II CZ 77/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:06-02-2014
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II CZ 77/13
POSTANOWIENIE
Dnia 22 listopada 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Strzelczyk (przewodniczący)
SSN Mirosław Bączyk (sprawozdawca)
SSN Katarzyna Tyczka-Rote
w sprawie z wniosku Gminnej Spółdzielni Samopomoc - Chłopska
z siedzibą w C. w likwidacji
przy uczestnictwie Gminy C.
o stwierdzenie zasiedzenia nieruchomości,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 22 listopada 2013 r.,
zażalenia R. S.
na postanowienie Sądu Okręgowego w P.
z dnia 12 kwietnia 2013 r.
oddala zażalenie.
2
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 20 października 2004 r. Sąd Okręgowy oddalił
zażalenie R. S. na postanowienie Sądu Rejonowego o odmowie dopuszczenia go
do udziału w sprawie o zasiedzenie w charakterze uczestnika postępowania,
ponieważ skarżący nie miał interesu prawnego w takim uczestnictwie. Skarżący
złożył skargę kasacyjną na postanowienie z dnia 20 października 2004 r. i skarga ta
została odrzucona postanowieniem z dnia 12 kwietnia 2013 r. Sąd Okręgowy
stwierdził, że skarga taka nie przysługuje skarżącemu w świetle art. 5191
§ 1 k.p.c.
W zażaleniu na to postanowienie skarżący bronił odmiennego stanowiska
i wnosił o uchylenie zaskarżonego postanowienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Dopuszczalność skargi kasacyjnej w postępowaniu nieprocesowym (w tym
także w postępowaniu o zasiedzenie) reguluje art. 5191
§ 1 k.p.c. Sąd Okręgowy
trafnie przyjął, że wspomniane postanowienie z dnia 20 października 2004 r.
(od którego wniesiono skargę kasacyjną) nie jest postanowieniem co do istoty
sprawy w rozumieniu art. 5191
§ 1 k.p.c., ponieważ nie rozstrzyga o przedmiocie
toczącego się postępowania, tj. o zasiedzeniu nieruchomości. Jest ono jedynie
postanowieniem incydentalnym wydanym w takim postępowaniu. Nie należy ono
do żadnej kategorii postanowień wymienionych w dalszej części przepisu art. 5191
§ 1 k.p.c. Nie można w szczególności twierdzić, że chodzi tu o postanowienie
kończące postępowanie w sprawie, ani postanowienie o umorzeniu postępowania
w rozumieniu art. 355 § 1 k.p.c. Przepisy k.p.c. nie znają kategorii „częściowego
orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie” ani umorzenia postępowania,
jakie sugeruje skarżący w uzasadnieniu zażalenia. Nieporozumieniem jest też
twierdzenie, że pojawiła się w toku postępowania zażaleniowego „nieważność
postępowania z powodu pozbawienia skarżącego możności obrony swych praw”,
ponieważ powód skorzystał m.in. z możliwości wnoszenia odpowiednich środków
odwoławczych.
Przepisy k.p.c. nie przewidują możliwości wnoszenia dwóch różnych środków
prawnych od tego samego rozstrzygnięcia sądowego.
3
W tej sytuacji Sąd Najwyższy oddalił zażalenie skarżącego jako
nieuzasadnione (art. 3941
§ 3 k.p.c. w zw. z art. 39814
k.p.c.).
jw
POSTANOWIENIE
Dnia 22 listopada 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Strzelczyk (przewodniczący)
SSN Mirosław Bączyk (sprawozdawca)
SSN Katarzyna Tyczka-Rote
w sprawie z wniosku Gminnej Spółdzielni Samopomoc - Chłopska
z siedzibą w C. w likwidacji
przy uczestnictwie Gminy C.
o stwierdzenie zasiedzenia nieruchomości,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 22 listopada 2013 r.,
zażalenia R. S.
na postanowienie Sądu Okręgowego w P.
z dnia 12 kwietnia 2013 r.
oddala zażalenie.
2
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 20 października 2004 r. Sąd Okręgowy oddalił
zażalenie R. S. na postanowienie Sądu Rejonowego o odmowie dopuszczenia go
do udziału w sprawie o zasiedzenie w charakterze uczestnika postępowania,
ponieważ skarżący nie miał interesu prawnego w takim uczestnictwie. Skarżący
złożył skargę kasacyjną na postanowienie z dnia 20 października 2004 r. i skarga ta
została odrzucona postanowieniem z dnia 12 kwietnia 2013 r. Sąd Okręgowy
stwierdził, że skarga taka nie przysługuje skarżącemu w świetle art. 5191
§ 1 k.p.c.
W zażaleniu na to postanowienie skarżący bronił odmiennego stanowiska
i wnosił o uchylenie zaskarżonego postanowienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Dopuszczalność skargi kasacyjnej w postępowaniu nieprocesowym (w tym
także w postępowaniu o zasiedzenie) reguluje art. 5191
§ 1 k.p.c. Sąd Okręgowy
trafnie przyjął, że wspomniane postanowienie z dnia 20 października 2004 r.
(od którego wniesiono skargę kasacyjną) nie jest postanowieniem co do istoty
sprawy w rozumieniu art. 5191
§ 1 k.p.c., ponieważ nie rozstrzyga o przedmiocie
toczącego się postępowania, tj. o zasiedzeniu nieruchomości. Jest ono jedynie
postanowieniem incydentalnym wydanym w takim postępowaniu. Nie należy ono
do żadnej kategorii postanowień wymienionych w dalszej części przepisu art. 5191
§ 1 k.p.c. Nie można w szczególności twierdzić, że chodzi tu o postanowienie
kończące postępowanie w sprawie, ani postanowienie o umorzeniu postępowania
w rozumieniu art. 355 § 1 k.p.c. Przepisy k.p.c. nie znają kategorii „częściowego
orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie” ani umorzenia postępowania,
jakie sugeruje skarżący w uzasadnieniu zażalenia. Nieporozumieniem jest też
twierdzenie, że pojawiła się w toku postępowania zażaleniowego „nieważność
postępowania z powodu pozbawienia skarżącego możności obrony swych praw”,
ponieważ powód skorzystał m.in. z możliwości wnoszenia odpowiednich środków
odwoławczych.
Przepisy k.p.c. nie przewidują możliwości wnoszenia dwóch różnych środków
prawnych od tego samego rozstrzygnięcia sądowego.
3
W tej sytuacji Sąd Najwyższy oddalił zażalenie skarżącego jako
nieuzasadnione (art. 3941
§ 3 k.p.c. w zw. z art. 39814
k.p.c.).
jw