Pełny tekst orzeczenia

.
Sygn. akt I CSK 38/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 15 listopada 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Barbara Myszka (przewodniczący)
SSN Grzegorz Misiurek
SSN Agnieszka Piotrowska (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa Uczelni […] w W.
przeciwko Miastu W.
o ustalenie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 15 listopada 2013 r.,
skargi kasacyjnej strony pozwanej
od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 17 września 2012 r.,
1. oddala skargę kasacyjną,
2. zasądza od strony pozwanej na rzecz strony powodowej
koszty postępowania kasacyjnego w kwocie 5.400 (pięć tysięcy
czterysta) zł.
2
UZASADNIENIE
Wyższa Szkoła […] (obecnie Uczelnia […]) w W. złożyła do Samorządowego
Kolegium Odwoławczego w W. wniosek o ustalenie, że zaproponowana przez
Miasto W. zmiana stawki procentowej opłaty rocznej z tytułu użytkowania
wieczystego nieruchomości gruntowej, położonej przy ul. Ś. […] w W., złożonej z
działki numer 76/2 w obrębie 0405 o pow. 4144 m2
oraz działek numer 4/6, 4/7 i 4/8
w obrębie 0406 o łącznej pow. 8756 m2
(objętych księgą wieczystą KW nr […]) z
dotychczasowej stawki, wynoszącej 1 procent ceny gruntu na nową, wynoszącą 3
procent gruntu, jest nieuzasadniona. Powódka wniosła także o ustalenie, że stawka
opłaty rocznej powinna wynieść, poczynając od dnia 1 stycznia 2006 roku, 0,3
procenta ceny gruntu.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. orzeczeniami z dnia 19 marca
2009 r. oddaliło powyższe wnioski Uczelni, wskazując, że prowadzi ona zarobkową
działalność oświatową, w związku z czym brak jest podstaw do zastosowania w
stosunku do niej stawki opłaty przewidzianej w art. 72 ustęp 3 punkt 3 ustawy o
gospodarce nieruchomościami. Uczelnia wniosła w dniu 8 kwietnia 2009 r.
sprzeciwy od powyższych orzeczeń, przekazane przez Kolegium Sądowi
Okręgowemu w W., który oba wnioski (pozwy) połączył do wspólnego rozpoznania i
rozstrzygnięcia.
Wyrokiem z dnia 7 grudnia 2011 r., Sąd Okręgowy ustalił, że Uczelnia […] jest
zobowiązana, począwszy od dnia 1 stycznia 2006 r., do ponoszenia opłat rocznych
z tytułu użytkowania wieczystego bliżej opisanej w wyroku nieruchomości, objętej
księgą wieczystą KW nr […], przy zastosowaniu stawki procentowej w wysokości
0,3% wartości gruntu. Ustalił także, że podwyższenie przez m. W., od dnia 1
stycznia 2007 r., stawki procentowej opłaty z dotychczasowej 1% na nową,
wynoszącą 3%, jest nieuzasadnione.
Orzeczenie to zapadło na tle następujących ustaleń faktycznych.
3
W dniu 9 lutego 1996 roku strony zawarły umowę w formie aktu notarialnego,
na mocy której strona pozwana oddała powódce w użytkowanie wieczyste, na cele
inwestycji oświatowej (budowa uczelni wyższej), nieruchomość gruntową, objętą
księgą wieczystą KW nr […], położoną przy ul. Ś. […]. W umowie ustalona została,
na podstawie art. 238 k.c. i art. 40 ówcześnie obowiązującej ustawy z dnia 28
kwietnia 1985 roku o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości, stawka
opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste, wynoszącą 1% wartości gruntu.
Nieruchomość została zabudowana przez Uczelnię zgodnie z pozwoleniem na
budowę i oddana do użytku w dniu 27 listopada 2002 r. Powódka, będąca
niepubliczną uczelnią wyższą, prowadzi na tej nieruchomości działalność statutową
- studia wyższe I i II stopnia oraz działalność badawczo-naukową, przeznaczając
wszystkie dochody na cele działalności statutowej.
W dniu 28 listopada 2005 roku powódka złożyła stronie pozwanej, na
podstawie art. 72 ustęp 3 punkt 3 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 roku
o gospodarce nieruchomościami (Dz.U.2010.102.651 j.t. dalej jako u.g.n.), wniosek
o zmianę, poczynając od dnia 1 stycznia 2006 roku, opłaty rocznej z tytułu
użytkowania wieczystego nieruchomości z dotychczasowej, obliczonej według
stawki 1%, na nową, wynoszącą 0,3% wartości gruntu. Pismem z dnia
12 października 2006 r. strona pozwana odmówiła uwzględnienia tego wniosku,
jednocześnie wypowiedziała, na dzień 31 grudnia 2006 r., dotychczasową
wysokość stawki procentowej opłaty rocznej w wysokości 1%, proponując od dnia
1 stycznia 2007 r. nową stawkę opłaty rocznej wynoszącą 3% wartości gruntu
(art. 72 ust. 3 pkt 5 u.g.n.).
Sąd ustalił dalej, że zgodnie ze statutem powodowej Uczelni, zatwierdzonym
decyzją Ministra Edukacji Narodowej z dnia 3 października 1994 r., ze zmianami
zatwierdzonymi w dniu 19 stycznia 1997 r., koszty prowadzenia Uczelni mogły być
pokrywane z opłat za zajęcia dydaktyczne, odpłatnej działalności badawczej oraz
opłat licencyjnych, wpływów ze sprzedaży własnych wydawnictw, udziałów
w działalności podmiotów gospodarczych, wydzielonej działalności gospodarczej,
o której mowa w art. 23 ust. 2 ówcześnie obowiązującej ustawy z dnia 12 września
1990 r. o szkolnictwie wyższym. Ponadto Uczelnia mogła pozyskiwać środki
4
finansowe z darowizn, spadków i zapisów, budżetu państwa, budżetów gmin
bądź ich związków.
W kolejnym statucie, zatwierdzonym decyzją Ministra Nauki i Szkolnictwa
Wyższego z dnia 14 grudnia 2006 r. wskazano, że koszty prowadzenia przez
Uczelnię działalności statutowej mogły być pokrywane dochodami z opłat za zajęcia
dydaktyczne, odpłatnej działalności badawczej oraz opłat licencyjnych, przychodów
z prowadzenia domów studenckich i stołówek studenckich, a także wpływów ze
sprzedaży własnych wydawnictw, przychodów z udziałów i odsetek, darowizn,
spadków i zapisów, środków z funduszy Unii Europejskiej oraz uzyskanych
od innych narodowych i międzynarodowych organizacji, dotacji z budżetu państwa
oraz budżetów jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków.
Ponadto Uczelnia mogła prowadzić działalność gospodarczą wyodrębnioną
organizacyjnie i finansowo od działalności, o której mowa w art. 13 ust. 1 i w art. 14
ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. - Prawo o szkolnictwie wyższym.
W świetle obecnie obowiązującego statutu, zatwierdzonego decyzją Ministra
Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 27 czerwca 2011 r., koszty prowadzenia
przez Uczelnię działalności statutowej mogą być pokrywane przychodami z opłat za
zajęcia dydaktyczne, darowizn, spadków i zapisów, odpłatnej działalności
badawczej oraz opłat licencyjnych, przychodów z prowadzenia domów studenckich
i stołówek studenckich, wpływów ze sprzedaży własnych wydawnictw, przychodów
z udziałów i odsetek, środków z funduszy UE oraz uzyskanych od innych
narodowych lub międzynarodowych organizacji, dotacji z budżetu państwa oraz
dotacji z budżetów jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków. Statut ten
stanowi też, że Uczelnia jest instytucją działającą według zasady, zgodnie
z którą przychody w całości przeznacza się na działalność statutową, co oznacza,
że nie prowadzi działalności zarobkowej.
Sąd Okręgowy ustalił dalej, że powódka wynajęła kilka pomieszczeń
położonych w budynku Uczelni na potrzeby punktu kserograficznego, sprzedaży
towarów reklamujących i promujących Uczelnię oraz na potrzeby punktu
księgarskiego, oferującego specjalistyczną literaturę naukową. Umową z dnia
7 września 2007 r. Uczelnia zleciła podmiotowi zewnętrznemu lektoraty języka
5
angielskiego. W budynku Uczelni prowadzona jest też stołówka dla studentów
i pracowników oraz Klub Profesorski.
Opierając się o powyższe ustalenia faktyczne, Sąd Okręgowy uznał,
że prowadzona przez powodową Uczelnię działalność oświatowa i naukowa ma
charakter niezarobkowy, o którym mowa w art. 72 ust. 3 pkt. 3 u.g.n., albowiem
całość uzyskiwanych ze wszystkich źródeł dochodów przeznacza na realizację
celów statutowych, co wynika z decyzji założyciela Uczelni, a nadto z aktualnego
statutu Uczelni. Uczelnia nie prowadzi własnej, wyodrębnionej organizacyjnie
i finansowo, działalności gospodarczej. Działalność gospodarcza prowadzona
w niewielkich rozmiarach przez najemców lokali położonych w budynku Uczelni
jest ściśle związana z edukacyjną i naukową działalnością placówki. Okoliczności
te uzasadniały, w ocenie Sądu pierwszej instancji, ustalenie, w oparciu o art. 221
i art. 72 ust. 3 pkt. 3 u.g.n., preferencyjnej stawki opłaty rocznej za użytkowanie
wieczyste gruntów strony pozwanej na poziomie 0,3% wartości gruntu, czyniąc
jednocześnie niezasadnym żądanie strony pozwanej ustalenia stawki opłaty
rocznej w wysokości 3 % wartości gruntu.
Apelacja strony pozwanej została oddalona wyrokiem Sądu Apelacyjnego z
dnia 17 września 2012 roku, który podzielił ustalenia faktyczne i wnioski prawne
Sądu Okręgowego. W ocenie Sądu drugiej instancji, powódka, realizując
ustawowe zadania niepublicznej uczelni wyższej, prowadzi
na gruntach komunalnych, pozostających w użytkowaniu wieczystym,
działalność niezarobkową, co uzasadnia korzystanie przez nią, na podstawie w
art. 72 ust. 3 pkt. 3 u.g.n., ze stawki opłaty rocznej wynoszącej 0,3 % wartości
gruntu. Sąd drugiej instancji wskazał także, że powódka mogła, w oparciu o art.
221 u.g.n., wystąpić o zmianę opłaty ze stawki 1% ustalonej przy zawarciu umowy
o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste na stawkę dla niej korzystniejszą,
wprowadzoną przez u.g.n.
W skardze kasacyjnej, strona pozwana zaskarżając wyrok Sądu
Apelacyjnego w całości, zarzuciła naruszenie prawa materialnego, to jest art. 72
ustęp 3 punkt 3 u.g.n. oraz art. 221 ust. 1 w związku z art. 72 ustęp 3 punkt 3 oraz
w związku z art. 78 - 81 u.g.n. Wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w
6
całości i orzeczenie co do istoty sprawy przez ustalenie, iż zmiana stawki opłaty
rocznej rocznych z 1% na 0,3% wartości gruntu, począwszy do dnia 1 stycznia
2006 r. jest nieuzasadniona, zatem od dnia 1 stycznia 2007 r. powoda
i pozwanego wiąże nowa stawka opłaty rocznej wynosząca 3% wartości gruntu.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Rozstrzygnięcie zasadności skargi kasacyjnej pozwanego wymaga
w pierwszym rzędzie dokonania wykładni pojęcia ,,niezarobkowa działalność
oświatowa, naukowa lub badawczo-rozwojowa”, użytego przez ustawodawcę w
art. 72 ustęp 3 punkt 3 u.g.n. i oceny, czy niepubliczna uczelnia wyższa,
realizująca zadania, o których mowa w art. 13 ustęp 1 i art. 14 ustawy z dnia 27
lipca 2005 roku - Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz.U.2012.572 j.t., dalej jako
prawo o szkolnictwie wyższym), pobierająca opłaty za zajęcia dydaktyczne oraz
przekazująca całą nadwyżkę przychodów nad kosztami działalności wyłącznie na
swoje cele statutowe, prowadzi „niezarobkową działalność” w rozumieniu
przytoczonego wyżej przepisu.
Art. 13 ustęp 1 prawa o szkolnictwie wyższym stanowi, że podstawowymi
zadaniami uczelni, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, są: 1) kształcenie studentów w celu
zdobywania i uzupełniania wiedzy oraz umiejętności niezbędnych w pracy
zawodowej; 2) wychowywanie studentów w poczuciu odpowiedzialności
za państwo polskie, za umacnianie zasad demokracji i poszanowanie
praw człowieka; 3) prowadzenie badań naukowych i prac rozwojowych oraz
świadczenie usług badawczych; 4) kształcenie i promowanie kadr naukowych;
5) upowszechnianie i pomnażanie osiągnięć nauki, kultury narodowej i techniki,
w tym poprzez gromadzenie i udostępnianie zbiorów bibliotecznych
i informacyjnych; 6) prowadzenie studiów podyplomowych, kursów i szkoleń w
celu kształcenia nowych umiejętności niezbędnych na rynku pracy w systemie
uczenia się przez całe życie; 7) stwarzanie warunków do rozwoju kultury fizycznej
studentów; 8) działanie na rzecz społeczności lokalnych i regionalnych;
9) stwarzanie osobom niepełnosprawnym warunków do pełnego udziału w
procesie kształcenia i w badaniach naukowych. Art. 14 przewiduje, że szkoła
wyższa może prowadzić domy i stołówki studenckie.
7
W uzasadnieniu wyroku z dnia 8 listopada 2000 roku (SK 18/99),
wydanym wprawdzie na tle poprzednio obowiązującej ustawy z dnia 12 września
1990 r. o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 65, poz. 385 z póżn.zm.), ale
zachowującym walor aktualności co do przytoczonych niżej wywodów o wymiarze
uniwersalnym, Trybunał Konstytucyjny wskazał, że prawo do nauki, którego
korelatem są odpowiednie powinności władzy publicznej, stanowi w swej istocie
gwarancję dostępności i powszechności, a nie nieodpłatności kształcenia. Celem i
istotą tego prawa jest bowiem stworzenie jednostce realnych szans kształcenia na
różnych poziomach edukacyjnych, w tym także z uwzględnieniem edukacji na
poziomie wyższym. Formy urzeczywistniania tego prawa z reguły przybierają
bardzo złożoną postać i nigdy, ani też nigdzie, nie wyczerpują się w instrumentach
i rozwiązaniach należących do tej samej, jednej tylko kategorii środków. Obok
wspierania, czy rozwijania systemu szkół publicznych, dotowanych bezpośrednio
ze źródeł budżetowych, powszechnie stosowanymi instrumentami dostępności do
studiów i wyrównywania szans różnych grup społeczeństwa są systemy pomocy
socjalnej, stypendialnej, organizowanie odpowiedniej infrastruktury finansowej,
poprzez tworzenie systemu pożyczek bankowych oraz rozwiązań podatkowych, a
także rozmaite formy wspierania prywatnych instytucji edukacyjnych; w tym
również szkół wyższych. Polska, w okresie ostatnich dwudziestu lat
poprzedzających transformację ustrojową, należała do krajów o najniższym
stopniu skolaryzacji w Europie na poziomie kształcenia wyższego. Stwarzała nikłe
możliwości wyrównania szans, zważywszy m.in. na bardzo niewielki odsetek
młodych ludzi pochodzących z małych miasteczek i wsi. Uczelnie pomimo, a
może właśnie w wyniku dogmatycznie i bardzo formalnie rozumianej zasady
nieodpłatności studiów, zmuszone były do szczelnego zamykania drzwi przed
kolejnymi rocznikami młodych Polaków, tracących w ten sposób definitywnie
szansę na uzyskanie wyższego wykształcenia (stopień skolaryzacji do 1989 r.
należał do wyjątkowo niskich, kształtując się na poziomie 12,8%). Rzeczywiste
otwarcie wyższych uczelni nastąpiło dopiero po 1989 r. Stopień skolaryzacji
wzrósł w okresie ostatnich 10 lat do około 33,6%. Dokonywało się to przede
wszystkim poprzez poszerzania formuły studiów odpłatnych - wieczorowych,
8
zaocznych i eksternistycznych oraz stworzenie warunków formalnoprawnych
powstawania nowych, prywatnych szkół wyższych.
Zgodnie z art. 106 prawa o szkolnictwie wyższym prowadzenie przez
uczelnię działalności dydaktycznej, naukowej, badawczej, doświadczalnej,
artystycznej, sportowej, rehabilitacyjnej lub diagnostycznej nie stanowi
działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o
swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2010 r., nr 220, poz. 1447, z późn.
zm.).
Stosownie do art. 2 tej ostatniej ustawy, działalnością gospodarczą jest
zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz
poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność
zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły.
Zarobkowy charakter działalności gospodarczej odnieść należy do
założonego przez przedsiębiorcę, celu działania, polegającego na uzyskiwaniu
nadwyżki przychodów nad kosztami działalności (zysku) z zamiarem jej
przeznaczenia dla siebie. Ten cel zarobkowy stanowi immanentną cechę
działalności gospodarczej. Motywem działania przedsiębiorcy jest uzyskanie dla
siebie korzyści materialnej i zamiar ten jest niewątpliwie realizowany w przypadku
przedsiębiorców będących osobami fizycznymi, w przypadku spółek handlowych
czy spółdzielni. Zaznaczyć tu trzeba, że nie zmienia tej kwalifikacji okoliczność,
że przedsiębiorca w określonych okolicznościach, na skutek zdarzeń o różnym
charakterze, nie osiągnął zysków lub odnotowuje straty.
Jak wynika z cytowanych wyżej regulacji ustawy - Prawo o szkolnictwie
wyższym celem działania uczelni wyższej nie jest osiąganie zysku (zarobku), jak
w przypadku przedsięwzięć gospodarczych, lecz realizacja wyszczególnionych
w art. 13 prawa o szkolnictwie wyższym istotnych zadań z zakresu użyteczności
publicznej, polegających, między innymi, na kształceniu młodzieży i prowadzeniu
badań naukowych.
Pobieranie opłat za usługi edukacyjne stanowi jedno ze źródeł
finansowania niepublicznej uczelni wyższej, a więc zarobek uczelni, rozumiany
jako nadwyżka uzyskanych przychodów nad kosztami działalności, jest wyłącznie
9
środkiem prowadzącym do realizacji wyżej wskazanych ustawowych celów
działalności uczelni wyższej, a nie celem samym w sobie, nie jest motywem
działania niepublicznej uczelni wyższej.
Działalność uczelni wyższej, określana mianem non for profit, polegająca
na przeznaczaniu całości przychodów z opłat za zajęcia dydaktyczne i innych
źródeł na koszty prowadzenia działalności oraz na cele statutowe uczelni jest więc
oderwana od celu zarobkowego, charakterystycznego dla działalności
gospodarczej, co uprawnia do uznania jej, jak to uczyniły w niniejszej sprawie,
Sądy obu instancji, za „działalność niezarobkową” w rozumieniu art. 72 ustęp 3
punkt 3 u.g.n., upoważniającą niepubliczną uczelnię wyższą, do ubiegania się
o preferencyjną stawkę opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste gruntów
komunalnych w wysokości 0,3 procenta ceny gruntu.
Powyższy pogląd, koreluje z rozwiązaniami ustawowymi zawartymi w
prawie o szkolnictwie wyższym, zwłaszcza w art. 91 ustęp 1 tej ustawy,
przewidującym, że działalność uczelni (a więc zarówno publicznych, jak
i niepublicznych), o której mowa w art. 13 ust. 1 i art. 14, podlega zwolnieniu
z podatku dochodowego, podatku od towarów i usług, podatku od nieruchomości,
podatku rolnego, podatku leśnego i podatku od czynności cywilnoprawnych na
zasadach określonych w odrębnych ustawach.
Zgodnie z art. 91 ustęp 2 wskazanej ustawy, uczelnia jest zwolniona z opłat
z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości Skarbu Państwa, z wyjątkiem
opłat określonych w przepisach o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi
Skarbu Państwa. Jeżeli więc uczelnia wyższa korzysta z gruntu skarbowego
nieodpłatnie, to zasadne jest przyjęcie, że w odniesieniu do gruntu komunalnego
powinna korzystać, skoro prowadzi działalność nie stanowiącą działalności
gospodarczej (motywowaną nie chęcią uzyskania zarobku jako takiego, lecz
potrzebą, czy wręcz koniecznością uzyskania źródeł finansowania swojej
działalności oświatowej, dydaktycznej i naukowej), ze stawki preferencyjnej
wynoszącej 0,3% ceny gruntu, zwłaszcza, że wszystkie uczelnie, zarówno
publiczne, jak i niepubliczne, wykonują, powtórzyć raz jeszcze należy, istotne
10
zadania z zakresu użyteczności publicznej, o których mowa w art. 13 ustęp 1
prawa o szkolnictwie wyższym.
Trzeba przy tym wspomnieć, że art. 7 ustawy – Prawo o szkolnictwie
wyższym przewiduje, że uczelnia może prowadzić działalność gospodarczą
wyodrębnioną organizacyjnie i finansowo od działalności, o której mowa w art. 13
i 14, w zakresie i formach określonych w statucie. Z wiążących ustaleń
faktycznych poczynionych w niniejszej sprawie wynika, że powodowa Uczelnia
takiej działalności nie prowadzi.
Uzupełniając powyższe rozważania dotyczące przejawów działalności
o charakterze niezarobkowym wskazać można na art. 2 ustęp 1 ustawy z dnia
7 kwietnia 1989 roku - Prawo o stowarzyszeniach (Dz.U.2001.79.855 j.t.)
przewidujący, że stowarzyszenie jest dobrowolnym, samorządnym, trwałym
zrzeszeniem o celach niezarobkowych. Niezarobkowy charakter działalności
stowarzyszenia przejawia się w przeznaczaniu na cele statutowe (niekomercyjne)
stowarzyszenia całości osiąganych przez nie, z różnych źródeł, w tym także
z działalności gospodarczej, przynoszącej zyski (por. art. 34 tej ustawy)
przychodów (por. uchwała składu 7 sędziów SN z dnia 27 lutego 1990 roku,
III PZP 59/89, OSNC 1990, nr 10-11, poz. 126).
Z powyższych przyczyn sformułowany w skardze kasacyjnej zarzut
pozwanego naruszenia art. 72 ustęp 3 punkt 3 u.g.n. przez błędną wykładnię nie
zasługuje na uwzględnienie. Nie jest także trafny zarzut naruszenia tego przepisu
przez błędne zastosowanie, polegające na przyjęciu przez Sąd drugiej instancji za
zasadną stawki opłaty rocznej w wysokości 0,3% ceny gruntu w sytuacji
wynajmowania kilku pomieszczeń uczelni przedsiębiorcom, prowadzącym na
terenie uczelni usługi kserograficzne, promocyjne i księgarskie. Podzielić bowiem
należy pogląd Sądu Apelacyjnego, że rozmiary tej działalności są niewielkie, jest
ona ściśle związana z podstawowymi zadaniami uczelni wyższej, a ponadto, jak
to już wyżej podniesiono, wszelkie dochody powodowej Uczelni, a więc także
te uzyskiwane od najemców, przeznaczane są w całości na cele statutowe
uczelni.
11
Nie doszło także do naruszenia art. 221 u.g.n. w związku z art. 72 ustęp 3
punkt 3 u.g.n. i art. 78 - 81 u.g.n. w sposób zarzucany w skardze kasacyjnej,
albowiem Sąd Apelacyjny zasadnie przyjął, że art. 221 u.g.n. stanowi podstawę
prawną do zmiany stawki procentowej opłaty za użytkowanie wieczyste,
obowiązującej przed dniem wejścia w życie u.g.n. (1 stycznia 1998 roku) oraz
podstawę prawną także do późniejszych zmian stawek procentowych opłat
rocznych wprowadzonych mocą ustawy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia
11 maja 2011 roku, I CSK 397/10, niepubl.).
Skoro w umowie o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste ustalono
stawkę procentową opłaty, wynoszącą 1% ceny gruntu, z uwagi na przeznaczenie
gruntu na cele inwestycji oświatowej (art. 40 ustawy z dnia 28 kwietnia 1985 roku
o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości), która została
zrealizowana, a kolejna ustawa wprowadziła korzystniejszą stawkę opłaty rocznej
w przypadku wykorzystywania nieruchomości na cele niezarobkowej działalności
oświatowej naukowej i badawczej, to prawidłowo przyjął Sąd drugiej instancji,
że powódka mogła domagać się ustalenia tej niższej, preferencyjnej stawki
opłaty rocznej, w oparciu o wskazany wyżej przepis art. 221 w związku z art. 72
ustęp 3 punkt 3 u.g.n i art. 78-81 u.g.n.
W tym stanie rzeczy skarga kasacyjna strony pozwanej podlegała oddaleniu,
jako bezzasadna, na podstawie art. 39814
k.p.c. O kosztach postępowania
kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 w związku z art. 39821
i art. 391 § 1
k.p.c.
jw