Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KK 162/13
POSTANOWIENIE
Dnia 22 października 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
Prezes SN Lech Paprzycki
w sprawie D. K.
skazanego z art. 280 § 1 kk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 22 października 2013 r.,
kasacji, wniesionej przez obrońcę skazanego,
od wyroku Sądu Okręgowego w S.
z dnia 24 stycznia 2013 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w S.
z dnia 2 października 2012 r.,
1. oddala kasację obrońcy skazanego D. K. jako oczywiście
bezzasadną;
2. zwalnia D. K. od ponoszenia kosztów sądowych
postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy w S., wyrokiem z dnia 24 stycznia 2013 r. utrzymał w mocy
wyrok Sądu Rejonowego w S. z dnia 2 października 2012 r., którym D. K. skazany
został za przestępstwo zakwalifikowane z art. 280 § 1 kk i art. 275 § 1 kk oraz art.
157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk na podstawie art. 280 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk
na karę dwóch lat i sześciu miesięcy pozbawienia wolności.
Od powyższego wyroku Sądu Okręgowego kasację na korzyść skazanego D.
K. wniósł jego obrońca i, zarzucając „rażące naruszenie prawa, które mogło mieć
wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 7 kpk, art. 433 § 2 kpk, art. 457 § 3
kpk poprzez dokonanie przez Sąd Okręgowy w S. własnej oceny dowodów, w
2
sposób niejednokrotnie odbiegający od oceny Sądu Rejonowego, bez należytego
uzasadnienia swojego stanowiska, co sprawiło, że ustalenia Sądu Okręgowego
można uznać za dowolne, ponadto błędne odniesienie się przez Sąd w
uzasadnieniu do podnoszonych w apelacji istotnych kwestii w zakresie dotyczącym
zarówno winy, jak i kary”, wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie
sprawy Sądowi Okręgowemu w S. do ponownego rozpoznania.
Prokurator Prokuratury Okręgowej w S., w odpowiedzi na kasację, wniósł o
jej oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja obrońcy skazanego D. K. jest oczywiście bezzasadna, w rozumieniu
art. 535 § 3 kpk, i jako taka została oddalona, natomiast D. K. został zwolniony od
ponoszenia kosztów sądowych postępowania kasacyjnego na podstawie art. 624 §
1 kpk w zw. z art. 518 kpk.
W żadnym wypadku nie można podzielić stanowiska obrońcy skazanego D.
K., że Sąd Okręgowy sporządzając w tej sprawie uzasadnienie dopuścił się
naruszenia przepisów art. 433 § 2 kpk oraz art. 457 § 3 kpk i to w jakimkolwiek
związku z art. 7 kpk. Rzetelna lektura tego dokumentu sprawozdawczego Sądu
odwoławczego przekonuje, że Sąd ten nie dokonał odmiennych niż Sąd Rejonowy
ustaleń ani odmiennej niż ten ostatni Sąd oceny dowodów, które decydowały o
dokonaniu ustaleń przez Sąd pierwszej instancji, których to ustaleń i oceny
dowodów skarżący nie podziela, czemu dał wyraz w takim samym zakresie teraz w
kasacji i jej uzasadnieniu a przedtem w apelacji i w jej uzasadnieniu. Ustalając, że
uzasadnienie orzeczenia Sądu Okręgowego spełnia wymogi określone w art. 433 §
2 kpk i w art. 457 § 3 kpk trzeba to czynić w kontekście uzasadnienia orzeczenia
Sądu Rejonowego wydanego w tej sprawie i zarzutów apelacji tego samego
obrońcy. Wówczas okaże się, że Sąd pierwszej instancji, w uzasadnieniu swego
orzeczenia, nie dając wiary wyjaśnieniom D. K., z pełną wnikliwością i przekonująco
ocenił zeznania zarówno […] i to pozwoliło ustalić sprawstwo oskarżonego w tej
sprawie D. K. Tej oceny dowodów nie podzielił obrońca, czemu dał wyraz we
wniesionej w tej sprawie apelacji. Jednakże Sąd odwoławczy w uzasadnieniu
swego orzeczenia przekonująco wywiódł, przedstawiając pełną w tym zakresie
argumentację, dlaczego należało podzielić stanowisko Sądu pierwszej instancji.
3
Czyniąc to Sąd Okręgowy nie dokonał, co należy jeszcze raz powtórzyć, ani
nowych ustaleń, ani odmiennych ocen przeprowadzonych przez Sąd Rejonowy
dowodów. W końcu, podzielić należy pogląd sformułowany przez Prokuratora
Prokuratury Okręgowej w S., że błędne określenie w uzasadnieniu wyroku Sądu
Okręgowego kary pozbawienia wolności wymierzonej przez Sąd Rejonowy nie
mogło mieć wpływu na treść orzeczenia Sądu odwoławczego.
Mając powyższe na względzie, Sąd Najwyższy orzekł jak w postanowieniu.