V KO 66/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:23-09-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:III KO 20/03 V KO 6/12
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V KO 66/13
POSTANOWIENIE
Dnia 18 września 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dariusz Świecki (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Rafał Malarski
SSN Jacek Sobczak
w sprawie rozpoznania zażalenia wniesionego przez pełnomocnika
pokrzywdzonego W. L. na postanowienie prokuratora Prokuratury Rejonowej w P. z
dnia 1 marca 2013r. o odmowie wszczęcia śledztwa
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 18 września 2013 r.
wniosku Sądu Rejonowego w P.
w przedmiocie przekazania sprawy do rozpoznania innemu sądowi równorzędnemu
na podstawie art. 37 k.p.k.
postanawia
przekazać sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w O.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w P. postanowieniem z dnia 29 lipca 2013 r. wystąpił do Sądu
Najwyższego o przekazanie sprawy innemu sądowi równorzędnemu. W
uzasadnieniu wskazano, że postanowieniem z dnia 1 marca 2013 r. prokurator
odmówił wszczęcia śledztwa w sprawie przekroczenia uprawnień, w okresie bliżej
nieustalonego dnia do dnia 21 kwietnia 2011 roku w P., polegającego na
wydawaniu bezprawnych i nieuzasadnionych zarządzeń nadzorczych przez
sędziów sprawujących nadzór administracyjny nad pełnieniem obowiązków
służbowych przez sędziego A. L., działając na szkodę interesu publicznego i
prywatnego A. L., tj. o występek z art. 231 §1 k.k. wobec stwierdzenia braku danych
dostatecznie uzasadniających podejrzenie popełnienia czynu (art. 17 §1 pkt 1
2
k.p.k.). Postanowienie to zostało zaskarżone przez pełnomocnika W. L. - ojca
zmarłej A. L.- w którym zarzucono m.in. obrazę przepisów art. 303 i art. 307 §1
k.p.k. poprzez błędne uznanie, że w sprawie brak jest uzasadnionego podejrzenia
popełnienia przestępstwa. W tych okolicznościach Sąd Rejonowy uznał, że dobro
wymiaru sprawiedliwości wymaga przekazania sprawy innemu sądowi
równorzędnemu.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Wniosek Sądu Rejonowego jest zasadny. Rzeczywiście w zaistniałej sytuacji
procesowej dobro wymiaru sprawiedliwości wymaga, aby zażalenie zostało
rozpoznane w innym sądzie równorzędnym. Pozostaje bowiem aktualna
argumentacja przedstawiona przez Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 22
marca 2012 r. (V KO 6/12), choć w obecnym układzie procesowym przedmiotem
rozpoznania jest zażalenie na postanowienie o umorzeniu śledztwa odnoszące się
do kwestii prawidłowości sprawowania czynności nadzorczych przez kierownictwo
Sądu Okręgowego w P. i Sądu Apelacyjnego w […] oraz ustalenia ewentualnego
związku przyczynowego pomiędzy tymi czynnościami a śmiercią A. L. W takiej
sytuacji rozpoznanie zażalenia wymaga oceny czynności nadzorczych
podejmowanych wobec zmarłej- sędziego A. L. przez prezesów wymienionych
sądów. Dlatego też w odbiorze społecznym może powstać przekonanie, że sprawa
zostanie rozstrzygnięta w sposób nieobiektywny przez sędziów okręgu i apelacji
[…]. To z kolei może prowadzić do niezasadnych komentarzy i ocen
podważających bezstronność tych sędziów. Stąd też w orzecznictwie Sądu
Najwyższego wskazuje się, że dobrem wymiaru sprawiedliwości, stanowiącym
przesłankę skorzystania z instytucji określonej w art. 37 k.p.k. jest również, a może
nawet przede wszystkim, potrzeba uniknięcia jakichkolwiek sugestii, że sprawa
mogłaby zostać rozpoznana w sposób nieobiektywny (por. postanowienie SN z
dnia 2 lipca 2003 r., sygn. akt III KO 20/03, LEX nr 78821).
Z tych też względów Sąd Najwyższy orzekł, jak w postanowieniu.
POSTANOWIENIE
Dnia 18 września 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dariusz Świecki (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Rafał Malarski
SSN Jacek Sobczak
w sprawie rozpoznania zażalenia wniesionego przez pełnomocnika
pokrzywdzonego W. L. na postanowienie prokuratora Prokuratury Rejonowej w P. z
dnia 1 marca 2013r. o odmowie wszczęcia śledztwa
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 18 września 2013 r.
wniosku Sądu Rejonowego w P.
w przedmiocie przekazania sprawy do rozpoznania innemu sądowi równorzędnemu
na podstawie art. 37 k.p.k.
postanawia
przekazać sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w O.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w P. postanowieniem z dnia 29 lipca 2013 r. wystąpił do Sądu
Najwyższego o przekazanie sprawy innemu sądowi równorzędnemu. W
uzasadnieniu wskazano, że postanowieniem z dnia 1 marca 2013 r. prokurator
odmówił wszczęcia śledztwa w sprawie przekroczenia uprawnień, w okresie bliżej
nieustalonego dnia do dnia 21 kwietnia 2011 roku w P., polegającego na
wydawaniu bezprawnych i nieuzasadnionych zarządzeń nadzorczych przez
sędziów sprawujących nadzór administracyjny nad pełnieniem obowiązków
służbowych przez sędziego A. L., działając na szkodę interesu publicznego i
prywatnego A. L., tj. o występek z art. 231 §1 k.k. wobec stwierdzenia braku danych
dostatecznie uzasadniających podejrzenie popełnienia czynu (art. 17 §1 pkt 1
2
k.p.k.). Postanowienie to zostało zaskarżone przez pełnomocnika W. L. - ojca
zmarłej A. L.- w którym zarzucono m.in. obrazę przepisów art. 303 i art. 307 §1
k.p.k. poprzez błędne uznanie, że w sprawie brak jest uzasadnionego podejrzenia
popełnienia przestępstwa. W tych okolicznościach Sąd Rejonowy uznał, że dobro
wymiaru sprawiedliwości wymaga przekazania sprawy innemu sądowi
równorzędnemu.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Wniosek Sądu Rejonowego jest zasadny. Rzeczywiście w zaistniałej sytuacji
procesowej dobro wymiaru sprawiedliwości wymaga, aby zażalenie zostało
rozpoznane w innym sądzie równorzędnym. Pozostaje bowiem aktualna
argumentacja przedstawiona przez Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 22
marca 2012 r. (V KO 6/12), choć w obecnym układzie procesowym przedmiotem
rozpoznania jest zażalenie na postanowienie o umorzeniu śledztwa odnoszące się
do kwestii prawidłowości sprawowania czynności nadzorczych przez kierownictwo
Sądu Okręgowego w P. i Sądu Apelacyjnego w […] oraz ustalenia ewentualnego
związku przyczynowego pomiędzy tymi czynnościami a śmiercią A. L. W takiej
sytuacji rozpoznanie zażalenia wymaga oceny czynności nadzorczych
podejmowanych wobec zmarłej- sędziego A. L. przez prezesów wymienionych
sądów. Dlatego też w odbiorze społecznym może powstać przekonanie, że sprawa
zostanie rozstrzygnięta w sposób nieobiektywny przez sędziów okręgu i apelacji
[…]. To z kolei może prowadzić do niezasadnych komentarzy i ocen
podważających bezstronność tych sędziów. Stąd też w orzecznictwie Sądu
Najwyższego wskazuje się, że dobrem wymiaru sprawiedliwości, stanowiącym
przesłankę skorzystania z instytucji określonej w art. 37 k.p.k. jest również, a może
nawet przede wszystkim, potrzeba uniknięcia jakichkolwiek sugestii, że sprawa
mogłaby zostać rozpoznana w sposób nieobiektywny (por. postanowienie SN z
dnia 2 lipca 2003 r., sygn. akt III KO 20/03, LEX nr 78821).
Z tych też względów Sąd Najwyższy orzekł, jak w postanowieniu.