IV KK 330/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:22-11-2013
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV KK 330/13
POSTANOWIENIE
Dnia 24 października 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dariusz Świecki
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w dniu 24 października 2013 r.
sprawy T. S.
skazanego za przestępstwo z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 288 § 1 k.k.
z powodu kasacji, wniesionej przez obrońcę
od wyroku Sądu Okręgowego w K.
z dnia 12 marca 2013 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w K.
z dnia 29 maja 2012 r.
postanowił:
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. obciążyć skazanego kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Kasacja obrońcy jest oczywiście bezzasadna w zakresie zarzutów
zaistnienia bezwzględnej przyczyny odwoławczej z art. 439 § 1 pkt 9 i 11 k.p.k., zaś
niedopuszczalna z mocy prawa co do zarzutu naruszenia art. 115 § 3 k.p.k.
Odnośnie do zarzutu naruszenia art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1
pkt 9 i 11 k.p.k. należy stwierdzić, że wskazane uchybienie było przedmiotem
kontroli odwoławczej. Sąd drugiej instancji wyraził w tej kwestii trafny pogląd, że po
stronie oskarżyciela publicznego nie doszło do „konsumpcji skargi publicznej”,
skoro akt oskarżenia w przedmiotowej sprawie wpłynął do Sądu Rejonowego w
2
dniu 2 lutego 2009 r., a zatem przed wydaniem postanowienia o umorzeniu
postępowania w sprawie 2 Ds. …/10. Z tym stanowiskiem skarżący w ogóle nie
polemizuje, choć kasacja skierowana jest do orzeczenia sądu odwoławczego.
Przedstawia natomiast własny pogląd, który w realiach rozpoznawanej sprawy nie
jest trafny. W wypadku bowiem równoczesnego toczenia się dwóch postępowań o
ten sam czyn mogłaby zaistnieć ujemna przesłanka procesowa z art. 17 § 1 pkt 7
k.p.k. Zauważyć jednak należy, że przepis ten odnosi się do sytuacji, w której
prowadzi się postępowanie od ten sam czyn przeciwko tej samej osobie, zaś w
sprawie 2 Ds. …/10 postępowanie zakończyło się w fazie in rem. Natomiast
wniesienie aktu oskarżenia w niniejszej sprawie przed zakończeniem postępowania
w sprawie 2 Ds. …/10 powinno rzutować na dopuszczalność prowadzenia tego
ostatniego postępowania, a nie na odwrót. Trudno bowiem zasadnie twierdzić, że w
tej sprawie doszło do wygaśnięcia prawa do skargi, skoro w czasie jej wniesienia
nie wszczęto jeszcze postępowania w sprawie 2 Ds. …/10.
Oczywiście bezzasadny jest zarzut naruszenia art. 374 § 1 k.p.k. w zw. z art.
439 § 1 pkt 11 k.p.k. Wskazany w tym zarzucie układ procesowy, tj. naruszenie
prawa do obrony oskarżonego D. P., co naruszyło prawo do obrony oskarżonego T.
S. mógłby być rozpatrywany pod kątem obrazy art. 6 k.p.k. w zw. z art. 374 § 1
k.p.k. Jednak w kasacji z uwagi na treść art. 523 § 2 i § 4 pkt 1 k.p.k. jest to
niedopuszczalne. Pozostaje więc wyłącznie kwestia oceny zaistnienia
bezwzględnej przyczyny odwoławczej z art. 439 § 1 pkt 11 k.p.k. W rozpoznawanej
sprawie chodzi tu jednak o nieobecność na rozprawie oskarżonego D. P., a nie
oskarżonego T. S. Dlatego też w sprawach złożonych podmiotowo – z uwagi na
gwarancyjny i procesowy charakter tej podstawy – dotyczy ona tylko tego
oskarżonego, co do którego zaistniało to uchybienie. Tylko więc w stosunku do
oskarżonego D. P. byłaby to bezwzględna przyczyna uchylenia orzeczenia (art. 439
§ 1 k.p.k.).
Natomiast z uwagi na treść wskazanego już art. 523 § 2 k.p.k.
niedopuszczalny jest zarzut kasacyjny naruszenia art. 115 § 3 k.p.k. (arg. z art. 523
§ 4 pkt 1 k.p.k.).
Z powyżej wskazanych względów kasacja nie mogła doprowadzić do
podważenia prawidłowości wyroku sądu odwoławczego. Dlatego też została
3
oddalona jako oczywiście bezzasadna, zaś skazany został obciążony kosztami
sądowymi postępowania kasacyjnego.
POSTANOWIENIE
Dnia 24 października 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dariusz Świecki
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w dniu 24 października 2013 r.
sprawy T. S.
skazanego za przestępstwo z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 288 § 1 k.k.
z powodu kasacji, wniesionej przez obrońcę
od wyroku Sądu Okręgowego w K.
z dnia 12 marca 2013 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w K.
z dnia 29 maja 2012 r.
postanowił:
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. obciążyć skazanego kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Kasacja obrońcy jest oczywiście bezzasadna w zakresie zarzutów
zaistnienia bezwzględnej przyczyny odwoławczej z art. 439 § 1 pkt 9 i 11 k.p.k., zaś
niedopuszczalna z mocy prawa co do zarzutu naruszenia art. 115 § 3 k.p.k.
Odnośnie do zarzutu naruszenia art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1
pkt 9 i 11 k.p.k. należy stwierdzić, że wskazane uchybienie było przedmiotem
kontroli odwoławczej. Sąd drugiej instancji wyraził w tej kwestii trafny pogląd, że po
stronie oskarżyciela publicznego nie doszło do „konsumpcji skargi publicznej”,
skoro akt oskarżenia w przedmiotowej sprawie wpłynął do Sądu Rejonowego w
2
dniu 2 lutego 2009 r., a zatem przed wydaniem postanowienia o umorzeniu
postępowania w sprawie 2 Ds. …/10. Z tym stanowiskiem skarżący w ogóle nie
polemizuje, choć kasacja skierowana jest do orzeczenia sądu odwoławczego.
Przedstawia natomiast własny pogląd, który w realiach rozpoznawanej sprawy nie
jest trafny. W wypadku bowiem równoczesnego toczenia się dwóch postępowań o
ten sam czyn mogłaby zaistnieć ujemna przesłanka procesowa z art. 17 § 1 pkt 7
k.p.k. Zauważyć jednak należy, że przepis ten odnosi się do sytuacji, w której
prowadzi się postępowanie od ten sam czyn przeciwko tej samej osobie, zaś w
sprawie 2 Ds. …/10 postępowanie zakończyło się w fazie in rem. Natomiast
wniesienie aktu oskarżenia w niniejszej sprawie przed zakończeniem postępowania
w sprawie 2 Ds. …/10 powinno rzutować na dopuszczalność prowadzenia tego
ostatniego postępowania, a nie na odwrót. Trudno bowiem zasadnie twierdzić, że w
tej sprawie doszło do wygaśnięcia prawa do skargi, skoro w czasie jej wniesienia
nie wszczęto jeszcze postępowania w sprawie 2 Ds. …/10.
Oczywiście bezzasadny jest zarzut naruszenia art. 374 § 1 k.p.k. w zw. z art.
439 § 1 pkt 11 k.p.k. Wskazany w tym zarzucie układ procesowy, tj. naruszenie
prawa do obrony oskarżonego D. P., co naruszyło prawo do obrony oskarżonego T.
S. mógłby być rozpatrywany pod kątem obrazy art. 6 k.p.k. w zw. z art. 374 § 1
k.p.k. Jednak w kasacji z uwagi na treść art. 523 § 2 i § 4 pkt 1 k.p.k. jest to
niedopuszczalne. Pozostaje więc wyłącznie kwestia oceny zaistnienia
bezwzględnej przyczyny odwoławczej z art. 439 § 1 pkt 11 k.p.k. W rozpoznawanej
sprawie chodzi tu jednak o nieobecność na rozprawie oskarżonego D. P., a nie
oskarżonego T. S. Dlatego też w sprawach złożonych podmiotowo – z uwagi na
gwarancyjny i procesowy charakter tej podstawy – dotyczy ona tylko tego
oskarżonego, co do którego zaistniało to uchybienie. Tylko więc w stosunku do
oskarżonego D. P. byłaby to bezwzględna przyczyna uchylenia orzeczenia (art. 439
§ 1 k.p.k.).
Natomiast z uwagi na treść wskazanego już art. 523 § 2 k.p.k.
niedopuszczalny jest zarzut kasacyjny naruszenia art. 115 § 3 k.p.k. (arg. z art. 523
§ 4 pkt 1 k.p.k.).
Z powyżej wskazanych względów kasacja nie mogła doprowadzić do
podważenia prawidłowości wyroku sądu odwoławczego. Dlatego też została
3
oddalona jako oczywiście bezzasadna, zaś skazany został obciążony kosztami
sądowymi postępowania kasacyjnego.