Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II KK 255/13
POSTANOWIENIE
Dnia 30 października 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Józef Dołhy
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 30 października 2013 r.,
sprawy J. A. K.
skazanego z art. 197 § 3 kk
z powodu kasacji wniesionych przez obrońców skazanego
od wyroku Sądu Apelacyjnego w […] z dnia 7 maja 2013 r.
zmieniającego wyrok Sądu Okręgowego z dnia 30 lipca 2012 r.,
p o s t a n o w i ł :
1. oddala obie kasacje jako oczywiście bezzasadne;
2. zwalnia skazanego od ponoszenia kosztów sądowych
postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Wyrokiem Sądu Okręgowego w Ł. z dnia 30 lipca 2012 r. J. A. K. skazany
został za przestępstwo z art. 197 § 3 pkt 2 k.k. w zw. z art. 197 § 1 i § 2 k.k. na
karę 6 lat pozbawienia wolności, na podstawie art. 39 pkt 2a k.k. i art. 43 § 1 k.k.
oraz art. 39 pkt 2b k.k., art. 41a § 1 i 4 k.k. i art. 43 § 1 k.k. orzeczono środki karne.
W apelacjach od tego wyroku obrońcy oskarżonego podnieśli zarzuty obrazy
przepisów postępowania – art. 7 w zw. z art. 424 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k. oraz błędu
w ustaleniach faktycznych. W apelacji prokuratora podniesiono zarzut obrazy prawa
materialnego art. 197 § 1 k.k.
Sąd Apelacyjny, wyrokiem z dnia 7 maja 2013 r., zmienił zaskarżony wyrok
w ten sposób, że złagodził wymierzoną oskarżonemu karę pozbawienia wolności
do 3 lat i 6 miesięcy, w pozostałych częściach zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.
2
Od powyższego wyroku kasacje wnieśli obrońcy skazanego, zarzucając
rażące naruszenie prawa, które mogło mieć istotny wpływ na treść orzeczenia, a
mianowicie:
1) art. 7 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k., art. 172 k.p.k. i art. 452 § 2 k.p.k. poprzez
dowolną a nie swobodną ocenę zebranych w sprawie dowodów przejawiającą się w:
■ przyjęciu, że wszystkie okoliczności przedmiotowej sprawy zostały należycie
wyjaśnione bez potrzeby przeprowadzania dalszych dowodów -
skonfrontowania lub ponownego przesłuchania pokrzywdzonej w wyniku
uchylenia zaskarżonego wyroku lub podczas rozprawy apelacyjnej, w sytuacji,
gdy istnieją nadal wątpliwości oraz rozbieżności, które należało wyjaśnić
kontynuując postępowanie dowodowe, tym bardziej wobec zeznań małoletniej
córki skazanego, złożonych podczas rozprawy apelacyjnej, które dostarczyły
kolejnych wątpliwości na tyle istotnych, że wymagały wyjaśnienia;
■ zaniechaniu wnikliwego i wszechstronnego wyjaśnienia za pomocą
dostępnych dowodów wszystkich okoliczności, wątpliwości oraz rozbieżności
występujących w sprawie, na które częściowo zwrócił uwagę również Sąd
Apelacyjny, które - wbrew twierdzeniom tegoż Sądu - mają istotne znaczenia
dla oceny materiału dowodowego i prawidłowego ustalenia stanu faktycznego
- co skutkuje dokonaniem wadliwych ustaleń faktycznych odnoszących się do
sytuacji i wzajemnych relacji pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzoną D. K. oraz
wydarzeń z dnia 14 listopada 2010 r.;
2) art. 7 k.p.k. w zw. z art. 170 § 1 k.p.k. poprzez oddalenie wniosku dowodowego
obrońcy skazanego i zaniechanie przesłuchania w charakterze świadka
pokrzywdzonej D. K., pomimo ujawnionych w toku postępowania apelacyjnego
nowych okoliczności, na które wskazywała córka skazanego, wyłącznie z powodu
subiektywnych odczuć Sądu II instancji, co do wiarygodności przesłuchanego
świadka, a tym samym zaniechanie rozstrzygnięcia ujawnionych w sprawie
wątpliwości;
3) art. 433 § 2 k.p.k. w zw. z art. 457 § 3 k.p.k. poprzez zaniechanie dokładnego
rozważenia zarzutu podniesionego przez obrońcę w apelacji, a dotyczącego
konieczności wnikliwego rozważenia słuszności oparcia wyroku skazującego na
opinii biegłego A. P., pomimo, iż w sprawie występuje szereg nieścisłości
3
dotyczących przebiegu procesu pobierania materiału genetycznego i jego
przekazania do dalszego badania, a to w szczególności w zakresie tego, z jakiego
obrębu ciała pochodziły pobrane materiały oraz w jaki sposób były oznakowane i
przekazywane do badania genetycznego, a nadto, jak wynika z opinii biegłego,
ujawniony przez niego materiał genetyczny pobrany z ciała pokrzywdzonej, a
podobny do materiału genetycznego oskarżonego, mógł zostać przeniesiony na
ciało małoletniej poprzez skorzystanie z tego samego ręcznika, oraz art. 2 § 2 k.p.k.,
art. 4 k.p.k. oraz art. 452 § 2 k.p.k. polegające na nieprzeprowadzeniu na rozprawie
dowodu z uzupełniających zeznań pokrzywdzonej D. K. oraz w razie konieczności
dowodu z konfrontacji zeznań świadków A. K. i D.K.
W konkluzji skarżący wnieśli o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie
sprawy Sądowi Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania, ewentualnie o
uchylenie wyroków sądów obu instancji i przekazanie sprawy Sądowi
Okręgowemu do ponownego rozpoznania.
W pisemnej odpowiedzi na kasacje prokurator Prokuratury Apelacyjnej
wniósł o oddalenie obu kasacji jako oczywiście bezzasadnych.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacje są bezzasadne w stopniu oczywistym.
Poza formalnym powołaniem się na rażące naruszenie prawa procesowego,
kasacje wprost ograniczają się do powtórzenia stanowiska prezentowanego w
postępowaniu odwoławczym, nie zawierają natomiast merytorycznych argumentów,
które pozwalałyby na zakwestionowanie stanowiska sądu drugiej instancji.
Powtórzenie w skargach kasacyjnych argumentacji przedstawionej
uprzednio w apelacji może być skuteczne wówczas, gdy Sąd odwoławczy nie
rozpozna należycie wszystkich zarzutów i nie odniesie się do nich w uzasadnieniu
swojego orzeczenia w sposób zgodny z wymogami określonymi w art. 433 § 2
k.p.k. oraz art. 457 § 3 k.p.k. Treść uzasadnienia wyroku Sądu Apelacyjnego
jednoznacznie przekonuje, że podniesione w apelacjach zarzuty zostały przez ten
sąd należycie rozpoznane, a następnie wszechstronnie rozważone. Uzasadnienie
to merytorycznie jest trafne, odnosi się do zarzutów apelacji w takim zakresie, w
jakim zostały one podniesione. Brak jest zatem podstaw do przyjęcia, że doszło do
nierzetelnego czy też niepełnego rozpoznania środków odwoławczych.
4
Motywy obu kasacji wskazuje wprost, że ich autorzy, kwestionując ocenę
wiarygodności dowodów osobowych, domagają się dokonania odmiennych ustaleń
co do okoliczności zdarzenia, tym samym ich intencją jest spowodowanie kontroli
ustaleń faktycznych w postępowaniu kasacyjnym.
W tym stanie sprawy Sąd Najwyższy, akceptując stanowisko zawarte w
prokuratorskiej odpowiedzi na skargę kasacyjną, oddalił kasacje jako oczywiście
bezzasadne.