III KK 330/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:19-11-2013
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III KK 330/13
POSTANOWIENIE
Dnia 24 października 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dorota Rysińska
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 24 października 2013 r.,
sprawy G. Z.
skazanego z art.200 § 1 w zb. z art. 199 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 kk i art. 12 kk
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w S.
z dnia 18 kwietnia 2013 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego w L.
z dnia 19 grudnia 2012 r.,
p o s t a n o w i ł
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną;
2. obciążyć skazanego kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Kasacja wniesiona na korzyść G. Z. okazała się oczywiście bezzasadna.
Z ujętych w kolejnych punktach skargi zarzuty rażącego naruszenia
przepisów prawa procesowego tylko zarzut wskazany w punkcie 1., rażącego
naruszenia art. 433 § 1 i 2 k.p.k., ma charakter kasacyjny, a więc odpowiadający
dyspozycji przepisów art. 519 k.p.k. i art. 523 § 1 k.p.k. Zarzut ten należy jednak
ocenić jako oczywiście wprost bezpodstawny, o czym przekonuje treść motywów
zaskarżonego kasacją wyroku Sądu odwoławczego. Wynika z nich w sposób
dobitny, że rozpoznając wniesioną na korzyść oskarżonego, od całości wyroku,
2
apelację Sąd ten zbadał w całości zarówno sposób ukształtowania przez sąd I
instancji podstawy dowodowej czynionych ustaleń faktycznych, jak i trafność tych
ustaleń, jak i wreszcie ocenę prawną stwierdzonego zachowania i wymiar kary.
Należy podkreślić, że rozważania Sadu odwoławczego odznaczają się stosownym
stopniem uszczegółowienia, pozwalającym na stwierdzenie, iż zarzuty
rozpoznawanej apelacji, łączące się z wadliwością przeprowadzonej oceny
dowodów, zwłaszcza zeznań małoletniej pokrzywdzonej (i dotyczącej ich opinii
sądowo-psychologicznej), jej matki, babki i ciotki (żony oskarżonego) oraz, z
drugiej strony, wyjaśnień oskarżonego, jak również opinii sądowo-psychiatrycznej
co do jego osoby, były przedmiotem rzeczywistej kontroli. Sąd podał konkretne
powody, dla których uznał, że dowody obciążające oskarżonego mają wymowę
jednoznaczną.
Całkowita nietrafność omówionego powyżej zarzutu kasacji przekonuje, że
całość tej skargi jawi się jako oczywiście bezzasadna. Pozostałe bowiem jej zarzuty
– rażącego naruszenia przepisów art. 7, art. 167 w zw. z art. 2 § 2, art. 177, art. 175,
art. 193 w zw. z art. 4 k.p.k. – nie spełniają standardów wymaganych przepisami art.
519 k.p.k. i art. 523 § 1 k.p.k. Z uzasadnienia tych zarzutów wynika, że zostały one
skierowane wprost do orzeczenia Sądu I instancji, a ich istota – pod pozorem
wytknięcia dowodowych braków, powstałych w wyniku rzekomej obrazy przepisów
procesowych odnoszących się głównie do opinii już sporządzonych lub takich, które
zdaniem skarżącego powinny zostać przeprowadzone z urzędu – sprowadza się do
polemiki z ustaleniami sprawy w myśl własnych założeń dowodowych skarżącego.
Twierdzenie na etapie postępowania kasacyjnego, że w sprawie błędnie przyjęto
„jedną wersję kryminalistyczną”, pomimo tego, że na popełnienie przestępstwa
wskazywały jedynie zeznania pokrzywdzonej, gdy inne dowody, a zwłaszcza
wyjaśnienia oskarżonego i treść o nim opinii sądowo-psychiatrycznej wersji tej
przeczyły, uwidacznia w sposób wyraźny, że skarżący podejmuje nieskuteczną
próbę zakwestionowania nie tylko oceny wiarygodności małoletniej, ale i innych
dowodów, zwłaszcza zeznań jej najbliższych, w tym zeznań żony oskarżonego,
złożonych w postępowaniu przygotowawczym. W tej kategorii lokują się też
supozycje obrońcy co do niepełności opinii sądowo-psychologicznej dotyczącej
pokrzywdzonej, czy też co do sprzeczności w opinii psychiatrów seksuologa i
3
psychologa w przedmiocie stwierdzenia u oskarżonego skłonności pedofilnych
(teoretycznej możliwości takich jego zachowań o charakterze zastępczym).
Z tych wszystkich względów rozważaną skargę kasacyjną ocenić należało
jako bezzasadną w stopniu przemawiającym za jej oddaleniem w trybie art. 535 § 3
k.p.k. i dlatego Sąd Najwyższy orzekł, jak w postanowieniu.
POSTANOWIENIE
Dnia 24 października 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dorota Rysińska
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 24 października 2013 r.,
sprawy G. Z.
skazanego z art.200 § 1 w zb. z art. 199 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 kk i art. 12 kk
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w S.
z dnia 18 kwietnia 2013 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego w L.
z dnia 19 grudnia 2012 r.,
p o s t a n o w i ł
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną;
2. obciążyć skazanego kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Kasacja wniesiona na korzyść G. Z. okazała się oczywiście bezzasadna.
Z ujętych w kolejnych punktach skargi zarzuty rażącego naruszenia
przepisów prawa procesowego tylko zarzut wskazany w punkcie 1., rażącego
naruszenia art. 433 § 1 i 2 k.p.k., ma charakter kasacyjny, a więc odpowiadający
dyspozycji przepisów art. 519 k.p.k. i art. 523 § 1 k.p.k. Zarzut ten należy jednak
ocenić jako oczywiście wprost bezpodstawny, o czym przekonuje treść motywów
zaskarżonego kasacją wyroku Sądu odwoławczego. Wynika z nich w sposób
dobitny, że rozpoznając wniesioną na korzyść oskarżonego, od całości wyroku,
2
apelację Sąd ten zbadał w całości zarówno sposób ukształtowania przez sąd I
instancji podstawy dowodowej czynionych ustaleń faktycznych, jak i trafność tych
ustaleń, jak i wreszcie ocenę prawną stwierdzonego zachowania i wymiar kary.
Należy podkreślić, że rozważania Sadu odwoławczego odznaczają się stosownym
stopniem uszczegółowienia, pozwalającym na stwierdzenie, iż zarzuty
rozpoznawanej apelacji, łączące się z wadliwością przeprowadzonej oceny
dowodów, zwłaszcza zeznań małoletniej pokrzywdzonej (i dotyczącej ich opinii
sądowo-psychologicznej), jej matki, babki i ciotki (żony oskarżonego) oraz, z
drugiej strony, wyjaśnień oskarżonego, jak również opinii sądowo-psychiatrycznej
co do jego osoby, były przedmiotem rzeczywistej kontroli. Sąd podał konkretne
powody, dla których uznał, że dowody obciążające oskarżonego mają wymowę
jednoznaczną.
Całkowita nietrafność omówionego powyżej zarzutu kasacji przekonuje, że
całość tej skargi jawi się jako oczywiście bezzasadna. Pozostałe bowiem jej zarzuty
– rażącego naruszenia przepisów art. 7, art. 167 w zw. z art. 2 § 2, art. 177, art. 175,
art. 193 w zw. z art. 4 k.p.k. – nie spełniają standardów wymaganych przepisami art.
519 k.p.k. i art. 523 § 1 k.p.k. Z uzasadnienia tych zarzutów wynika, że zostały one
skierowane wprost do orzeczenia Sądu I instancji, a ich istota – pod pozorem
wytknięcia dowodowych braków, powstałych w wyniku rzekomej obrazy przepisów
procesowych odnoszących się głównie do opinii już sporządzonych lub takich, które
zdaniem skarżącego powinny zostać przeprowadzone z urzędu – sprowadza się do
polemiki z ustaleniami sprawy w myśl własnych założeń dowodowych skarżącego.
Twierdzenie na etapie postępowania kasacyjnego, że w sprawie błędnie przyjęto
„jedną wersję kryminalistyczną”, pomimo tego, że na popełnienie przestępstwa
wskazywały jedynie zeznania pokrzywdzonej, gdy inne dowody, a zwłaszcza
wyjaśnienia oskarżonego i treść o nim opinii sądowo-psychiatrycznej wersji tej
przeczyły, uwidacznia w sposób wyraźny, że skarżący podejmuje nieskuteczną
próbę zakwestionowania nie tylko oceny wiarygodności małoletniej, ale i innych
dowodów, zwłaszcza zeznań jej najbliższych, w tym zeznań żony oskarżonego,
złożonych w postępowaniu przygotowawczym. W tej kategorii lokują się też
supozycje obrońcy co do niepełności opinii sądowo-psychologicznej dotyczącej
pokrzywdzonej, czy też co do sprzeczności w opinii psychiatrów seksuologa i
3
psychologa w przedmiocie stwierdzenia u oskarżonego skłonności pedofilnych
(teoretycznej możliwości takich jego zachowań o charakterze zastępczym).
Z tych wszystkich względów rozważaną skargę kasacyjną ocenić należało
jako bezzasadną w stopniu przemawiającym za jej oddaleniem w trybie art. 535 § 3
k.p.k. i dlatego Sąd Najwyższy orzekł, jak w postanowieniu.