roku pozwany A. R. (prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...)), jako korzystający zawarł z powodową spółką jako finansującym, umowę leasingu nr (...), której przedmiotem był samochód marki F. (...) o wskazanym w umowie numerze nadwozia. W umowie została ustalona również m. in. wysokość opłaty wstępnej i wysokość miesięcznych rat leasingowych. W myśl § 9 ww. umowy, Ogólne Warunki Umów Leasingu finansującego zostały włączone do treści umowy. Terminy płatności rat leasingowych zostały ustalone w Harmonogramie płatności.

W dniu 15 października 2008 roku, pozwany zawarł z powodową spółką umowę leasingu nr (...), której przedmiotem był samochód marki F. (...). Treść tej umowy była analogiczna jak treść ww. umowy z 14 października 2008 roku. Terminy płatności rat leasingowych wynikających z tej umowy zostały również ustalone w Harmonogramie stanowiącym załącznik do tej umowy. Jej integralną cześć stanowiły także Ogólne Warunki Umów Leasingu obowiązujące w powodowej spółce.

Pojazdy będące przedmiotem ww. umów zostały wydane pozwanemu.

Na poczet należności z tytułu rat leasingowych wynikających z umowy nr (...) powód wystawił pięć faktur VAT, na łączną kwotę 13.138,05 zł. Pozwany uiścił jedynie część tej należności. Do zapłaty pozostała kwota 3.168,46 zł.

Pozwany zaprzestał również uiszczania rat leasingowych w wykonaniu umowy leasingu nr (...). Na poczet rat leasingowych wynikających z tej umowy powód wystawił pozwanemu faktury VAT na łączną kwotę 5.864,30 zł. Do zapłaty pozostała część należności w kwocie 59,34 zł.

Pismem z dnia 14 stycznia 2009 roku, powodowa spółka wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 5.410,82 zł z tytułu zaległości w opłatach leasingowych wynikających z umowy nr (...). W wezwaniu zostały wskazane numery faktur VAT, które zostały wystawione na poczet rat leasingu, których suma składała się na kwotę żądaną w piśmie.

Pismem datowanym na dzień 20 kwietnia 2009 roku, powód wezwał pozwanego do zapłaty zaległych należności leasingowych wynikających z umowy leasingu nr (...). W piśmie zastrzeżono, że w braku zapłaty wskazanej kwoty w terminie 7 dni od daty doręczenia wezwania powód wypowie umowę leasingu ze skutkiem natychmiastowym oraz dokona zlecenia dochodzenia należności pełnomocnikowi spółki.

Pismem z dnia 7 maja 2009 roku powodowa spółka wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 8.274,82 zł z tytułu zaległych rat leasingowych, opłaty za upomnienie i opłaty windykacyjnej, związanych z zawartą przez strony umową leasingu nr (...). W piśmie został zakreślony termin 7 dni od daty jego otrzymania na zapłatę wskazanych w nim kwot, pod rygorem wypowiedzenia umowy leasingu. W piśmie wskazano również, że w wypadku braku zapłaty ww. należności w zakreślonym terminie, przedmiotowe pismo należy traktować jako wypowiedzenie umowy leasingu. Pismo to zostało doręczone pozwanemu w dniu 25 maja 2009 roku.

Pismem z tej samej daty (7 maja 2009 roku) powód wezwał pozwanego A. R. do zapłaty należności wynikających z umowy leasingu nr (...). Także w treści tego pisma zostało złożone zastrzeżenie, że w razie braku zapłaty wskazanych kwot w terminie 7 dni od daty doręczenia wezwania, przedmiotowe pismo należy traktować jako wypowiedzenie umowy w trybie natychmiastowym. Omawiane pismo zostało również doręczone pozwanemu w dniu 25 maja 2009 roku.

W terminie zakreślonym w powołanych wyżej pismach pozwany nie dokonał wpłaty należności.

Pismem datowanym na dzień 3 marca 2010 roku powód wezwał pozwanego do zapłaty łącznej kwoty 74.031,67 zł z tytułu wszystkich należności wynikających z rozwiązania umowy leasingu nr (...).

Do zapłaty należności związanych z umową leasingu nr (...) pozwany został ostatecznie wezwany pismem datowanym 4 maja 2010 roku.

Wobec rozwiązania umów leasingu, pozwany zwrócił oba pojazdy, będące przedmiotem umów w dniach 25 listopada 2009 roku i 27 listopada 2009 roku. W imieniu powoda odbioru pojazdów dokonał H. P. z kancelarii (...).

Następnie powód zbył ww. pojazdy. Samochód będący przedmiotem umowy nr (...) został zbyty za kwotę 57.377,05 zł, zaś pojazd z umowy nr (...) za kwotę 24.754,10 zł.

Przed dokonaniem zbycia przedmiotowych pojazdów powód dokonał ich wyceny, w związku z czym poniósł koszt w kwotach 2x 270,86 zł.

W dniu 21 stycznia 2010 roku Kancelaria (...) wystawiła na rzecz powoda fakturę VAT na kwotę 9.955 zł. Na kwotę tę składały się również należności w kwocie 2.200 zł i 1.675 zł określone jako dotyczące pozwanego z tytułu umów zawartych przez niego z powodem. Kwota wskazana na ww. fakturze VAT została uiszczona przez powoda na rzecz Kancelarii.

W sierpniu 2009 roku pełnomocnik powoda złożył zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa przez pozwanego A. R.. Postanowieniem z dnia 18 listopada 2009 roku odmówiono wszczęcia śledztwa w tej sprawie. Za czynności podjęte w tej sprawie na rzecz powoda została wystawiona faktura VAT na kwotę 1.464 zł, która to kwota została uiszczona przez powoda.

Oceniając materiał dowodowy zgromadzony w sprawie Sąd Okręgowy wskazał, iż jako w pełni wiarygodne należało uznać dowody w postaci złożonej do akt sprawy dokumentacji. Wnioski pozwanego o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków K., G. i D. zostały oddalone gdyż w sprzeciwie od nakazu zapłaty, w którym omawiane wnioski dowodowe zostały zgłoszone, nie została wskazana teza dowodowa w odniesieniu do wskazanych świadków, ani też nie zostały wskazane ich adresy, pod które należałoby kierować adresowane do świadków wezwanie do stawiennictwa przed sądem. Braki te nie zostały uzupełnione.

W oparciu o powyższe okoliczności faktyczne Sąd Okręgowy uznał, iż powództwo w przeważającej części zasługiwało na uwzględnienie. Zdaniem Sądu I instancji doszło bowiem do skutecznego wypowiedzenia umowy leasingu przez powoda z przyczyn leżących po stronie pozwanego. W piśmie z dnia 7 maja 2009 roku, stanowiącym wezwanie do zapłaty, powód zakreślił pozwanemu termin 7 dni na zapłatę żądnych pismem kwot. W piśmie zostało wskazane, że brak zapłaty w zakreślonym terminie, powoduje, że przedmiotowe pismo stanowi wypowiedzenie umowy. Omawiane wezwanie do zapłaty zostało doręczone pozwanemu w dniu 25 maja 2009 roku (k. 23). Tygodniowy termin zakreślony w nich upłynął zatem w dniu 1 czerwca 2009 roku. Z twierdzeń samego pozwanego wynika, że do tej daty nie uiścił on wszystkich należności wynikających z zawartych z powodem z umów leasingu. W samym sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wskazał, że wpłat na poczet ww. umów dokonywał od czerwca 2009 roku (k.72). Oznacza to - w ocenie Sądu Okręgowego - że dzień 1 czerwca 2009 roku, który miał być datą uiszczenia wszelkich żądanych przez powoda należności stanowił jedynie początek okresu dokonywania spłat na rzecz powoda. Zatem w zakreślonym przez powoda terminie wpłaty nie zostały dokonane. Wobec tego - zgodnie z treścią wezwania do zapłaty - umowa została wypowiedziana. Nie było przy tym w ocenie Sądu Okręgowego podstaw do kwestionowania istnienia podstaw wypowiedzenia umowy. Z treści samego sprzeciwu od nakazu zapłaty wynika bowiem, że pozwany zalegał z zapłatą rat leasingowych.

Zdaniem Sądu Okręgowego nie miały żadnego znaczenia podnoszone przez pozwanego okoliczności dotyczące prowadzonych przez niego rozmów z przedstawicielami powoda, które - według twierdzeń poznanego - miały miejsce w kwietniu 2009 roku. Sąd I instancji stwierdził przy tym, że twierdzenia pozwanego o rzekomym wprowadzeniu go w błąd przez pracowników powoda nie zostały w toku postępowania w niniejszej sprawie udowodnione.

Wypowiedzenie przedmiotowych umów leasingu było zgodne z treścią § 18 ust 1 pkt c) OWUL, w myśl którego wypowiedzenie umowy ze skutkiem natychmiastowym jest możliwe w sytuacji zalegania z zapłatą choćby jednej raty leasingowej, gdy pomimo zakreślenia dodatkowego terminu wszelkie należności wynikające z umowy leasingu wraz z opłatami windykacyjnymi nie zostaną w całości uiszczone. Okoliczności wskazane w treści tego przepisu OWUL miały miejsce w niniejszej sprawie. W związku ze skutecznym wypowiedzeniem umowy leasingu pozwany obowiązany był do zapłaty na rzecz powódki kwoty odpowiadającej wysokości wszystkich niezafakturowanych rat leasingowych, powiększonych o wartość końcową przedmiotu leasingu netto i pomniejszoną o korzyści jakie powódka uzyskała w związku z wcześniejszym rozwiązaniem umowy leasingu, zgodnie z treścią § 19 ust 2 OWUL.

Mając na uwadze powyższe zapisy, oprócz wskazanych kwot stanowiących część należności wynikającej z wystawionych przez powoda faktur VAT, pozwany obowiązany był do zapłaty należności wynikających z treści § 19 ust 2 OWUL. W odniesieniu do umowy nr (...) jest to kwota 55.104,71 zł (niezafakturowane raty leasingowe) powiększona o wartość końcową pojazdu (wskazaną w § 2 umowy w kwocie 1.005,20), a następnie pomniejszona o wartość netto 57.277,05 zł (kwota za którą pojazd został zbyty).

W sposób analogiczny Sąd Okręgowy wyliczył należność powódki wynikającą z umowy nr (...). Kwota łączna pozostałych do zapłaty niezafakturowanych rat leasingowych wynosi 23.722,10 zł, wskazana w umowie wartość końcowa pojazdu wynosi 408,20, zaś kwota o którą należy pomniejszyć wskazaną należność (za którą został zbyty pojazd) to 24.754,10 zł.

W świetle treści § 19 ust. 4 b OWUL, uzasadnione było, zdaniem Sądu Okręgowego, również żądanie zapłaty kwot z tytułu poniesionych przez powoda kosztów wyceny obu pojazdów w kwotach po 286,70 zł w odniesieniu do każdej z dwóch zawartych z pozwanym umów.

Zasadne było także żądanie zapłaty kwoty związanej z opóźnieniem w zwrocie pojazdów. Podstawę żądania należności z tego tytułu stanowi § 18 ust 2 OWUL, w którym został również wskazany sposób wyliczenia tej należności. Kwota żądana przez powoda z tego tytułu została wyliczona w sposób zgodny z treścią tego przepisu.

W ocenie Sądu I instancji, w świetle okoliczności niniejszej sprawy nie można było uznać za uzasadnione żądania zapłaty kwot określonych przez stronę powodową jako koszty związane z działaniem osób trzecich przy zabezpieczeniu przedmiotu leasingu (kwoty 1.675 zł i 2.200 zł). W toku postępowania w niniejszej sprawie powód, zdaniem Sądu Okręgowego, nie wykazał, że takiego rodzaju czynności były podejmowane przez osoby trzecie i na czym konkretnie one polegały. W ocenie Sądu I instancji, dowodu na tę okoliczność nie stanowią złożone protokoły i zbiorcza faktura (k. 147). Fakt, że pojazd został oddany przedstawicielowi pełnomocnika powoda nie oznacza, że w związku z tym podejmowane były jakiekolwiek czynności zmierzające do zabezpieczenia pojazdów.

Zdaniem Sądu I instancji nie było również podstaw, do żądania zapłaty należności poniesionych przez powoda w związku z próbą wszczęcia postępowania w sprawie karnej. W ocenie Sądu Okręgowego okoliczności niniejszej sprawy i dokonywane przez pozwanego wpłaty na poczet należności wynikających z zawartych umów leasingu nie uzasadniały w żadnej mierze podjęcia działań zmierzających do zarzucenia pozwanemu popełnienia przestępstwa wyłudzenia. Poza tym żądanie zapłaty omawianych należności nie znajduje uzasadnienia w treści § 15 ust. 3 umowy leasingu, który - jak wynika z jego treści - dotyczy nieprzewidzianych kosztów poniesionych w czasie trwania umowy leasingu. Zdaniem Sądu I instancji żaden inny przepis łączącej strony umowy (w tym OWUL) nie uzasadnienia omawianego żądania. W szczególności nie może go stanowić § 19 ust 4a OWUL, albowiem czynności polegającej na złożeniu zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa nie można uznać za czynność prowadzącą do zwrotu przedmiotu leasingu.

O kosztach postępowania przed Sądem I instancji orzeczono na mocy art. 100 k.p.c. Wobec tego, że powództwo zostało uwzględnione w około 95 %, taką część kosztów poniesionych przez powódkę Sąd Okręgowy zasądził na jej rzecz od pozwanego.

Apelację od wyroku złożył powód, zaskarżając orzeczenie w części oddalającej powództwo, tj. w zakresie kwoty 5.339 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości podwójnych odsetek ustawowych, nie wyższej jednak od czterokrotności stopy oprocentowania kredytu lombardowego NBP liczonymi:

- od kwoty 2.932 zł od dnia 11 marca 2010 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 2.407 zł od dnia 12 maja 2010 r. do dnia zapłaty.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1) naruszenie przepisów prawa procesowego art. 227 k.p.c. w związku z art. 6 k.c., mające istotny wpływ na wynik postępowania, polegające na bezpodstawnym stwierdzeniu, że powódka nie wykazała, jakiego rodzaju czynności były podejmowane przez osoby trzecie i na czym konkretnie polegały oraz, że zaistniały okoliczności do podjęcia działań i poniesienia kosztów postępowania karnego, zaś przedłożone dokumenty i zbiorcza faktura nie stanowią dowodu na tą okoliczność, mimo że powódka udowodniła zarówno zasadność, jak i wysokość poniesionych kosztów, zaś podstawa ich żądania znajduje odzwierciedlenie w łączących strony stosunkach prawnych,

2) naruszenie przepisów prawa procesowego art. 233 § 1 k.p.c. mające istotny wpływ na wynik postępowania, polegające na dokonaniu dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów poprzez nieuzasadnione przyjęcie, że w świetle okoliczności sprawy nie można uznać za uzasadnione żądanie zasądzenia kwot określonych przez stronę jako koszty związane z udziałem osób trzecich przy zabezpieczeniu przedmiotu leasingu oraz należności dotyczących działań windykacyjnych, podjętych w związku z próbą wszczęcia postępowania w sprawie karnej, mimo że powódka przedłożyła do akt sprawy dowody, stwierdzające zasadność żądanych należności.

W oparciu o powyższe skarżący wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie 2. poprzez uwzględnienie powództwa w całości i zasądzenie zwrotu kosztów postępowania w obu instancjach, ewentualnie o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji wraz z pozostawieniem temu Sądowi rozstrzygnięcia o kosztach postępowania odwoławczego.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja jako niezasadna podlegała oddaleniu.

Zgodnie z granicami zaskarżenia wyznaczonymi apelacją powoda, przedmiotem rozpoznania przez Sąd Apelacyjny była jedynie ocena zasadności żądań skarżącego związanych z zasądzeniem kwot określonych przez stronę powodową jako koszty związane z działaniem osób trzecich przy zabezpieczeniu przedmiotu leasingu – 3.875 zł (2.200 zł i 1.675 zł) oraz kosztów związanych z postępowaniem karnym – 1.464 zł (2x 732 zł) dochodzonych w oparciu o art. 19 ust. 4a OWUL oraz § 15 ust. 3 OWUL.

W tym celu niezbędnym było jednakże odniesienie się również do oceny zasadności wypowiedzenia przedmiotowych umów leasingu przez finansującego. Sąd Apelacyjny podzielił w całości ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd I instancji, przyjmując je za własne. Także zasadnie stwierdził Sąd Okręgowy, iż wobec skutecznego doręczenia pozwanemu pism z dnia 7 maja 2009 roku (k.22-23 i k.37-38) oraz braku spłaty przez pozwanego w wyznaczonym terminie wszystkich zaległości, doszło do skutecznego wypowiedzenia umów przez finansującego i zaktualizowały się tym samym przewidziane w umowie leasingu obowiązki po stronie korzystającego.

Przechodząc do rozważenia zarzutów podniesionych w apelacji, stwierdzić należało, iż nie mogły one zasługiwać na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią § 19 ust. 4a OWUL (stanowiących integralną część przedmiotowych umów leasingu) w sytuacji wypowiedzenia przez finansującego umowy leasingu (z przyczyn określonych w § 18 OWUL) korzystający jest zobowiązany do zapłaty na rzecz finansującego poniesionych przez finansującego opłat windykacyjnych, w tym opłat związanych z działaniem osób trzecich, prowadzącym do zwrotu przedmiotu leasingu finansującemu.

Słusznie stwierdził w tym zakresie Sąd I instancji, że powód nie udowodnił, by zmuszony był ponieść jakiekolwiek opłaty windykacyjne związane z działaniem osób trzecich prowadzącym do zwrotu przedmiotów leasingu. Wskazana w tym przedmiocie jedyna czynność przyjęcia pojazdów, które pozwany dobrowolnie zwrócił, w dodatku po uzgodnieniu czasu i miejsca z powodem, zdaniem Sądu Apelacyjnego nie uzasadniała uznania, że można było zakwalifikować ją jako prowadzącą do zwrotu przedmiotu leasingu. Dla uznania możliwości naliczenia opłaty z tego tytułu niezbędnym było bowiem powołanie się na czynności faktycznie zmierzające do windykacji przedmiotu umowy, przykładowo związane z poszukiwaniem samochodu, czy też odebraniem go (a nie tylko przyjęciem, po uzgodnieniu czasu i miejsca) od dłużnika. Z drugiej strony podkreślić należy, iż przedłożona do akt sprawy faktura, mająca zdaniem powoda potwierdzać dokonanie zapłaty za wskazane czynności windykacyjne, została opatrzona tytułem „za obsługę adwokacką” (k.147), co jest pojęciem bardzo szerokim, także nie wskazującym na konkretne czynności windykacyjne, które miałyby zostać dokonane.

Przechodząc do żądania zapłaty kwot związanych z działaniami podjętymi przez pełnomocnika powoda polegającymi na złożeniu zawiadomienia o podejrzeniu popełnienia przestępstwa przez pozwanego, Sąd Apelacyjny również podzielił rozważania Sądu Okręgowego uznając, iż w okolicznościach sprawy brak było jakichkolwiek uzasadnionych podstaw dla występowania przez powoda na drogę postępowania karnego. W sytuacji, w której pozwany jeszcze przed złożeniem zawiadomienia o podejrzeniu popełnienia przestępstwa, wpłacał kolejne kwoty, które zaliczane były na poczet należności związanych z wypowiedzeniem umów leasingu, brak było uzasadnionych podstaw dla uznania, by fakt niezwrócenia w terminie umownym przedmiotów leasingu, wymagał skierowania sprawy na tok postępowania karnego. Wobec powyższego, żądanie zwrotu kosztów poniesionych w związku z niecelowym i zbędnym działaniem pełnomocnika powódki nie może znajdować oparcia w treści § 15 ust. 3 OWUL. Z tych samych powodów, także § 19 ust. 4a OWUL nie mógł znaleźć tu zastosowania. Nadto czynności związane ze złożeniem zawiadomienia o możliwości popełnienia przez pozwanego przestępstwa wyłudzenia, mogły co najwyżej skutkować przypisaniem odpowiedzialności karnej sprawcy, co pozostawało bez związku z określonymi w § 19 ust. 4a OWUL czynnościami prowadzącymi do zwrotu przedmiotu leasingu.

W sytuacji, w której w oparciu o prawidłowo zgromadzony materiał dowodowy, Sąd Okręgowy wyprowadził słuszne wnioski, zarzuty skarżącego związane z naruszeniem przez Sąd I instancji przepisów postępowania cywilnego dotyczących postępowania dowodowego, należało uznać za chybione.

Wobec powyższego, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł jak w sentencji.

Sąd Apelacyjny nie orzekał o obowiązku zwrotu kosztów postępowania w sytuacji, w której skarżący przegrał sprawę w zakresie wyznaczonym apelacją w całości (art. 98 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c.). Jednocześnie pozwany nie poniósł w tym postępowaniu żadnych kosztów.