III KZ 67/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:12-11-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:III KZ 64/06 III KZ 84/10 V KZ 57/97
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III KZ 67/13
POSTANOWIENIE
Dnia 28 października 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Roman Sądej
w sprawie Z. S.-K.
skazanego z art. 158 § 3 k.k. i in.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 28 października 2013 r.,
zażalenia skazanego,
na zarządzenie Zastępcy Przewodniczącego II Wydziału Karnego Sądu
Apelacyjnego w […] z dnia 6 sierpnia 2013r., o odmowie przyjęcia kasacji od
wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 21 lutego 2013r., utrzymującego w mocy wyrok
Sądu Okręgowego w S. z dnia 14 września 2012r.1,
p o s t a n o w i ł
utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
Zaskarżonym zarządzeniem odmówiono przyjęcia kasacji skazanego, z
uwagi na nieuzupełnienie przez niego w trybie art. 120 § 1 k.p.k. braku formalnego,
w postaci sporządzenia i podpisania kasacji przez adwokata.
Zażalenie na to zarządzenie złożył skazany, wnosząc o jego uchylenie i
przyjęcie jego osobistej kasacji, ewentualnie o wyznaczenie mu kolejnego obrońcy
z urzędu, celem sporządzenia i podpisania tej skargi. W uzasadnieniu zażalenia Z.
S.-K. podkreślił swoją trudną sytuację materialną i związany z tym brak możliwości
ustanowienia obrońcy z wyboru oraz kwestionował rzetelność opinii o braku
podstaw do wniesienia kasacji sporządzonej przez wyznaczonego mu obrońcę z
2
urzędu. Ponadto stwierdził, że w jego przekonaniu istnieją pełne podstawy do
uwzględnienia kasacji. Do zażalenia skazany załączył dokumentację związaną z
jego sytuacją materialną.
Sąd Najwyższy rozważył, co następuje.
Zażalenie skazanego było niezasadne. Należy podkreślić, iż na obecnym
etapie postępowania kontroli instancyjnej może być poddana wyłącznie
prawidłowość zaskarżonego zarządzenia oraz postępowania okołokasacyjnego, z
wyłączeniem subiektywnie podnoszonych przez skazanego zagadnień dotyczących
merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy.
Postępowanie okołokasacyjne w niniejszej sprawie zostało przeprowadzone
w sposób należyty. Wydanie zaskarżonego zarządzenia poprzedzone zostało
prawidłowo wykonanymi czynnościami procesowymi, w tym wyznaczeniem
skazanemu obrońcy z urzędu celem sporządzenia kasacji albo opinii o braku
podstaw do jej wniesienia. Po wydaniu przez obrońcę opinii o braku podstaw do
wniesienia kasacji, skazany został wezwany w terminie 30 dni do uzupełnienia
braku formalnego poprzez sporządzenie i podpisanie kasacji przez adwokata, do
czego nie doszło. W związku z tym, zaskarżonym zarządzeniem odmówiono
przyjęcia osobistej kasacji skazanego.
Z. S.-K. nie kwestionował prawidłowości wykonania powyższych czynności
sądowych. Podważał on jedynak rzetelność działań wyznaczonego obrońcy z
urzędu, wnosząc o wyznaczenie mu innego obrońcy z urzędu. W orzecznictwie
Sądu Najwyższego ugruntowane jest stanowisko, że co do zasady brak podstaw
prawnych do wyznaczenia kolejnego obrońcy z urzędu wówczas, gdy ten pierwszy
nie znajduje przesłanek uzasadniających wniesienie kasacji (por. postanowienia SN
z dnia 17 czerwca 1997r., V KZ 57/97, OSNKW 1997, z. 9-10, poz. 82; z dnia 12
października 2006r., III KZ 64/06, Lex nr 196985; z dnia 29 października 2010r., III
KZ 84/10, Lex nr 843579).
Jednocześnie dodać należy, że w sprawie nie wystąpiły jakiekolwiek
okoliczności podważające rzetelności działań dotychczas wyznaczonego
skazanemu obrońcy z urzędu, czego dowodzi treść sporządzonej opinii o
niestwierdzeniu w sprawie podstaw do sformułowania zarzutów kasacyjnych.
3
Przepis art. 526 § 2 k.p.k. ustanowił wobec nadzwyczajnego środka
zaskarżenia jakim jest kasacja, formalne wymaganie w postaci tzw. przymusu
adwokacko-radcowskiego. Kasacja, aby podlegała rozpoznaniu, musi więc być on
sporządzona i podpisana, w realiach niniejszej sprawy, przez adwokata.
Niemożliwe jest więc przyjęcie osobistej skargi skazanego, o co także wnosił w
zażaleniu.
Fakt, że skazany kontestuje zarówno słuszność stanowiska
dotychczasowego obrońcy z urzędu oraz domaga się wyznaczenia kolejnego, w
żadnej mierze nie zmienia tego, że zaskarżone zarządzenie wydane zostało
prawidłowo.
Z tych też względów zażalenie skazanego uwzględnione być nie mogło, o
czym Sąd Najwyższy orzekł w części dyspozytywnej postanowienia.
POSTANOWIENIE
Dnia 28 października 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Roman Sądej
w sprawie Z. S.-K.
skazanego z art. 158 § 3 k.k. i in.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 28 października 2013 r.,
zażalenia skazanego,
na zarządzenie Zastępcy Przewodniczącego II Wydziału Karnego Sądu
Apelacyjnego w […] z dnia 6 sierpnia 2013r., o odmowie przyjęcia kasacji od
wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 21 lutego 2013r., utrzymującego w mocy wyrok
Sądu Okręgowego w S. z dnia 14 września 2012r.1,
p o s t a n o w i ł
utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
Zaskarżonym zarządzeniem odmówiono przyjęcia kasacji skazanego, z
uwagi na nieuzupełnienie przez niego w trybie art. 120 § 1 k.p.k. braku formalnego,
w postaci sporządzenia i podpisania kasacji przez adwokata.
Zażalenie na to zarządzenie złożył skazany, wnosząc o jego uchylenie i
przyjęcie jego osobistej kasacji, ewentualnie o wyznaczenie mu kolejnego obrońcy
z urzędu, celem sporządzenia i podpisania tej skargi. W uzasadnieniu zażalenia Z.
S.-K. podkreślił swoją trudną sytuację materialną i związany z tym brak możliwości
ustanowienia obrońcy z wyboru oraz kwestionował rzetelność opinii o braku
podstaw do wniesienia kasacji sporządzonej przez wyznaczonego mu obrońcę z
2
urzędu. Ponadto stwierdził, że w jego przekonaniu istnieją pełne podstawy do
uwzględnienia kasacji. Do zażalenia skazany załączył dokumentację związaną z
jego sytuacją materialną.
Sąd Najwyższy rozważył, co następuje.
Zażalenie skazanego było niezasadne. Należy podkreślić, iż na obecnym
etapie postępowania kontroli instancyjnej może być poddana wyłącznie
prawidłowość zaskarżonego zarządzenia oraz postępowania okołokasacyjnego, z
wyłączeniem subiektywnie podnoszonych przez skazanego zagadnień dotyczących
merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy.
Postępowanie okołokasacyjne w niniejszej sprawie zostało przeprowadzone
w sposób należyty. Wydanie zaskarżonego zarządzenia poprzedzone zostało
prawidłowo wykonanymi czynnościami procesowymi, w tym wyznaczeniem
skazanemu obrońcy z urzędu celem sporządzenia kasacji albo opinii o braku
podstaw do jej wniesienia. Po wydaniu przez obrońcę opinii o braku podstaw do
wniesienia kasacji, skazany został wezwany w terminie 30 dni do uzupełnienia
braku formalnego poprzez sporządzenie i podpisanie kasacji przez adwokata, do
czego nie doszło. W związku z tym, zaskarżonym zarządzeniem odmówiono
przyjęcia osobistej kasacji skazanego.
Z. S.-K. nie kwestionował prawidłowości wykonania powyższych czynności
sądowych. Podważał on jedynak rzetelność działań wyznaczonego obrońcy z
urzędu, wnosząc o wyznaczenie mu innego obrońcy z urzędu. W orzecznictwie
Sądu Najwyższego ugruntowane jest stanowisko, że co do zasady brak podstaw
prawnych do wyznaczenia kolejnego obrońcy z urzędu wówczas, gdy ten pierwszy
nie znajduje przesłanek uzasadniających wniesienie kasacji (por. postanowienia SN
z dnia 17 czerwca 1997r., V KZ 57/97, OSNKW 1997, z. 9-10, poz. 82; z dnia 12
października 2006r., III KZ 64/06, Lex nr 196985; z dnia 29 października 2010r., III
KZ 84/10, Lex nr 843579).
Jednocześnie dodać należy, że w sprawie nie wystąpiły jakiekolwiek
okoliczności podważające rzetelności działań dotychczas wyznaczonego
skazanemu obrońcy z urzędu, czego dowodzi treść sporządzonej opinii o
niestwierdzeniu w sprawie podstaw do sformułowania zarzutów kasacyjnych.
3
Przepis art. 526 § 2 k.p.k. ustanowił wobec nadzwyczajnego środka
zaskarżenia jakim jest kasacja, formalne wymaganie w postaci tzw. przymusu
adwokacko-radcowskiego. Kasacja, aby podlegała rozpoznaniu, musi więc być on
sporządzona i podpisana, w realiach niniejszej sprawy, przez adwokata.
Niemożliwe jest więc przyjęcie osobistej skargi skazanego, o co także wnosił w
zażaleniu.
Fakt, że skazany kontestuje zarówno słuszność stanowiska
dotychczasowego obrońcy z urzędu oraz domaga się wyznaczenia kolejnego, w
żadnej mierze nie zmienia tego, że zaskarżone zarządzenie wydane zostało
prawidłowo.
Z tych też względów zażalenie skazanego uwzględnione być nie mogło, o
czym Sąd Najwyższy orzekł w części dyspozytywnej postanowienia.