II UZ 49/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:21-10-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II UZ 49/13
POSTANOWIENIE
Dnia 10 października 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jerzy Kuźniar (przewodniczący)
SSN Zbigniew Hajn
SSN Romualda Spyt (sprawozdawca)
w sprawie z wniosku E. K.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
o świadczenie rehabilitacyjne,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 10 października 2013 r.,
zażalenia wnioskodawczyni na postanowienie Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w W.
z dnia 17 kwietnia 2013 r.,
uchyla zaskarżone postanowienie.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy - Sąd Ubezpieczeń Społecznych postanowieniem z dnia 17
kwietnia 2013 r., w sprawie z wniosku E. K. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń
Społecznych o świadczenie rehabilitacyjne, na skutek skargi kasacyjnej E. K. od
wyroku tego Sądu z dnia 24 września 2012 r., postanowił odrzucić skargę.
W uzasadnieniu postanowienia Sąd wskazał, że wyrokiem z dnia 24
września 2012 r. oddalił apelację wnioskodawczyni A. K. od wyroku Sądu
Rejonowego– Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w W. z dnia 24 lutego 2012
r. W dniu 16 lutego 2013 r. wnioskodawczyni wniosła skargę kasacyjną od
2
powyższego wyroku, wskazując wartość przedmiotu zaskarżenia w kwocie 70.601
zł.
Postanowieniem z dnia 14 marca 2013 r. Sąd, na podstawie art. 25 § 1 k.p.c.
w związku z art. 398 § 1 k.p.c. postanowił sprawdzić wartość przedmiotu
zaskarżenia. Zakład Ubezpieczeń Społecznych pismem z dnia 15 kwietnia 2013 r.
udzielił informacji, że świadczenie rehabilitacyjne za okres od 9 listopada 2004 r. do
28 kwietnia 2005 r., którego domaga się wnioskodawczyni, przysługiwałoby w
wysokości 70.600,77 zł, zaś za ten sam okres wypłacono jej zasiłki chorobowe w
łącznej kwocie 84.224,81 zł.
Sąd Okręgowy uznał, że przedmiotem sporu w niniejszej sprawie nie jest
samo prawo do świadczenia rehabilitacyjnego, a jedynie wysokość utraconego
świadczenia, bowiem za ten sam okres wnioskodawczyni pobrała zasiłek
chorobowy, który był oczywiście wyższy od świadczenia rehabilitacyjnego. Zdaniem
Sądu Okręgowego, wnioskodawczyni błędnie oznaczyła wartość przedmiotu
zaskarżenia. Sąd stwierdził, że wskazana kwota wartości przedmiotu zaskarżenia
byłaby uzasadniona, gdyby w tym samym okresie nie otrzymała żadnego innego
świadczenia z ubezpieczenia społecznego w razie choroby. W sytuacji skarżącej
wartość przedmiotu zaskarżenia stanowi różnica pomiędzy przysługującym
świadczeniem rehabilitacyjnym a wypłaconym zasiłkiem chorobowym, który jest
świadczeniem wyższym, niż świadczenie rehabilitacyjne.
W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy uznał, że wartość przedmiotu
zaskarżenia w skardze kasacyjnej jest niższa niż dziesięć tysięcy złotych, co
uzasadnia jej odrzucenie na podstawie art. 3986
§ 2 k.p.c.
Skarżąca zaskarżyła to postanowienie zażaleniem w całości.
W uzasadnieniu podniesiono, że przedmiotem rozpoznania w niniejszej
sprawie było odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 14
września 2004 r. odmawiającej wnioskodawczyni prawa do świadczenia
rehabilitacyjnego za okres od dnia 9 listopada 2004 r. do dnia 14 marca 2005 r.
Tym samym, wbrew stanowisku wyrażonemu w uzasadnieniu zaskarżonego
postanowienia, przedmiotem rozpoznania w sprawie jest właśnie ustalenie prawa
do świadczenia rehabilitacyjnego, a nie ustalenie jego wysokości, co zdaniem
skarżącej powoduje, że wartością przedmiotu zaskarżenia będzie suma świadczeń
3
za sporny okres, która obliczona zgodnie z zasadami określonymi w art. 19 ustawy
z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia
społecznego w razie choroby i macierzyństwa (jednolity tekst: Dz. U. z 2010 r. Nr
77, poz. 512; dalej - ustawa o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia
społecznego w razie choroby i macierzyństwa), wynosi 70.600,72 zł.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie jest uzasadnione. W myśl art. 3982
§ 1 k.p.c. - w sprawach z
zakresu ubezpieczeń społecznych - skarga kasacyjna jest niedopuszczalna w
sprawach o prawa majątkowe, w których wartość przedmiotu zaskarżenia jest
niższa niż dziesięć tysięcy złotych. Natomiast w sprawach o przyznanie i o
wstrzymanie emerytury lub renty oraz o objęcie obowiązkiem ubezpieczenia
społecznego skarga kasacyjna przysługuje niezależnie od wartości przedmiotu
zaskarżenia. Jak z tego wynika, sprawa o świadczenie rehabilitacyjne nie jest
objęta zamkniętym katalogiem spraw z zakresu ubezpieczeń społecznych, w
których skarga kasacyjna wyjątkowo przysługuje bez względu na wartość
przedmiotu zaskarżenia. Jest więc sprawą o prawo majątkowe i dopuszczalność
skargi kasacyjnej zależy od wartości przedmiotu zaskarżenia.
Świadczenie rehabilitacyjne oraz zasiłek chorobowego to dwa odrębne,
wzajemnie się wykluczające świadczenia, oparte na innej podstawie prawnej i
faktycznej. Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie, w której wnioskodawczyni
odwołała się od decyzji organu rentowego odmawiającej przyznania prawa do
świadczenia rehabilitacyjnego, nie była wysokość świadczenia, ale prawo do niego.
Nie było więc podstaw do obliczenia wartości przedmiotu sporu w sposób, w jaki to
uczynił Sąd Okręgowy. Tylko bowiem w sprawach o wysokość świadczenia wartość
przedmiotu stanowi różnicę między wysokością świadczenia wypłacanego przez
organ rentowy a wysokością świadczenia żądanego przez ubezpieczonego (por.
postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 24 czerwca 2009 r., II UZ 19/09, LEX nr
519959 oraz z dnia 24 czerwca 2009 r., II UZ 17/09, LEX nr 519962; z dnia 13
stycznia 2006 r., I UZ 47/05, OSNP 2007 nr 3-4, poz. 56). W związku z tym wartość
4
przedmiotu zaskarżenia w niniejszej sprawie to suma świadczeń za cały czas ich
trwania - od 9 listopada 2004 r. do 28 kwietnia 2005 r. (art. 22 k.p.c.).
Mając na uwadze powyższe Sąd Najwyższy na podstawie art. 39816
k.p.c. w
związku z art. 3943
§ 3 k.p.c. orzekł jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
Dnia 10 października 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jerzy Kuźniar (przewodniczący)
SSN Zbigniew Hajn
SSN Romualda Spyt (sprawozdawca)
w sprawie z wniosku E. K.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
o świadczenie rehabilitacyjne,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 10 października 2013 r.,
zażalenia wnioskodawczyni na postanowienie Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w W.
z dnia 17 kwietnia 2013 r.,
uchyla zaskarżone postanowienie.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy - Sąd Ubezpieczeń Społecznych postanowieniem z dnia 17
kwietnia 2013 r., w sprawie z wniosku E. K. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń
Społecznych o świadczenie rehabilitacyjne, na skutek skargi kasacyjnej E. K. od
wyroku tego Sądu z dnia 24 września 2012 r., postanowił odrzucić skargę.
W uzasadnieniu postanowienia Sąd wskazał, że wyrokiem z dnia 24
września 2012 r. oddalił apelację wnioskodawczyni A. K. od wyroku Sądu
Rejonowego– Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w W. z dnia 24 lutego 2012
r. W dniu 16 lutego 2013 r. wnioskodawczyni wniosła skargę kasacyjną od
2
powyższego wyroku, wskazując wartość przedmiotu zaskarżenia w kwocie 70.601
zł.
Postanowieniem z dnia 14 marca 2013 r. Sąd, na podstawie art. 25 § 1 k.p.c.
w związku z art. 398 § 1 k.p.c. postanowił sprawdzić wartość przedmiotu
zaskarżenia. Zakład Ubezpieczeń Społecznych pismem z dnia 15 kwietnia 2013 r.
udzielił informacji, że świadczenie rehabilitacyjne za okres od 9 listopada 2004 r. do
28 kwietnia 2005 r., którego domaga się wnioskodawczyni, przysługiwałoby w
wysokości 70.600,77 zł, zaś za ten sam okres wypłacono jej zasiłki chorobowe w
łącznej kwocie 84.224,81 zł.
Sąd Okręgowy uznał, że przedmiotem sporu w niniejszej sprawie nie jest
samo prawo do świadczenia rehabilitacyjnego, a jedynie wysokość utraconego
świadczenia, bowiem za ten sam okres wnioskodawczyni pobrała zasiłek
chorobowy, który był oczywiście wyższy od świadczenia rehabilitacyjnego. Zdaniem
Sądu Okręgowego, wnioskodawczyni błędnie oznaczyła wartość przedmiotu
zaskarżenia. Sąd stwierdził, że wskazana kwota wartości przedmiotu zaskarżenia
byłaby uzasadniona, gdyby w tym samym okresie nie otrzymała żadnego innego
świadczenia z ubezpieczenia społecznego w razie choroby. W sytuacji skarżącej
wartość przedmiotu zaskarżenia stanowi różnica pomiędzy przysługującym
świadczeniem rehabilitacyjnym a wypłaconym zasiłkiem chorobowym, który jest
świadczeniem wyższym, niż świadczenie rehabilitacyjne.
W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy uznał, że wartość przedmiotu
zaskarżenia w skardze kasacyjnej jest niższa niż dziesięć tysięcy złotych, co
uzasadnia jej odrzucenie na podstawie art. 3986
§ 2 k.p.c.
Skarżąca zaskarżyła to postanowienie zażaleniem w całości.
W uzasadnieniu podniesiono, że przedmiotem rozpoznania w niniejszej
sprawie było odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 14
września 2004 r. odmawiającej wnioskodawczyni prawa do świadczenia
rehabilitacyjnego za okres od dnia 9 listopada 2004 r. do dnia 14 marca 2005 r.
Tym samym, wbrew stanowisku wyrażonemu w uzasadnieniu zaskarżonego
postanowienia, przedmiotem rozpoznania w sprawie jest właśnie ustalenie prawa
do świadczenia rehabilitacyjnego, a nie ustalenie jego wysokości, co zdaniem
skarżącej powoduje, że wartością przedmiotu zaskarżenia będzie suma świadczeń
3
za sporny okres, która obliczona zgodnie z zasadami określonymi w art. 19 ustawy
z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia
społecznego w razie choroby i macierzyństwa (jednolity tekst: Dz. U. z 2010 r. Nr
77, poz. 512; dalej - ustawa o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia
społecznego w razie choroby i macierzyństwa), wynosi 70.600,72 zł.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie jest uzasadnione. W myśl art. 3982
§ 1 k.p.c. - w sprawach z
zakresu ubezpieczeń społecznych - skarga kasacyjna jest niedopuszczalna w
sprawach o prawa majątkowe, w których wartość przedmiotu zaskarżenia jest
niższa niż dziesięć tysięcy złotych. Natomiast w sprawach o przyznanie i o
wstrzymanie emerytury lub renty oraz o objęcie obowiązkiem ubezpieczenia
społecznego skarga kasacyjna przysługuje niezależnie od wartości przedmiotu
zaskarżenia. Jak z tego wynika, sprawa o świadczenie rehabilitacyjne nie jest
objęta zamkniętym katalogiem spraw z zakresu ubezpieczeń społecznych, w
których skarga kasacyjna wyjątkowo przysługuje bez względu na wartość
przedmiotu zaskarżenia. Jest więc sprawą o prawo majątkowe i dopuszczalność
skargi kasacyjnej zależy od wartości przedmiotu zaskarżenia.
Świadczenie rehabilitacyjne oraz zasiłek chorobowego to dwa odrębne,
wzajemnie się wykluczające świadczenia, oparte na innej podstawie prawnej i
faktycznej. Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie, w której wnioskodawczyni
odwołała się od decyzji organu rentowego odmawiającej przyznania prawa do
świadczenia rehabilitacyjnego, nie była wysokość świadczenia, ale prawo do niego.
Nie było więc podstaw do obliczenia wartości przedmiotu sporu w sposób, w jaki to
uczynił Sąd Okręgowy. Tylko bowiem w sprawach o wysokość świadczenia wartość
przedmiotu stanowi różnicę między wysokością świadczenia wypłacanego przez
organ rentowy a wysokością świadczenia żądanego przez ubezpieczonego (por.
postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 24 czerwca 2009 r., II UZ 19/09, LEX nr
519959 oraz z dnia 24 czerwca 2009 r., II UZ 17/09, LEX nr 519962; z dnia 13
stycznia 2006 r., I UZ 47/05, OSNP 2007 nr 3-4, poz. 56). W związku z tym wartość
4
przedmiotu zaskarżenia w niniejszej sprawie to suma świadczeń za cały czas ich
trwania - od 9 listopada 2004 r. do 28 kwietnia 2005 r. (art. 22 k.p.c.).
Mając na uwadze powyższe Sąd Najwyższy na podstawie art. 39816
k.p.c. w
związku z art. 3943
§ 3 k.p.c. orzekł jak w sentencji.