Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV KO 38/13
POSTANOWIENIE
Dnia 29 października 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Barbara Skoczkowska (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Michał Laskowski
SSN Tomasz Artymiuk
w sprawie W. W.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w dniu 29 października 2013 r.,
wniosku obrońcy skazanego o wznowienie postępowania zakończonego
prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 24 maja 2012 r., utrzymującym w mocy wyrok
Sądu Okręgowego w B. z dnia 30 stycznia 2012 r.,
na podstawie art. 540 § 1 pkt 2 b k.p.k. a contrario
postanawia:
1. oddalić wniosek o wznowienie postępowania;
2. obciążyć skazanego W. W. kosztami sądowymi
postępowania wznowieniowego;
3. zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adw. T. S. z
Kancelarii Adwokackiej, kwotę 442,80 zł ( czterysta czterdzieści
dwa zł 80/100), w tym 23 % podatku VAT, z tytułu sporządzenia i
wniesienia wniosku o wznowienie postępowania.
UZASADNIENIE
W. W. wyrokiem Sądu Okręgowego z dnia 30 stycznia 2012 r., został skazany
za popełnienie przestępstwa z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. w. z art. 64 § 1 k.k. na karę 6
lat pozbawienia wolności. Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 24 maja 2012 r., po
2
rozpoznaniu apelacji obrońcy skazanego oraz prokuratora, utrzymał w mocy
zaskarżony wyrok. Sąd Najwyższy w dniu 10 stycznia 2013 r. oddalił kasację
obrońcy skazanego jako oczywiście bezzasadną.
Z wnioskiem o wznowienie postępowania w niniejszej sprawie wystąpił
obrońca skazanego W. W. powołując się na przepis art. 540 § 1 pkt 2 lit. b k.p.k. W
uzasadnieniu wniosku obrońca podniósł, że leczenie skazanego na wirusowe
zapalenie wątroby lekiem o nazwie interferon, mogło mieć wpływ na psychikę
skazanego, a co za tym idzie na jego poczytalność w rozumieniu art. 31 § 1 i 2 k.k.
Podniesiona kwestia poczytalności skazanego winna być traktowana jako nowa
okoliczność, która ujawniła się po wydaniu orzeczeń i nie była przedtem znana
sądowi.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Wniosek o wznowienie postępowania nie zasługuje na uwzględnienie.
Należy przypomnieć, że wyrok prawomocny ma być w swym założeniu
trwałym rozstrzygnięciem przez sąd rozpatrywanej i prawomocnie zakończonej
sprawy. Przysługuje mu więc cecha domniemania prawdziwości przyjętych w nim
ustaleń faktycznych. Do wznowienia może dojść natomiast tylko wtedy, gdy
wnioskodawca wykaże duży stopień prawdopodobieństwa błędności poprzedniego
orzeczenia, a więc w wiarygodny sposób podważy prawidłowość przyjętych tamże
ustaleń, wykazując przy tym, że orzeczenie to było oczywiście nietrafne (wyrok SN
z 24 kwietnia 1996 r., V KO 2/96, OSNKW 1996, z. 7-8, poz. 47; postanowienie SN
z dnia 15 lutego 2005 r., III KO 10/04, LEX nr 142541). Wzruszenie takiego
domniemania, a co za tym idzie i prawomocnego wyroku w drodze wznowienia
postępowania może nastąpić między innymi, gdy ujawnią się nowe fakty lub
dowody nieznane przedtem sądowi, a które mogą w sposób zasadniczy i
wiarygodny podważyć prawdziwość przyjętych w nim ustaleń faktycznych.
Zdaniem Sądu Najwyższego w przedmiotowej sprawie nie zachodzą
przesłanki do wznowienia postępowania określone w art. 540 § 1 pkt 2 b k.p.k.
Przede wszystkim zauważyć należy, że wbrew twierdzeniu obrońcy
zawartemu we wniosku, obrońca skazanego w kasacji nie podnosił okoliczności
świadczących o leczeniu W. W. z powodu wirusowego zapalenia wątroby (HCV)
lekiem o nazwie interferon. W kasacji obrońca podnosząc zarzut obrazy art. 201
3
k.p.k. wskazywał, że biegli nie powiązali stwierdzonej u skazanego choroby z jej
wpływem na jego stan psychiczny, a w szczególności, czy w chwili czynu skazany
znajdował się w stanie strachu lub wzburzenia usprawiedliwionego okolicznościami
zdarzenia. To właśnie ta okoliczność wskazywana przez obrońcę, a dotycząca
strachu i obawy o własne życie przez skazanego, została dostrzeżona jako
„okoliczność nowa” przez Sąd Najwyższy, a nie jak to wskazuje obrońca we
wniosku, że była to okoliczność, iż skazany zażywał interferon. W uzasadnieniu
kasacji brak jest również sugestii, jakoby tę „nową okoliczność” należało
rozpatrywać w kontekście wniosku o wznowienie postępowania.
Stwierdzić również należy, że biegli psychiatrzy wydając w sprawie pisemną
oraz ustną opinię psychiatryczną dotyczącą stanu psychicznego skazanego,
dysponowali informacjami świadczącymi o tym, że W. W. choruje na wirusowe
zapalenie wątroby (k. 272, 856). Wskazywał na to zarówno wywiad
przeprowadzony z trakcie badania, jak i dokumentacja lekarska zawarta w aktach
sprawy, z którą zapoznali się biegli. Z dokumentów tych nie wynika, aby W. W.,
który zarażony jest wirusem HCV od 2008 r., przed popełnieniem w dniu 23 grudnia
2010 r. przypisanego mu czynu, był leczony interferonem. Był on leczony lekami
osłonowymi i ubiegał się o wdrożenie bardziej skutecznego leczenia interferonem,
co miało nastąpić od maja 2012 r. Z akt sprawy nie wynikało, że skazany
przyjmował interferon, jak również obrońca we wniosku o wznowienie
postępowania nawet nie uprawdopodobnił faktu, że skazany przyjmował w chwili
popełnienia czynu ten lek, a nadto jaki to miałoby mieć ewentualny wpływ na treść
opinii sądowo-psychiatrycznej. Biegli, jak wynika z ich opinii, nie stwierdzili u
skazanego objawów choroby psychicznej, upośledzenia umysłowego, ani innych
zakłóceń czynności psychicznych i to niezależnie od tego, czym mogłyby być
spowodowane. Rozpoznali natomiast u niego zaburzenia osobowości, które nie
rzutowały na poczytalność.
Powyższe wskazuje, że obrońca skazanego nie przedstawił dowodu, który
uprawdopodobniłby wystąpienie określonych błędów lub wad prawnych wyroku,
którego dotyczy wniosek o wznowienie.
Odnosząc się do ostatniego akapitu uzasadnienia wniosku, należy
stwierdzić, że wątpliwości obrońcy co do wysokości orzeczonej kary oraz
4
nierzetelności opinii kuratora, z uwagi na lakoniczną treść dotyczącą tych
zagadnień, trudno oceniać merytorycznie w tym postępowaniu.
Z tych względów i wobec braku podstaw do uwzględnienia wniosku o
wznowienie postępowania, Sąd Najwyższy orzekł, jak na wstępie.